Ludwika Charlotta Burbon-Sycylijska

Z Wikipedii

Ludwika Charlotta Burbon-Sycylijska (ur. 24 października 1804 w Neapolu, Włochy; zm. 29 stycznia 1844 w Madrycie, Hiszpania), księżniczka Królestwa Obojga Sycylii.

[edytuj] Życie

Ludwika Charlotta była córką Franciszka I Burbona, króla Obojga Sycylii, i królowej Marii Izabeli Burbon, infantki hiszpańskiej.

12 czerwca 1819 roku w Madrycie wyszła za mąż za swojego wuja - Franciszka de Paula Burbon, księcia Kadyksu, syna Karola IV, króla Hiszpanii i Marii Ludwiki, księżniczki parmeńskiej.

Jej temperament i natura intrygantki spowodowały, że odegrała ważną rolę na hiszpańskim dworze. Była nieprzyjaciółką Don Carlosa, hrabiego Molina i jego żony - Marii Franciszki Portugalskiej. To dzięki niej jej młodsza siostra - Maria Krystyna poślubiła ówczesnego króla Hiszpanii - Ferdynanda VII (szwagra Ludwiki Charlotty). Ludwika Charlotta zmarła młodo, w styczniu 1844 roku, w wieku 39 lat.

[edytuj] Potomstwo

• Franciszek de Asis (1820-1821),
• Izabela (1821-1897),
• Franciszek de Asis (1822-1902), mąż Izabeli II - królowej Hiszpanii,
• Henryk Maria Ferdynand (1823-1870),
• Ludwika (1824-1900),
• Dionizy Filip (1826-1830),
• Józefina (1827-1920),
• Teresa (1828-1829),
• Ferdynand (1832-1854),
• Maria Krystyna (1833-1902),
• Amelia del Pilar (1834-1905), żona Alberta Wilhelma - księcia Bawarii.