Ferdynand VII Hiszpański

Z Wikipedii

Ferdynand VII (ur. 14 października 1784 w Eskurialu, zm. 29 września 1833 w Madrycie) – król Hiszpanii w latach 1813-1833 z dynastii Burbonów.

Syn króla Hiszpanii - Karola IV i Marii Ludwiki Parmeńskiej - córki Filipa Burbona (syna króla Hiszpanii Filipa V ) oraz Ludwiki Elżbiety Francuskiej (córki króla Francji - Ludwika XV i Marii Leszczyńskiej - córki króla Polski Stanisława Leszczyńskiego).

[edytuj] Młodość

Jako następca tronu Ferdynand nie miał żadnego wpływu na politykę swojego ojca, nie miał również żadnych własnych uprawnień - całą władzę miał minister-faworyt Manuel de Godoy, kochanek matki Ferdynanda. Godoy był jednak bardzo niepopularny wśród Hiszpanów i zaowocowało to buntem w 1805. W październiku 1807 Ferdynand został aresztowany za udział w spisku liberałów, którzy byli przychylni cesarzowi francuskiemu - Napoleonowi Bonaparte. Kiedy spisek został wykryty, Ferdynand zdradził swoich towarzyszy i błagał swoich rodziców o wybaczenie.

Kiedy jego ojciec abdykował na skutek buntu w Aranjuez, w marcu 1808 Ferdynand został królem Hiszpanii i znowu zwrócił się w kierunku Francji, miał nadzieję, że cesarz będzie go wspierał. Zamiast tego cesarz zmusił go abdykacji i uwięził we Francji na prawie 7 lat. Ferdynand mieszkał w zamku w miasteczku Valençay.

[edytuj] Król Hiszpanii

Ferdynand odzyskał tron Hiszpanii w 1813, ale już w 1820 jego rządy spowodowały rewoltę. Rewolucjoniści popierali postanowienia Konstytucji z 1812, a król został uwięziony. Znowu, tak jak niegdyś swoich rodziców, teraz błagał o przebaczenie swoich poddanych. Na początku 1823, w rezultacie Kongresu w Weronie, Francja zaatakowała Hiszpanię, a w maju partia rewolucyjna przeniosła Ferdynanda do Kadyksu. Król cały czas obiecywał, że spełni wszystkie postulaty rewolucjonistów. Został jednak uwolniony dopiero po bitwie pod Trocadero (31 sierpnia 1823) i upadku Kadysku.

Cztery małżeństwa Ferdynanda przyniosły mu jedynie trzy córki (tylko dwie przeżyły dzieciństwo), więc król wprowadził sankcję pragmatyczną, aby jego starsza córka po jego śmierci mogła odziedziczyć tron. To spowodowało później wybuch wojny domowej w Hiszpanii (patrz: Karlizm).

[edytuj] Genealogia

Karol III ur. 20 I 1716 zm. 14 XII 1788

Maria Amalia Wettyn ur. 24 XI 1724 zm. 27 IX 1760

Filip Burbon 1) ur. 15 III 1720 zm. 18 VII 1765

Elżbieta Burbon 2) ur. 14 VIII 1727 zm. 6 XII 1759

Karol IV ur. 11 XI 1748 zm. 20 I 1819

Maria Ludwika Parmeńska ur. 9 XII 1751 zm. 2 I 1819

1 Maria Antonietta Burbon 3) ur. 14 XII 1784 zm. 21 V 1806 OO   6 X 1802		2 Maria Izabela Braganza 4) ur. 19 V 1797 zm. 29 XI 1818 OO   29 IX 1816		Ferdynand VII Burbon ur. 13 X 1784 zm. 29 IX 1833		3 Maria Józefa Wettyn 5) ur. 6 XII 1803 zm. 17 V 1829 OO   20 X 1819		4 Maria Krystyna Burbon 6) ur. 27 IV 1806 zm. 22 VIII 1878 OO   11 XII 1829
	2		4		4
Izabela Burbon  ur. 21 VIII 1817  zm. 9 I 1818		Izabela II  ur. 10 X 1830  zm. 9 IV 1904		Ludwika Ferdynanda Burbon 7)  ur. 30 I 1832  zm. 2 II 1897

1. syn Filipa V
2. córka Ludwika XV i Marii Leszczyńskiej
3. córka Ferdynanda I i Marii Karoliny Habsburg
4. córka Jana VI i Karoliny Joachimy (córki Karola IV)
5. córka Maksymiliana Saksońskiego i Karoliny Burbon-Parmeńskiej
6. córka Franciszka I i Marii Izabeli (córki Karola IV)
7. żona Antoniego Orleańskiego (syna Ludwika Filipa I)

Poprzednik Józef Bonaparte

Król Hiszpanii 1813–1833

Następca Izabela II Hiszpańska