Miotacz ognia wzór K

Z Wikipedii

Miotacz ognia wzór K – plecakowy miotacz ognia produkowany w okupowanej Polsce w warsztatach AK.

W 1942 r. Komenda Główna AK powołała Szefostwo Produkcji Konspiracyjnej nadzorujące konspiracyjną produkcję broni. Na jego polecenie rozpoczęto produkcję kilku rodzajów broni, w tym miotaczy ognia.

Wśród kilku typów tego rodzaju broni najpopularniejszy był tzw. wzór K. Był on przeznaczony dla pododdziałów saperskich i miał służyć do niszczenia pojazdów pancernych i zwalczania stanowisk broni ciężkiej. Sekcja każdego miotacza ognia wzór K składała się z czterech osób: dowódcy, miotaczowego i dwóch amunicyjnych (każdy z amunicyjnych przenosił jedną butlę ze sprężonym powietrzem i dwie bańki z mieszaniną zapalającą).

Liczba wyprodukowanych egzemplarzy miotaczy ognia jest trudna do oszacowania. Wiadomo na przykład, że w warsztacie Antoniego Więckowskiego mieszczącym się przy ul. Senatorskiej w Warszawie wykonano do wybuchu powstania warszawskiego około 400 sztuk tej broni.

Wiosną 1944 r. Niemcy wykryli dużą część tajnych składów broni AK. Wśród utraconej broni znalazła się większość wyprodukowanych miotaczy ognia. Dlatego w momencie wybuchu powstania w rękach żołnierzy AK znajdowało się tylko około 30 miotaczy ognia, które wykorzystywano na najbardziej zagrożonych odcinkach obrony. Najczęściej poszczególne sekcje działały pojedynczo, ale powstała także kompania miotaczy ognia (w składzie Zgrupowania AK ppłk Leśnika). Początkowo liczyła ona cztery sekcje, później wraz z dostarczaniem kolejnych miotaczy formowano kolejne sekcje. Kompania miotaczy ognia brała udział w walkach na Muranowie i Starym Mieście (szczególnie zacięte walki toczyły się wewnątrz budynku Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych - PWPW).

Produkowane w konspiracyjnych warunkach miotacze ognia sprawdziły się w walce. Ich największą wadą był brak zaworu redukcyjnego zapewniającego stałe ciśnienie wewnątrz zbiornika z mieszaniną zapalającą. W rezultacie w miarę opróżniania zbiornika spadało ciśnienie i w rezultacie zasięg strzałów.

[edytuj] Opis techniczny

Głównymi częściami miotacza ognia wzór K były:

• zbiornik mieszanki zapalającej o pojemności 15 litrów składający się z dwóch stalowych, cylindrycznych butli (wysokość 45 cm, średnica 16 cm).
• butla na sprężone powietrze o pojemności 6 litrów (wysokość 60 cm, średnica 12 cm).
• zawór odcinający butlę ze sprężonym powietrzem od zbiornika mieszaniny zapalającej
• wąż łączący zbiornik mieszanki zapalającej z prądownicą.
• prądownica o długości 114 cm wyposażona w zawór.
• urządzenie zapalające składające się z blaszanego kosza oplecionego sznurkiem azbestowym lub konopnym nasyconym substancją palną.
• gasidło (blaszana puszka służąca do gaszenia urządzenia zapalającego po akcji).

Mieszanina zapalającą składała się z oleju napędowego (75%) i benzyny (25%), w zimie zalecano zwiększenie zawartości benzyny do 30-35%.

W celu przygotowania miotacza do strzału należało odkręcić zawór odcinający i zapalić urządzenie zapalające. Po wycelowaniu miotaczowy otwierał zawór na prądownicy, co powodowało wytrysk mieszaniny zapalającej. Zalecanym rodzajem ognia były krótkie ok. sekundowe strzały.

Po opróżnieniu zbiornika cieczy zapalającej był on ponownie napełniany przez amunicyjnych (jednocześnie wymieniano butlę ze sprężonym powietrzem) co zajmowało ok. cztery minuty.

[edytuj] Dane taktyczno-techniczne

Typ	wzór K
Zasięg miotania (m)	25
Maksymalna ilość strzałów	30
Masa miotacza z pełnym zbiornikiem mieszaniny zapalającej (kg)	25,6
Masa zbiornika cieczy zapalającej pustego/pełnego (kg)	8,5/20
Ciśnienie w zbiorniku cieczy zapalającej i butli początkowe/końcowe (atm)	25 / 12

[edytuj] Bibliografia

1. Mariusz Skotnicki, Miotacz ognia wzór "K", Nowa Technika Wojskowa 7/98. ISSN 1230-1655