Mylène Farmer

Z Wikipedii

Mylène Farmer, właściwie Mylène Gautier (ur. 12 września 1961 w Pierrefonds w prowincji Quebec, obecnie część Montrealu) - francuska piosenkarka urodzona w Kanadzie, od dwudziestu lat obecna na francuskiej scenie muzycznej. Jest szeroko ceniona za swoje teledyski (wideo) oraz widowiskowe koncerty. Sprzedano dotyczczas ponad 25 mln kopii jej płyt. Jej pseudonim pochodzi od nazwiska amerykańskiej aktorki Frances Farmer.

[edytuj] Biografia

Jej rodzice, Francuzi, osiedlili się w Kanadzie na przedmieściach Montrealu. Jednak, od jej 8. roku życia, rodzina zamieszkała ponownie we Francji. Farmer najpierw mieszkała w Ville-d'Avray, a następnie w Chaville. Obecnie dzieli swój czas między Paryżem a Los Angeles.

Piosenki, które śpiewa, to pop, czasem połączony z elementami rocka. Jej twórczość mieści się w tradycji klasycznej piosenki francuskiej, tzw. Variété Française. Jest twórczynią (wraz ze swoimi współpracownikami) znanych przebojów, np. "Desenchantee", które później były śpiewane z sukcesem przez inne wykonawczynie.

Śpiewa charakterystycznie wysokim, zmysłowym głosem, z półszeptami włącznie. Podobno nie korzysta z playbacku podczas koncertów, choć zdarza się jej to w występach dla telewizji. Ma w swoim repertuarze rytmy dyskotekowe, np. "Sans contrefaçon", jak i nastrojowe melodie, np. "Ainsi soit je...". Sama pisze teksty do nich, surrealistyczne skojarzenia dotyczące głównie miłości i śmierci. Sporadycznie także komponuje.

Kompozytorem większości jej piosenek jest Laurent Boutonnat. On też odkrył ją i wylansował, oraz wyreżyserował większość jej teledysków. Przez wiele lat był jej towarzyszem życia, współpracując z nią nadal.

Teledyski Mylène Farmer wychodzą poza "gatunek". Czasami bywają kontrowersyjne. Często są to kilkunastominutowe filmy o wieloznacznej fabule, perfekcyjnie wyreżyserowane. Są wśród nich barwne kostiumowe opowieści z czasów [[Ludwik XV], libertyńskie i antywojenne, np. "Libertine" lub "Pourvu Qu'elles Soient Douces"; parafrazy znanych utworów literackich, np. Pinokia w przypadku "Sans contrefaçon" czy Królewny Śnieżki w przypadku utworu "Tristana"; manifesty dotyczące odwiecznej walki płci, np. alegoria sparingu bokserskiego w "Je t'aime mélancolie" lub korridy w "Sans logique"; nawiązania do twórców i dzieł XX wieku, np. do George'a Orwella w "Désenchantée" czy Krzysztofa Kieślowskiego w przypadku utworu "California"; skecze niczym z Monty Pythona, np. "Que mon cœur lâche"; nastrojowe obrazy, np. wśród płomieni w "Souviens-toi du jour..."; jest też obraz podsumowujący, "A quoi je sers", w którym bohaterka płynie łodzią na drugi brzeg rzeki, spotykając tam postacie ze swoich wcześniejszych teledysków: przewoźnik okazuje się być Charonem. Również w teledysku "Pardonne-moi" w reżyserii Laurenta Boutonnata można zauważyć elementy odnoszące się do jej poprzednich wideo.

Dużo jest w jej teledyskach symboliki, w tym religijnej, i jest w nich dużo okrucieństwa, często szokującego, i sporo nagości, jak i wiele odniesień do tradycji europejskiego kina, od Ingmara Bergmana począwszy, na Federico Fellinim skończywszy. O ile większość z nich reżyserował Laurent Boutonnat, co niektóre wyszły spod kamer m.in. Luca Bessona, np. "Que mon cœur lâche", lub Abla Ferrary, np. "California". Większość teledysków Mylène Farmer, poza najnowszymi, wydano na dwóch płytach DVD, Music Videos I i Music Videos II & III. Za to rysunkowy teledysk "C'est une belle journée" powstał na podstawie szkiców wykonanych przez samą artystkę.

Mylène Farmer i Laurent Boutonnat zrealizowali pełnometrażowy fabularny film Giorgino, jednak poniósł on klęskę, ponieważ w tym czasie piosenkarka tworzyła dość mroczne teledyski, a film utrzymany w takiej tonacji, bez żywej akcji, o podłożu psychologicznym, nie był dziełem łatwym w odbiorze dla publiczności. Najwyraźniej aktorski talent piosenkarki, która tworzy w swych teledyskach przejmujące kreacje (ale jednak utrzymane, z oczywistych względów, w poetyce kina niemego), nie przenosi się na kino dźwiękowe; zresztą zagrała ona w Giorgino rolę drugoplanową.

Mylène Farmer ma za sobą cztery wielkie trasy koncertowe. Ostatnia, która trwała od 13 do 29 stycznia 2006, była nietypowa, w tym, że wszystkie 13 koncertów odbyły się wyłącznie w Paryżu. Jej show charakteryzuje żywiołowy kontakt z publicznością i barwna widowiskowość. Dla jej poprzedniej trasy, Mylenium Tour, scenografię zaprojektował znany szwajcarski surrealista H. R. Giger, m.in. twórca postaci Obcego z filmu Ridleya Scotta.

Farmer nie stroni od współpracy z innymi artystami. Nagrała duety z piosenkarzem gatunku rai Khaledem ("La poupée qui fait non"), Jean-Louisem Muratem ("Regrets"), z Sealem ("Les mots") i z Moby'm ("Slipping away/Crier la vie"); tylko fatalny splot wydarzeń spowodował jej rezygnację z jednego z koncertów cyklu "Pavarotti and Friends". Ponadto Mylène Famer i Laurent Boutonnat odkryli i wylansowali młodą Korsykankę Alizée, dla której napisali wspólnie teksty i muzykę na jej dwa pierwsze albumy. Dwa wielkie przeboje z dawniejszych płyt Mylène Farmer, "Désenchantée" i "Libertine", włączyła do swego repertuaru Kate Ryan; znalazły się one na liście najpopularniejszych piosenek także w Polsce.

Dotychczas wydano o Mylène Farmer kilka pozycji książkowych, a także ukazuje się regularnie we Francji co najmniej jedno drukowane czasopismo jej poświęcone, Mylène Farmer et vous. Na wrzesień 2008 roku zaplanowana jest premiera nowej płyty Onirique. 19 lipiec przewidywana jest premiera singla promującego nową płytę Degeneration.

Covery piosenek Mylene Farmer: Kate Ryan - Desenchantee Kate Ryan - Libertine Biba Binoche - Je T'aime Melancolie Patricia - english version of "Sans Contrefacon"