Anke Huber
Z Wikipedii
Anke Huber | |
Państwo | Niemcy |
Miejsce zamieszkania | Salzburg |
Data urodzenia | 4 grudnia 1974 |
Miejsce urodzenia | Bruchsal |
Wzrost | 173 cm |
Waga | 58 kg |
Gra | praworęczna |
Status profesjonalny | styczeń 1989 |
Zakończenie kariery | listopad 2001 |
Trener | Gerald Mandl |
|
|
Wygrane turnieje | 12 |
Najwyżej w rankingu | 4 (14 października 1996) |
Australian Open | F (1996) |
Roland Garros | SF (1993) |
Wimbledon | 4r (1991, 1993, 1995, 2000, 2001) |
US Open | QF (1999, 2000) |
|
|
Wygrane turnieje | 1 |
Najwyżej w rankingu | 30 (10 lipca 2000) |
Australian Open | 3r (1996-1998) |
Roland Garros | SF (1992) |
Wimbledon | 3r (1992, 2000) |
US Open | QF (2000) |
Strona internetowa |
Anke Huber (ur. 4 grudnia 1974 w Bruchsal) - niemiecka tenisistka; wicemistrzyni Australian Open z 1996 roku, półfinalistka turniejów wielkoszlemowych w grze podwójnej i mieszanej, reprezentantka Niemiec w Pucharze Federacji i na igrzyskach olimpijskich, zdobywczyni Pucharu Hopmana. Tenisistka praworęczna.
Spis treści |
[edytuj] Kariera sportowa
Anke rozpoczęła treningi tenisowe w wieku siedmiu lat, zachęcona przez ojca. Jako juniorka zdobywała tytuły w mistrzostwach Niemiec, była także półfinalistką wielkoszlemowego Wimbledonu. W 1989 roku została tenisistką profesjonalną, miała wówczas piętnaście lat.
W styczniu 1990 zadebiutowała w seniorskim turnieju Wielkiego Szlema w australijskim Melbourne. Był to dopiero jej drugi występ w cyklu WTA, doszła w nim do trzeciej rundy, pokonana przez Włoszkę Rafaellę Reggi. W sierpniu w amerykańskim Schenectady wygrała swój pierwszy turniej profesjonalny, zwyciężając w finale Marianne Werdel. Miesiąc później w Bayonne pokonała Zinę Garrison i Catherine Tanvier. W finale nie sprostała Nathalie Tauziat. W styczniu 1991 roku była już na ustach całego tenisowego świata jako najmłodsza w historii ćwierćfinalistka Australian Open (rekord ten poprawiła Martina Hingis w 1996 roku). Huber wygrała między innymi z Manuelą Malejewą-Fragniere, Pam Shriver i Nataszą Zwieriewą, ulegając dopiero Monice Seles. W ciągu kilku kolejnych miesięcy dominatorki światowych kortów udowodniły jej jednak, że wciąż jest od nich słabsza. Przegrała z rodaczką Steffi Graf, Arantxą Sánchez i Martiną Navrátilovą. W sezonie 1991 grała ze zmiennym szczęściem, nie obroniła tytułu z Schenectady, ale wygrała tam z Lindsay Davenport. Imponująco zagrała przed własną publicznością w Filderstadt, eliminując kolejno Lori McNeil, Zwieriewą, Garrison, Sukovą i wreszcie Navrátilovą. Amerykanka została po raz pierwszy od ośmiu lat pokonana przez nierozstawioną tenisistkę. Huber zdecydowała się na porzucenie wyższej szkoły.
Rok 1992 Huber rozpoczęła od półfinału w Sydney i ćwierćfinału w Melbourne, dwukrotnie wygrywając z Janą Novotną. W lipcu po raz pierwszy pojechała na letnie igrzyska olimpijskie do Barcelony i doszła do ćwierćfinału, ulegając Jennifer Capriati. W maju 1993 osiągnęła półfinał Roland Garros, pokonana przez Steffi Graf. Na Wimbledonie po raz drugi w karierze dotarła do czwartej rundy, nigdy później nie poprawiając tego rezultatu. W listopadzie wystąpiła w turnieju Mistrzyń WTA. Po zwycięstwach nad Conchitą Martínez i Magdaleną Malejewą uległa nikomu innemu, jak odwiecznej narodowej rywalce, Steffi Graf. W październiku 1994 ponownie zwyciężyła w Filderstadt; ograła Navrátilovą i obrończynię tytułu, Mary Pierce w finale. Nad Francuzką triumfowała także w drodze do wygranej w Filadelfii kilka tygodni później. W mistrzostwach WTA pokonana w pierwszym spotkaniu przez Lindsay Davenport.
Na przełomie roku 1994 i 1995 wystąpiła w barwach Niemiec w rozgrywkach Pucharu Hopmana, partnerując Borisowi Beckerowi. Niemieccy zawodnicy pokonali najpierw Austriaków, następnie Francuzów, a w decydującym starciu wygrali 3:0 z reprezentantami Ukrainy, Natalią i Andrejem Miedwiediewami.
Przez cały sezon 1995 osiągała wymierne wyniki, wciąż przegrywając z tymi samym zawodniczkami, czyli Graf, Malejewą, Sánchez Vicario, Novotną i Hingis. Najlepszy wynik w roku osiągnęła w ostatnim występie, WTA Championships, gdzie została wicemistrzynią. Wygrała z Mary Pierce, Kimiko Date i Brendą Schultz. W styczniu 1996 osiągnęła najlepszy rezultat w swojej karierze tenisowej, znajdując się w finale wielkoszlemowego Australian Open. Przegrała z Monicą Seles 4:6, 1:6. Większe problemy sprawiły jej jedynie Amanda Coetzer i Conchita Martínez w ćwierćfinale i półfinale. Wygrywając turniej na trawiastych kortach w Rosmalen została dziewiętnastą tenisistką ery open, której udziałem stały się główne premie imprez zawodowych na wszystkich nawierzchniach. Niepokonana także w Manhattan Beach i Lipsku; w finale w Filderstadt przegrała z Martiną Hingis. W pierwszej rundzie turnieju mistrzyń odpadła z Ivą Majoli. Sklasyfikowana na najwyższym, czwartym miejscu w rankingu WTA.
Po nieudanym sezonie 1997 osiągnęła półfinał Australian Open w styczniu 1998. Uległa Hingis, ale wcześniej wyeliminowała z zawodów Sánchez Vicario i Coetzer. Był to jej najlepszy rezultat w roku; przeszła operację kontuzjowanego ścięgna Achillesa i zrezygnowała z występów na cztery miesiące, opuszczając turnieje wielkoszlemowe w Paryżu i Londynie. W czasie ostatnich siedemnastu tygodni rozgrywek WTA w 1999 roku występowała aż przed piętnaście tygodni - dwa pozostałe to rozgrywki Fed Cupu i wielkoszlemowe turnieje. Jako jedna z ostatnich zdołała zakwalifikować się do turnieju kończącego sezon, gdzie pokonała Julie Halard-Decugis, ale przegrała z Davenport. Wygrała turniej WTA w Sopocie. Tymczasem zmagała się urazem stopy i nadgarstka. Te kontuzje wykluczyły ją z Australian Open 2000; wystąpiła dopiero na hali w Paryżu, osiągając finał (porażka z Amélie Mauresmo). Następnie w półfinale w Nicei, ćwierćfinale w Miami (miała setbola przeciwko Hingis) i finale w Strasburgu. Na Wimbledonie pokonana przez sensacyjną wicemistrzynię, Belgijkę Justine Henin. W sierpniu osiągnęła półfinał w Canadian Open. Zakwalifikowała się do Mistrzostw WTA, w których przegrała w pierwszej rundzie z Henin 1:6, 2:6. Był to jej ostatni mecz w karierze zawodowej; na jej zakończenie zdecydowała się po tym właśnie turnieju.
W 2002 roku nawiązała współpracę z Niemiecką Federacją Tenisową i została dyrektorem sportowym turnieju Porsche Tennis Grand Prix, obecnie rozgrywanego w Stuttgarcie, wówczas w Filderstadt.
[edytuj] Życie prywatne
Anke jest córką Gerdy i Edgara Huber. Ma starszego brata, Franka. W 2001 roku kupiła dom na Majorce. Ma sentyment do Australii, a jej ulubione miasta to Sydney i Melbourne. Ceni kuchnię japońską, zwłaszcza sushi. Niegdyś związana z ukraińskim tenisistą, Andrejem Miedwiediewem. W kwietniu 2005 urodziła pierwszego syna, Moritza Lucę. Ojcem dziecka jest jej partner, Roger Wittmann. W październiku 2006 przyszła na świata jej córka, Laura Sophie.
[edytuj] Wygrane turnieje
[edytuj] gra pojedyncza (12)
Lp | Rok | Turniej | Finalistka | Wynik |
1. | 1990 | Schenectady | Marianne Witmeyer | 6:1 5:7 6:4 |
2. | 1991 | Filderstadt | Martina Navrátilová | 2:6 6:2 7:6(4) |
3. | 1993 | Kitzbühel | Judith Wiesner | 6:4 6:1 |
4. | 1994 | Styria | Judith Wiesner | 6:3 6:3 |
5. | 1994 | Filderstadt | Mary Pierce | 6:4 6:2 |
6. | 1994 | Filadelfia | Mary Pierce | 6:0 6:7(4) 7:5 |
7. | 1995 | Lipsk | Magdalena Malejewa | walkower |
8. | 1996 | Rosmalen | Helena Suková | 6:4 7:6(2) |
9. | 1994 | Lipsk | Iva Majoli | 5:7 6:3 6:1 |
10. | 1996 | Luksemburg | Karina Habšudová | 6:3 6:0 |
11. | 2000 | Lizbona | Nathalie Dechy | 6:2 1:6 7:5 |
12. | 2000 | Sopot | Gala León García | 7:6(4) 6:3 |
[edytuj] gra podwójna (1)
Lp | Rok | Turniej | Partnerka | Finalistki | Wynik |
1. | 1997 | Hamburg | Mary Pierce | Ruxandra Dragomir Iva Majoli |
2:6 7:6(1) 6:2 |
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Anke Huber sylwetka na stronie WTA Tour (en)
- Anke Huber sylwetka na stronie Pucharu Federacji (en)