Państwo nowobabilońskie
Z Wikipedii
Państwo nowobabilońskie - starożytne państwo na Bliskim Wschodzie, pod panowaniem dynastii chaldejskiej ze stolicą w Babilonie. Istniało w latach 626 p.n.e.- 539 p.n.e.. Obejmowało tereny Mezopotamii, Syrii i Palestyny w większości pokrywającymi się z obszarem tzw. żyznego półksiężyca.
Spis treści |
[edytuj] Historia
[edytuj] Powstanie państwa
Po wiekach zależności Babilonii od Asyrii i ciągłego napływu plemion chaldejskich wytworzyła się w Babilonie nowa sytuacja polityczna. Śmierć Aszurbanipala i rozprężenie w asyryjskim imperium umożliwiła Chaldejczykowi Nabopolassarowi (626 - 605 p.n.e.) przechwycenie władzy w Babilonie w 626 p.n.e. Zapoczątkował tym samym panowanie dynastii chaldejskiej i odrodzenie polityczne, militarne i gospodarcze Babilonii.
[edytuj] Umacnianie i rozkwit państwowości
Nabopolassar sprzymierzył się z Medami w r. 614 p.n.e. i w latach 612 p.n.e. (zburzenie Niniwy i Kalchu) i 610 p.n.e. (zdobycie Harranu) dokonał systematycznego podboju odwiecznego wroga - Asyrii. Dzieło likwidacji resztek sił asyryjskich i sprzymierzonych z nimi Egipcjan powierzone zostało synowi i następcy króla, Nabuchodonozorowi II, który w bitwie pod Karkemisz w 605 p.n.e. pokonał faraona Necho II. Dzięki temu zwycięstwu możliwy stał się podbój Syrii, Fenicji i Judei. Jednak był on utrudniony przez Egipcjan, którzy nieustannie podburzali te kraje do oporu przeciw Babilończykom. W celu przeciwdziałania temu, Nabuchodonozor II wyprawił się do Egiptu, jednak w delcie Nilu nie odniósł większych sukcesów. Powiodło się za to ze sprzymierzeńcami faraona, bowiem Tyr po 13 latach oblężenia skapitulował, a Jerozolima w latach 598 i 587 p.n.e. została zdobyta. Ludność Judei została w tym czasie uprowadzona w niewolę babilońską.
[edytuj] Wielkie przedsięwzięcia budowlane
Za panowania Nabuchodonozora II (605 - 562 p.n.e.) państwo nowobabilońskie osiagnęło apogeum swojej potęgi militarnej. Władca ten baczną uwagę zwrócił na gospodarkę, a dochody płynące z wojen umożliwiły mu podjęcie szeregu śmiałych i monumentalnych prac budowlanych w stolicy kraju, Babilonie. Miasto zostało otoczone podwójnym pasem murów, odbudowano ziggurat Etemenanki (jak podaje Herodot, wysoki na 90 metrów) i glazurowaną na niebiesko bramę Isztar. Powstały wiszące ogrody. Władca widział zagrożenie płynące ze strony plemion irańskich dlatego wybudował system umocnień między Eufratem a Tygrysem.
[edytuj] Osłabienie państwa i perski podbój
Następcy Nabuchodonozora byli władcami nieudolnymi i słabymi. Po śmierci wnuka Labashi-Marduk tron objął kapłan boga Sina z Harranu Nabonid (556 - 539 p.n.e.) niespokrewniony z dynastią chaldejską. Ten ostatni władca babiloński faworyzował boga księżyca Sina co spowodowało konflikt z kapłanami Marduka, którzy obawiali się utraty dochodów dla swoich świątyń. Nabonid bowiem dążył do ożywienia szlaków handlowych wiodących na północ do Harranu oraz przebywając w oazie Tema w Arabii chciał wyznaczyć nowe tereny ekspansji gospodarczej Babilonii co nie spotkało się ze zrozumieniem w kręgach kapłaństwa. Tę trudną sytuację wewnętrzną wyzyskał młody władca perski Cyrus II, który w 539r. p.n.e. uderzył na Babilonię. Pod nieobecność starego króla obroną kraju kierował jego syn Belszarusur (Baltazar), jednak został pobity pod Opis. Sam Babilon został zajęty bez walki, bowiem kapłani Marduka otworzyli bramy przed Persami dowodzonymi przez Gobryasza. W ten sposób zlikwidowane zostało ostatnie semickie państwo starożytnej Mezopotamii.
[edytuj] Władcy państwa nowobabilońskiego (dynastia chaldejska):
- Nabopolasar 626 p.n.e. - 605 p.n.e.
- Nabuchodonozor II 605 p.n.e. - 562 p.n.e.
- Amel-Marduk 562 p.n.e. - 560 p.n.e.
- Nergalsharusur 560 p.n.e. - 556 p.n.e.
- Labashi-Marduk 556 p.n.e.
- Nabonid 556 p.n.e. - 539 p.n.e.
