Peter Handke

Z Wikipedii

Peter Handke (ur. 6 grudnia 1942 w Griffen w Austrii) – austriacki pisarz i tłumacz.

Spis treści

1 Życiorys
2 Wyróżnienia i nagrody
3 Twórczość
4 Przekłady
5 Zobacz też

[edytuj] Życiorys

W latach 1944-1948 Peter Handke mieszkał wraz z matką w Berlinie Wschodnim, potem przeprowadzili się z powrotem do Griffen. Pogłębiający się alkoholizm ojczyma, Brunona Handke, berlińskiego tramwajarza i zaściankowość prowincjonalnego Griffen były źródłem późniejszego buntu przeciwko panującym ograniczeniom i zwyczajom.

Mając dwanaście lat, w 1954 roku, trafił do internatu dla chłopców katolicko-humanistycznego gimnazjum Tanzenberg. W tym okresie opublikował swoje pierwsze teksty, w czasopiśmie "Pochodnia" redagowanym przez mieszkańców bursy. Od 1959 uczył się w Klagenfurcie, zdał tam w 1961 roku maturę i zaraz potem rozpoczął studia prawnicze w Grazu. Pierwsze sukcesy literackie sprawiły, że przyłączył się do "Forum Stadtpark" grupy z Grazu i po przyjęciu do druku przez wydawnictwo Suhrkamp powieści Szerszenie w 1965 roku porzucił studia, by całkowicie poświęcić się pisarstwu.

Prowokacyjną sztuką Lżenie publiczności udało się Handkemu w 1966 roku zyskać uznanie na spotkaniu "Grupy 47" w Princeton. Był członkiem-założycielem frankfurckiego Wydawnictwa Autorów w 1969 roku i w latach 1973-1977 członkiem Stowarzyszenia Autorów w Grazu. W latach 80. podróżował m.in. po Alasce, Japonii i Jugosławii. Wydana w 1996 roku jako relacja z podróży Podróż zimowa nad Dunaj, Sawę, Morawę i Drinę albo sprawiedliwość dla Serbii (Eine winterliche Reise zu den Flüssen Donau, Save, Morawa und Drina oder Gerechtigkeit für Serbien), w której również Serbowie przedstawieni są jako ofiary wojny domowej, wywołała i wywołuje do dziś liczne kontrowersje. W 2005 roku postawiony przed trybunałem ONZ w Hadze były serbski prezydent, Slobodan Milošević, powołał Handkego jako świadka obrony. Pisarz odmówił, niemniej napisał esej Die Tablas von Daimiel, którego podtytuł brzmi "Zakamuflowana wypowiedź świadka w procesie przeciwko Slobodanowi Miloševićowi".

Handke po pobycie w Grazu mieszkał w Düsseldorfie i Berlinie, potem w Kronbergu, w USA (1978-1979), Salzburgu (1979-1988), a od 1991 w Chaville pod Paryżem (Francja), a okresowo także w Salzburgu. Ma dorosłą córkę (Amina Handke, ukończyła studia malarskie i w zakresie sztuki medialnej), od 2001 żyje z aktorką Katją Flint.

[edytuj] Wyróżnienia i nagrody

1967 Nagroda im. Gerharta Hauptmanna
1972 Nagroda im. Schillera miasta Mannheim
1973 prestiżowa nagroda im. Georga Büchnera
1978 Nagroda im. Georges'a Sadoula
1985 Nagroda literacka Salzburga
1987 Nagroda Vilenica
1995 Nagroda im. Schillera
2004 Nagroda im. Siegfrieda Unselda

[edytuj] Twórczość

(tytuły oryginalne)

Die Hornissen – powieść, 1966
Publikumsbeschimpfung und andere Sprechstücke – dramat, prawykonanie reż. Claus Peymann, 1966
Begrüßung des Aufsichtsrates, 1967
Der Hausierer, 1967
Kaspar, 1967
Deutsche Gedichte, 1969
Die Innenwelt der Außenwelt der Innenwelt, 1969.
Prosa, Gedichte, Theaterstücke, Hörspiele, Aufsätze, 1969
Das Mündel will Vormund sein – dramat, reż. Claus Peymann, Theater am Turm, 1969
Die Angst des Tormanns beim Elfmeter – scenariusz, 1970, zekranizowany przez Wima Wendersa, ORF, WDR, 1972
Geschichten aus dem Wienerwald von Ödön von Horváth – streszczenie, 1970
Wind und Meer. Vier Hörspiele, 1970
Chronik der laufenden Ereignisse, 1971
Der Ritt über den Bodensee, 1971
Der kurze Brief zum langen Abschied, 1972
Ich bin ein Bewohner des Elfenbeinturms, 1972
Stücke 1, 1972
Wunschloses Unglück, 1972
Die Unvernünftigen sterben aus – dramat, 1973, reż. Horst Zankl, Zurych: Theater am Neumarkt, 1974
Stücke 2, 1973
Als das Wünschen noch geholfen hat. Gedichte, Aufsätze, Texte, Fotos, 1974
Der Rand der Wörter. Erzählungen, Gedichte, Stücke, 1975
Die Stunde der wahren Empfindung, 1975
Falsche Bewegung, 1975
Die linkshändige Frau, 1976, ekranizacja 1977
Das Ende des Flanierens. Gedichte, 1977
Das Gewicht der Welt. Ein Journal, 1977
Langsame Heimkehr, 1979
Die Lehre der Sainte-Victoire, 1980
Über die Dörfer, 1981
Kindergeschichte, 1981
Die Geschichte des Bleistifts, 1982
Der Chinese des Schmerzes, 1983
Phantasien der Wiederholung, 1983
Die Wiederholung, 1986
Der Himmel über Berlin (Niebo nad Berlinem), wraz z Wimem Wendersem, 1987
Die Abwesenheit. Ein Märchen, 1987, ekranizacja w reżyserii autora 1992
Gedichte, 1987
Nachmittag eines Schriftstellers, 1987
Das Spiel vom Fragen oder Die Reise zum sonoren Land, 1989
Versuch über die Müdigkeit, 1989
Noch einmal für Thukydides, 1990
Versuch über die Jukebox, 1990
Abschied des Träumers vom Neunten Land, 1991
Versuch über den geglückten Tag. Ein Wintertagtraum, 1991
Die Stunde, da wir nichts voneinander wußten. Ein Schauspiel, 1992, prapremiera w reż. Clausa Peymanna, Wiedeń, Burgtheater, 1992
Die Theaterstücke, 1992
Drei Versuche. Versuch über die Müdigkeit. Versuch über die Jukebox. Versuch über den geglückten Tag, 1992
Langsam im Schatten. Gesammelte Verzettelungen 1980-1992, 1992
Die Kunst des Fragens, 1994
Mein Jahr in der Niemandsbucht. Ein Märchen aus den neuen Zeiten, 1994
Eine winterliche Reise zu den Flüssen Donau, Save, Morawa und Drina oder Gerechtigkeit für Serbien, 1996
Sommerlicher Nachtrag zu einer winterlichen Reise, 1996
Zurüstungen für die Unsterblichkeit. Königsdrama – dramat, reż. Claus Peymann, Wiedeń, Burgtheater, 1997
In einer dunklen Nacht ging ich aus meinem stillen Haus, 1997
Am Felsfenster morgens. Und andere Ortszeiten 1982-1987, 1998
Ein Wortland. Eine Reise durch Kärnten, Slowenien, Friaul, Istrien und Dalmatien wraz z Liesl Ponger, 1998
Die Fahrt im Einbaum oder Das Stück zum Film vom Krieg – dramat, 1999, prapramiera w Wiedniu
Lucie im Wald mit den Dingsda. Mit 11 Skizzen des Autors, 1999
Unter Tränen fragend. Nachträgliche Aufzeichnungen von zwei Jugoslawien-Durchquerungen im Krieg, März und April 1999, 2000
Der Bildverlust oder Durch die Sierra de Gredos, 2002
Mündliches und Schriftliches. Zu Büchern, Bildern und Filmen 1992-2000, 2002
Untertagblues. Ein Stationendrama, 2003
Sophokles: Ödipus auf Kolonos, 2003, przekład
Don Juan (erzählt von ihm selbst), 2004
Die Tablas von Daimel, 2005
Gestern unterwegs, 2005

[edytuj] Przekłady

Handke tłumaczył dzieła następujących autorów: Adonis, Ajschylos, Dimitri T. Analis, Bruno Bayen, Emmanuel Bove, René Char, Jean Genet, Georges-Arthur Goldschmidt, Julien Green, Gustav Januš, Patrick Modiano, Florjan Lipuš, Walker Percy, Francis Ponge, William Szekspir, Sofokles