Piotr Chmielowski
Z Wikipedii
Piotr Chmielowski (ur. 9 lutego 1848 w Zawadyńcach na Podolu, zm. 22 kwietnia 1904 we Lwowie), polski historyk literatury, profesor Uniwersytetu Lwowskiego. Ojciec Janusza Chmielowskiego.
Pochodził z rodziny ziemiańskiej, był synem Ignacego i Marii z Węglarskich. Kształcił się w I gimnazjum filologicznym w Warszawie (1860-1866, od 1862 pod nazwą gimnazjum realne), następnie studiował filologię i filozofię w Szkole Głównej Warszawskiej (od 1869 na Uniwersytecie Warszawskim). Studia ukończył w 1870; dokształcał się w tajnych kółkach naukowych. Kontynuował naukę w Lipsku (pedagogika, filozofia, geografia), gdzie obronił doktorat w 1874 (praca Die organischen Bedingungen der Enstehung des Willens). W latach 1874-1898 pracował jako profesor języka polskiego w gimnazjum męskim J. Pankiewicza w Warszawie. Współpracował z wieloma czasopismami i wydawnictwami - "Przeglądem Tygodniowym" (1867-1872), "Biblioteką Warszawską" (1870-1874), "Opiekunem Domowym" (1872-1876), "Pamiętnikiem Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza", "Niwą", "Przeglądem Pedagogicznym", "Rodziną i Szkołą", "Poradnikiem dla Dorosłych", "Encyklopedią Wychowawczą", "Biblioteką Arcydzieł Literatury Polskiej i Obcej". W latach 1882-1897 był redaktorem "Ateneum"; zrezygnował na znak protestu przeciw wypowiedzi Włodzimierza Spasowicza (właściciela pisma) o "bezpowrotnym upadku dawnego państwa polskiego" i "konieczności przystosowania się do innego państwowego organizmu". Wielokrotnie wypowiadał się na tematy narodowe; był więziony przez władze carskie w warszawskiej Cytadeli. W 1882 nie przyjął Katedry Literatury Polskiej na UW, nie chcąc zgodzić się na obowiązkowe wykładanie w języku rosyjskim oraz pominięcie w programie nauczania okresów Odrodzenia i romantyzmu. Ze względu na chorobę płuc od 1898 mieszkał w Zakopanem. W 1903 został profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Lwowskiego i kierownikiem Katedry Historii Literatury Polskiej tamże.
Szczególną uwagę poświęcił polskiej literaturze romantycznej i pozytywistycznej; zajmował się również pedagogiką, historią wychowania, historią filozofii oraz krytyką literacką. Zgromadził bogatą literaturę poświęconą Mickiewiczowi i opracował obszerną biografię poety (Adam Mickiewicz. Zarys biograficzno-literacki (1886, 2 tomy). Jako pierwszy docenił znaczenie twórczości Żmichowskiej i Wyspiańskiego. Opierając się na teoriach Hipolita Taine stworzył naukowe podstawy metod badawczych historii literatury. Przedstawił także zasady krytyki literackiej - ocena krytyka powinna być zgodna z interesami społecznymi, rezultatami badań naukowych oraz ogólnie przyjętymi wymogami estetycznymi. Rozwinął system nauczania opartego na samokształceniu.
Ogłosił ponad 2100 prac i artykułów, m.in.:
- Utylitaryzm w literaturze (1872)
- Kobiety Mickiewicza, Słowackiego i Krasińskiego (1873)
- Co wychowanie z dziecka zrobić może i powinno (1874)
- Józef Kremer (1875)
- Karol Libelt (1875)
- Dziesięć lat z dziejów wychowania w Polsce (1877)
- Pierwsza w Polsce książka o wychowaniu (1878)
- Rousseau. W stuletnią rocznicę jego śmierci (1878)
- Poezya w wychowaniu (1881)
- Wojciech Bogusławski w Wilnie (1883)
- Autorki polskie wieku XIX (1885)
- Studya i szkice z dziejów literatury polskiej (1886)
- Nasi powieściopisarze (1887-1895)
- Józef Ignacy Kraszewski. Zarys biograficzno-literacki (1888)
- Literatura dla ludu (1891)
- Powieści ludowe Elizy Orzeszkowej (1891)
- Bolesław Prus (1892)
- Postaci kobiece w komediach Fredry (1892)
- Współcześni poeci polscy (1895)
- Zarys najnowszej literatury polskiej(1895) [1]
- Nasza literatura dramatyczna (1898, 2 tomy)
- Tadeusz Czacki. Jego życie i działalność wychowawcza. Zarys biograficzny (1898) [2]
- Historya literatury polskiej (1899-1900, 6 tomów) [3]
- Metodyka historii literatury polskiej (1899)
- Indywidualizm modernistyczny (1900)
- Henryk Sienkiewicz w oświetleniu krytycznem (1901)
- Dzieje krytyki literackiej w Polsce (1902)
- Stanisław Wyspiański (1902, w: Charakterystyki literackie)
- Nowele Marii Konopnickiej (1903)
- Jan Kasprowicz (1904)
- "Popioły", powieść Stefana Żeromskiego (1904)
- Pisma krytycznoliterackie (1961, 2 tomy, pod redakcją Henryka Markiewicza)
Był członkiem-korespondentem AU od 1893 (od 1902 członek czynny). Przygotował przekłady na polski dzieł Goethego i Kanta oraz wypisy historyczno-literackie Złota przędza poetów i prozaików polskich w 4 tomach (1884-1887).
Spotykał się z zarzutami bezbarwności stylu, braku wrażliwości artystycznej, jednostajności opisu; dla odmiany wysoko jego dorobek oceniał Gabriel Korbut.
Źródła:
- Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A-J, Wrocław 1983
