Piotr Szembek
Z Wikipedii
Piotr Szembek herbu Szembek (ur. 14 grudnia 1788 w Warszawie, zm. 21 czerwca 1866 w Siemianicach) – syn Józefa Ignacego i Kunegundy z Walewskich. Hrabia (zatwierdzenie tytułu w Prusach 17 stycznia 1816), właściciel dóbr Siemianice, generał dywizji wojsk polskich w 1831.
W latach 1807-1815 służył w wojskach Księstwa Warszawskiego, później (od 1815) Królestwa Polskiego. W powstaniu listopadowym (1830-1831) gubernator wojskowy Warszawy od 4 grudnia do 16 grudnia 1830[1], członek Rady Wojennej. Generał i dowódca 4. dywizji piechoty. Brał udział w bitwach pod Wawrem i Grochowem. Mówiono o nim "Ufaj Szembekowi. Szembek nie zdradzi". Jednym z jego adiutantów był Franciszek Kacper Fornalski. Na skutek konfilktu z naczelnym wodzem gen. Janem Skrzyneckim zostaje zdymisjonowany. Kontynuował jednak karierę wojskową jako ochotnik, a po dymisji Skrzyneckiego przywrócony do służby. Po zakończeniu powstania osiadł w swych dobrach Siemianice koło Kępna w Wielkopolsce.
W 1813 roku w Gdańsku ożenił się z Fryderyką Becu de Tavernier. Ich synem był hrabia Aleksander Szembek.
[edytuj] Ciekawostka
- Od nazwiska generała wziął swoją nazwę plac Szembeka w Warszawie, przy którym wznosi się monumentalny kościół parafialny Najczystszego Serca Maryi oraz centrum handlowe i Bazar Szembeka na Grochowie.
[edytuj] Linki zewnętrzne
Przypisy
- ↑ Andrzej Biernat, Ireneusz Ihnatowicz, Vademecum do badań nad historią XIX i XX wieku, Warszawa 2003, s. 483.
Michaił Lewicki • Julian Sierawski • Piotr Szembek • Stanisław Wojczyński • Jan Krukowiecki • Andrzej Ruttie • Henryk Dembiński • Emilian Węgierski (p.o.) • Wojciech Chrzanowski • Wacław Sierakowski