Andrzej Ruttie

Z Wikipedii

Andrzej Ruttie (1777 Warszawa - zm. 1853 Lublin). Generał brygady powstania listopadowego.

Syn Jana i Marii Lekarskiej.

Od 1794 towarzysz Brygady Kawalerii Narodowej. Walczył w powstaniu 1794r. gdzie otrzymał stopień chorążego. Od 1797 w Legionach Polskich. uczestniczył we wszystkich kampaniach. Kapitan z 1799. Po rozwiązaniu Legionów służył w armii francuskiej. Był adiutantem gen. J.H. Dąbrowskiego. Walczył pod Forentino i Civito Castellano. Uczestnik obrony Mantui. Po ciężkiej ranie i jej wyleczeniu powrócił do służby i wziął udział w bitwach pod Trebbią i Novi. W kampaniach napoleońskich 1805, 1807, 1809 i 1813 walczył pod Sandomierzem, Langonecją, Tudelą, Yevenes, Wachau i pod Lipskiem. W 1808 major w pułku lansjerów nadwiślańskich, podpułkownik pułku jazdy z 1811. W 1813 dowódca francuskiego pułku strzelców konnych, na jego czele walczył w kampaniach saskiej 1813 i francuskiej 1814.

Po powrocie do kraju, od 1815 r. w armii Królestwa Polskiego. Pułkownik z 1819. Dowódca 4 pułku ułanów w 1820

W powstaniu listopadowym dowódca Brygady Jazdy. Walczył pod Kałuszynem, Grochowem, Dębem Wielkim. Generał z marca 1831. W czerwcu - sierpniu był gubernatorem Warszawy. Walczył również w obronie stolicy. Po kapitulacji stolicy pozostał w niej. Po upadku powstania złożył przysiegę wierności carowi, jednak został zesłany do Wołogdy. W 1833 r. powrócił i osiadł w Czerniejowicach pow. Chełm, gdzie gospodarował na roli. Zmarł w 1853r.