Pistolet maszynowy Mors

Z Wikipedii

Mors
Ocalały egzemplarz Mors-3 (po lewej)
Dane podstawowe
Państwo	Polska
Rodzaj	pistolet maszynowy
Historia
Prototypy	1936-1938
Produkcja seryjna	1939
Wyprodukowano	52 egz.
Dane techniczne
Kaliber	9 mm
Nabój	9 x 19 mm Parabellum
Magazynek	pudełkowy
Wymiary
Długość	970 mm
Masa
broni	3,25 kg (niezaładowanej)
lufy	250 lub 300 g
Inne
Szybkostrzelność teoretyczna	ok. 400 strz./min
Zasięg skuteczny	200 m

Mors wz. 39 (łac. Mors - śmierć) – polski pistolet maszynowy z 1939

[edytuj] Historia

Pistolet maszynowy Mors został opracowany w latach 1936 - 1938 przez Piotra Wilniewczyca i Jana Skrzypińskiego. Broń przeznaczona dla niektórych oddziałów piechoty, a także załóg wozów bojowych. Produkcję rozpoczęto w marcu 1939 roku. Do września 1939 Fabryka Karabinów w Warszawie wyprodukowała jedynie partie doświadczalne, 52 sztuki z czego 39 sztuk otrzymała Komisja Doświadczalna przy Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, część pistoletów otrzymał 3. Samodzielny Batalion Piechoty z Rembertowa, który użył ich w obronie Warszawy, dwa otrzymał Wojskowy Ośrodek Spadochronowy w Bydgoszczy, a resztę broni otrzymała Kompania Sztabowa 39 DP.

W Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie znajduje się pistolet maszynowy Mors oznaczony nr 38, nie posiada jednak oryginalnej lufy oraz magazynka.

[edytuj] Opis techniczny

Pistolet maszynowy Mors wz. 39 jest bronią samoczynno-samopowtarzalną i działa na zasadzie wykorzystania energii odrzutu zamka swobodnego. Lufa znajdowała się w stalowej osłonie, posiadała sześć bruzd i była przystosowana do szybkiej wymiany w warunkach polowych. Jej wylot przystosowano do zamocowania hamulca wylotowego. Iglica wkręcana była do trzonu zamkowego. Z chwilą wystrzelenia ostatniego naboju z magazynka, zamek pozostaje w tylnym położeniu. Po załadowaniu pełnego magazynka, następuje samoczynne przestawienie się trzona zamkowego na zaczep zamka, co pozwala na natychmiastowe strzelanie.

Pistolet maszynowy Mors wz. 39 wyposażono w dwa spusty, przedni do ognia ciągłego, tylny — do pojedynczego. Zabezpieczenie broni następowało przez wprowadzenie rączki zamkowej w specjalne wycięcie w tylnej części komory zamkowej.

Odpowiednią celność i szybkostrzelność osiągnięto przez zastosowanie pneumatycznego opóźnienia strzałów, które działa na zasadzie wytwarzania próżni za trzonem zamkowym.

Pistolet maszynowy ma drewniane łoże z chwytem oraz kolbą zakończoną metalowym trzewikiem. Zasilany jest z dwurzędowego magazynka pudełkowego o pojemności 25 nabojów.

[edytuj] Bibliografia:

• Andrzej Konstankiewicz: Broń strzelecka Wojska Polskiego 1918-39. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1986. ISBN 83-11-07266-3.