Polskie Porozumienie Niepodległościowe
Z Wikipedii
Polskie Porozumienie Niepodległościowe (PPN) – organizacja polskiej opozycji demokratycznej i niepodległościowej w PRL, założona na przełomie 1975/1976 przez Zdzisława Najdera.
[edytuj] Cele
PPN sformułował szereg celów strategicznych, których realizacja miała doprowadzić do odzyskania niepodległości przez Polskę.
Program PPN zakładał całkowite uniezależnienie się od ZSRR, wyjście z Układu Warszawskiego, wprowadzenie ustroju demokratycznego i swobód obywatelskich, zniesienie cenzury, przywrócenie wolności słowa i stowarzyszania się, dopuszczenie sektora prywatnego do swobodnej działalności gospodarczej. Postulował pojednanie z Niemcami, czego gwarancją byłoby wejście do wspólnoty europejskiej. Zakładał popieranie dążeń niepodległościowych Ukrainy, Białorusi i Litwy.
[edytuj] Działacze
Pierwszymi członkami PPN-u byli: Henryk Dembiński, Wojciech Karpiński, Andrzej Kijowski, Jan Olszewski, Józef Rybicki, Jan Józef Szczepański, Jan Zarański. Program PPN-u ukazał się 3 maja 1976 na łamach londyńskiego Tygodnika Polskiego.
Stale współpracowali z tą organizacją m. in. Władysław Bartoszewski, Aleksander Gieysztor, Gustaw Herling-Grudziński, Józefa Hennelowa, Leszek Kołakowski, Marcin Król, Wiktor Kulerski, Stanisław Lem, Jan Józef Lipski, Jerzy Lerski, Tadeusz Mazowiecki, Andrzej Micewski, Wojciech Roszkowski, Andrzej Szczypiorski, Wojciech Włodarczyk, Roman Zimand. Pod auspicjami PPN-u powstawało wiele tekstów analitycznych i programowych, kreujących postawy powstającej opozycji demokratycznej.
[edytuj] Dorobek
Powstało 46 opracowań i szkiców koncepcyjnych, niektóre z nich to:
