Roman Zimand
Z Wikipedii
Roman Zimand (ur. 16 listopada 1926, zm. 8 kwietnia 1992 w Warszawie) - polski krytyk, historyk literatury i publicysta żydowskiego pochodzenia.
W latach 1940-1945 przebywał na zesłaniu w Kazachstanie, dzięki czemu przeżył Holocaust. Po zakończeniu wojny, w latach 1956-1957 redaktor tygodnika Po Prostu. Następnie w latach 1958-1992 pracował w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk. W 1972 roku otrzymał tytuł profesora. Współpracownik paryskiej Kultury, gdzie publikował pod pseudonimem Leopolita. Współpracownik Polskiego Porozumienia Niepodległościowego. Po wprowadzeniu stanu wojennego w 1981 internowany.
Roman Zimand został pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie (kwatera 2, rząd 9).
[edytuj] Twórczość
- 1961: Trzy studia o Boyu
- 1964: Dekadentyzm warszawski
- 1979: W nocy od 12 do 5 rano nie spałem
- 1981: Trzy szkice z lat 1978-79
- 1982: Miłosz, Tyrmand, Zinowiew
- 1983: Teksty cywilne
- 1984: Wojna i spokój
- 1985: Orwell i o nim
- 1987: Moim zdaniem; Las rzeczy politycznych
- 1989: Czas normalizacji
- 1990: Diarysta Stefan Ż
