Puchar Francji w piłce nożnej

Z Wikipedii

Puchar Francji w piłce nożnej (fra. Coupe de France de football) - cykliczne rozgrywki piłkarskie, organizowane corocznie (co sezon) przez Francuski Związek Piłki Nożnej (FFF) dla francuskich męskich drużyn klubowych (zarówno amatorskich, jak i profesjonalnych).

[edytuj] Historia

Rozgrywki o piłkarski Puchar Francji powołano do życia 15 stycznia 1917 w Paryżu w siedzibie Comité français interfédéral (bezpośredniego protoplasty FFF), a z inicjatywą ich zorganizowania wystąpił Henri Delaunay. Premierową edycję przeprowadzono w sezonie 1917/1918, zaś wzięło w niej udział 48 zespołów. 16 inauguracyjnych spotkań I rundy odbyło się 7 października 1917, natomiast w pierwszym finale - rozegranym 5 maja 1918 na paryskim stadionie Stade de la rue Olivier-de-Serres - Olympique de Paris (wówczas pod nazwą Olympique de Pantin) pokonał 3:0 FC Lyon.
6 maja 1927, podczas - rozgrywanego na podparyskim Stade Olympique de Colombes - jubileuszowego 10 finału, główne trofeum zwycięzcy (Olympique Marsylia) po raz pierwszy w historii wręczył ówczesny prezydent Francji Gaston Doumergue. Od tego czasu tradycja ta kontynuowana jest co roku przez kolejnych "ojców narodu" i stanowi jeden ze znaków firmowych Pucharu Francji. Od edycji 2002/2003 cechę charakterystyczną stanowi również termin 1/32 finału, gdyż mecze tej rundy odbywają się w pierwszy weekend stycznia nowego roku (większość w sobotę).
Rozgrywek o Puchar Francji - w przeciwieństwie do ligi - nie odwołano nawet w czasie II wojny światowej. Pierwsze i jedyne ich przerwanie miało miejsce dopiero w sezonie 1991/1992 (odwołanie finału) i było związane z największą tragedią w dziejach francuskiego futbolu. 5 maja 1992 na stadionie Furiani, przed półfinałowym meczem (notabene właśnie krajowego pucharu) pomiędzy SC Bastia i Olympique Marsylia, zawaliła się jedna z trybun (wskutek czego śmierć poniosło 18 osób, a 2.300 zostało rannych). Owego spotkania postanowiono nie rozgrywać, podobnie jak i finału (do którego zakwalifikowało się już wcześniej AS Monaco).
Od pierwszej edycji tych rozgrywek do czasów obecnych mecze finałowe organizowano wyłącznie w Paryżu lub na jego przedmieściach - w sumie na 7 stadionach: Stade de la rue Olivier-de-Serres, Parc des Princes, Stade Bergeyre, Stade Pershing, Stade Olympique de Colombes, Stade de Paris de Saint-Ouen i Stade de France (nieprzerwanie od 1998).
Największą widownię w historii rozgrywek zgromadziło - rozegrane 29 kwietnia 2006 na Stade de France - finałowe spotkanie pomiędzy Paris Saint-Germain i Olympique Marsylia, które z trybun podziwiało 79 061 osób.
Triumfator Pucharu Francji ma zagwarantowane miejsce w Pucharze UEFA (jedno z trzech, które posiada do obsadzenia Francuski Związek Piłki Nożnej (FFF).
Kolejną cechą charakterystyczną Pucharu Francji są - częstsze niż gdziekolwiek indziej - niespodzianki, związane z eliminowaniem faworytów (nierzadko zdecydowanych) przez drużyny z niższych lig i to niemal na każdym etapie rozgrywek. Najwymowniejszym tego przykładem jest awans w sezonie 1999/2000 5-ligowego wówczas Calais RUFC do wielkiego finału - po wcześniejszym wyeliminowaniu m.in. Lille OSC, AS Cannes, RC Strasbourg i Girondins Bordeaux - w którym uległ on 1:2 FC Nantes. Ponadto zespoły amatorskie lub półamatorskie wielokrotnie w historii kwalifikowały się do ćwierćfinału, czy półfinału. Również do samego wielkiego finału docierały mniejsze kluby, często II-ligowe - w ostatniej dekadzie: Nîmes Olympique, En Avant Guingamp, Amiens SC, FC Lorient, SC Bastia, LB Châteauroux, czy CS Sedan.