Santoryn
Z Wikipedii
Santoryn - mały archipelag pochodzenia wulkanicznego należący do Grecji. Santoryn położony jest na Morzu Egejskim, 75 km na południowy wschód od wybrzeża Grecji.
Istniejącą przed ok. 1600 r. p.n.e. jedna wyspa została w wyniku silnego wybuchu wulkanu zatopiona (powstała jedna z największych na świecie kalder o średnicy 10 km), pozostały tylko jej boczne fragmenty stanowiące dzisiaj wyspy (zobacz zdjęcie satelitarne obok): Tera/Thira (Θηρα) - największa wyspa archipelagu, Thirassia - druga co do wielkości, Nea Kameni - wyspa z kraterami wulkanu (większa czarna w samym środku), Palea Kameni (mniejsza czarna w środku) i Aspro (właściwie Aspronisi) - biała plamka w lewej dolnej części zdjęcia.
Nazwa Santoryn pochodzi z XIII wieku od imienia św. Ireny (Saint Irene), poprzednie nazwy: Kallisti, Strongili lub Tera/Thira (gr. Θηρα).
Spis treści |
[edytuj] Historia
Przed wybuchem wulkanu istniała na wyspie rozwinięta cywilizacja (kultura minojska), której mieszkańcy opuścili w większości wyspę tuż przed wybuchem wulkanu - po wielkim trzęsieniu ziemi, które nawiedziło wyspę. Wybuch wulkanu przyczynił się prawdopodobnie również do znacznego zniszczenia położonej ponad 70 km na południe Krety (pałac w Knossos). Współcześni badacze przypuszczają, że wybuch wulkanu i późniejsze jego zapadnięcie się na ok. 300-400 m. pod powierzchnię obecnego poziomu morza spowodował powstanie olbrzymiej fali tsunami o wysokości dochodzącej do 200 metrów. Jedna z hipotez utożsamia zniszczenie wyspy z mityczną Atlantydą.
Po katastrofie przez 300-500 lat wyspa była niezamieszkana. Ponownie zasiedlili ją greccy Dorowie.
Obecnie na Santorynie (a przede wszystkim na głównej wyspie Thira) silnie rozwija się turystyka, która jest jedną z głównych źródeł dochodu.
Główne miejscowości: Akrotiri, Emporio, Faros, Fira, Oia, Kamari, Megalochori, Perissa, Pyrgos.
[edytuj] Znaczenie erupcji dla chronologii starożytnej:
Popioły pochodzące z wybuchu wulkanu Thera zostały odkryte przez archeologów w warstwie zwanej IA (terminologia archeologii egejskiej) związanej z okresem późnominojskim. Na podstawie podobieństwa ceramiki pochodzącej z okresu udało się ustalić, że erupcja miała miejsce za rządów egipskiego króla Ahmesa (Jahmesa) lub nieco później (XVIII. dynastia). Manfred Bietak podczas wykopalisk w Tall ad-Dab (Izbat Hilmi) odkrył ponadto pumeks w kontekście stratygraficznym datowanym na okres pomiędzy panowaniem Ahmesa a Totmesa III. Jako, że chronologia starożytnego Egiptu została ustalona już wcześniej na podstawie retrokalkulacji dokonanych w oparciu o tzw. cykl Sotisa egiptolodzy założyli, iż wybuch na Santorini miał miejsce w II. połowie XVI. wieku p.n.e.
Jednakże próbki materiału pochodzącego z erupcji poddane analizie metodą 14C umiejscawiały erupcję w okresie 1760-1540 p.n.e. ze wskazaniem na okres wcześniejszy. Podczas Trzeciego Międzynarodowego Kongresu poświęconemu erupcji Thery uczestnicy założyli, iż omawiane zdarzenie miało miejsce w I. połowie XVII. wieku p.n.e. Wnioski wulkanologów zostały jednak stanowczo odrzucone przez egiptologów, którzy nie zamierzali zmieniać ustalonej chronologii egipskiej wskazując na małą wiarogodność datowania za pomocą metody węgla radioaktywnego. Należy przy tym zaznaczyć, że zmiana chronologii starożytnego Egiptu oznaczałaby zmianę całej chronologii starożytnej dla II. tysiąclecia p.n.e.[1]
W latach 80. XX. wieku wulkanolodzy oraz dendrolodzy wykryli zależność pomiędzy wielkimi erupcjami wulkanicznymi a krótkotrwałymi ochłodzeniami klimatu powodującymi przedwczesne przymrozki. Pozostawiają one widoczne ślady w słojach drzew pochodzących z roku erupcji lub z roku następnego. Po odkryciu długowiecznych okazów sosny ościstej w Ameryce Północnej udało się ustalić, iż jedyna potężna erupcja w II. tysiącleciu p.n.e. miała miejsce w roku 1627 (±1 rok) p.n.e. Godnym uwagi jest fakt, iż według wulkanologów wybuch Thery był dwukrotnie potężniejszy od erupcji Krakatau. Data dostarczona przez dendrochronologię potwierdziła więc wcześniejsze przypuszczenia wulkanologów datujących erupcję na XVII. wiek p.n.e. Pomimo powyższych faktów, egiptolodzy nadal odmawiają dokonania zmian w chronologii starożytnego Egiptu.
[edytuj] Thira przed erupcją
Naukowcy prowadzący po 1970 roku na Santorynie wykopaliska dokonali sensacyjnego odkrycia. Wyspa była ważnym ośrodkiem kultury egejskiej. Najważniejsze znaleziska to malowidła freskowe przedstawiające prawdopodobnie sceny z dzieł Homera (bitwę morską, najazd na miasto u wybrzeży Afryki).[2]
[edytuj] Ciekawostki
- Z uwagi na sąsiedztwo wulkanu, na większości plaż wysp Santorynu występuje wulkaniczny czarny piasek.
- Brak źródeł słodkiej wody jest powodem, dla którego bieżąca woda ma silnie słony smak.
- Zabronione jest spłukiwanie papieru toaletowego - użyty papier należy wyrzucać do kosza.
- prania można dokonywać tylko w wybranym dniu tygodnia( z powodu braku słodkiej wody) w inne dni grozi za to kara.
- Santoryn jest również znany z lokalnie produkowanego wina. Jednakże krzewy winne nie są uprawianie jako pnące (tak jak to ma miejsce na kontynencie), ale jako wolnorosnące, których pędy rozpościerają się na ziemi (co umożliwia lepsze wykorzystanie wilgoci porannej rosy).
- na wyspie rosną przepyszne bezwodne pomidorki cherry
- orzechy pistacjowe są suszone na dachach domów i polewane wodą z Morza Egejskiego
- Większość budynków używa paneli słonecznych do podgrzewania wody bieżącej.
- obramowania okien i drzwi mają kolor ochry co odstrasza owady, dachy większości domów są półkoliste, co zapewnia lepszą cyrkulację powietrza-gorące powietrze nie gromadzi się pod sufitem.
- część domków na Santorini została wydłubana łopatką własnoręcznie przez mieszkańców w pumeksie
- nazwa Santorini=Święta Irena (Saint Irini)
- o zachodzie słońca na ścianach białych budynków odbija się czerwony kolor słońca dlatego wyspa nazywana była kiedyś Wyspą Wampirów.
[edytuj] Przypisy
- ↑ David M. Rohl Faraonowie i królowie. Próba czasu, tom I. Biblia - Od mitu do historii (1996), str. 386
- ↑ Karol Estreicher, „Historia sztuki w zarysie“, PWN Warszawa 1984
