Seminarium duchowne
Z Wikipedii
Seminarium duchowne (łac. semino, zasiewam, wydaję owoc), w Kościołach chrześcijańskich specjalny dom, w którym kandydaci do stanu duchownego odbywają intensywną formację teologiczną, moralną i naukową.
Spis treści |
[edytuj] Seminaria katolickie
Nazwa seminarium wywodzi się od łacińskiego słowa seminarium, które oznacza "szkółkę młodych drzewek lub roślin". Jako określenie na strukturę formacyjną w Kościele pojawiło się dość późno, bo dopiero po odnowie soboru trydenckiego (1545–1563).
Do czasu soboru trydenckiego seminaria duchowne nie istniały. Kandydaci do kapłaństwa zgłaszali się do biskupa, deklarując chęć przyjęcia święceń i w niedługim czasie je otrzymywali. Czasem odbywali studia na uniwersytetach, z których większość posiadała wydziały teologiczne. Nie zamieszkiwali wspólnie. Taki sposób przygotowania do kapłaństwa pozostawiał wiele do życzenia i był uznawany często za powód słabego wykształcenia teologicznego i formacji duchowo-moralnej. W czasach Reformacji było to szczególnie ostro widoczne.
Wśród wielu znaczących dokumentów doktrynalnych i prawnych Soboru znajduje się i ten, uchwalony na XXIII sesji w dniu 15 lipca 1563 roku, który zobowiązywał biskupów do tworzenia w ich diecezjach seminariów dla kształcenia kapłanów. Seminaria duchowne stały się jednym z ważniejszych czynników odnowy Kościoła. Z tego też powodu seminarium duchowne jest w centrum troski każdego biskupa diecezjalnego czy wyższego przełożonego zakonnego.
Obecnie organizację seminariów duchownych reguluje Kodeks Prawa Kanonicznego (kan. 232 - 264 Kształcenie duchowieństwa). Zgodnie z tym prawem istnieje obowiązek powołania seminarium w każdej diecezji, lub jeżeli tego wymagają okoliczności można erygować seminarium międzydiecezjalne. Kształcenie w seminarium musi obejmować co najmniej 2 lata wykładów z filozofii i 4 lata studiów teologicznych. Klerycy zobowiązani są do wspólnego mieszkania w domu wyznaczonym przez biskupa co najmniej przez 4 lata. Biskup diecezjalny ponosi pełną odpowiedzialność za formację diakonów i prezbiterów. Prawo kanoniczne przewiduje również powołanie w seminarium funkcji: rektora, kierownika duchowego i ekonoma. Seminarium jest wyjęte spod władzy parafii, a funkcję proboszcza sprawuje w nim rektor.
W Polsce, w czasie PRL seminaria duchowne nie były w ogóle uznawane jako wyższe uczelnie i opierały się wyłącznie na prawie kanonicznym, dlatego księża, którzy je kończyli nie uzyskiwali tytułu zawodowego magistra, chyba że zdobywali je na wydziałach posiadających prawa publiczne.
Obecnie seminaria duchowne, na podstawie odrębnych umów stanowią sekcje specjalne wydziałów teologicznych uczelni publicznych. W ten sposób kończący seminarium uzyskują tytuł zawodowy magistra (tytuł magistra nie jest konieczny do uzyskania święceń). Mimo przynależności do uczelni świeckich faktyczną jurysdykcję w seminarium sprawuje biskup diecezjalny (lub wyższy przełożony w przypadku seminariów zakonnych) przez powołanego przez siebie rektora.
Pierwsze seminarium duchowne w Polsce erygował we Włocławku 16 sierpnia 1569 Stanisław Karnkowski.
Seminaria duchowne dla zgromadzeń zakonnych funkcjonują analogicznie jak seminaria diecezjalne.
[edytuj] Seminaria prawosławne
Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.
[edytuj] Seminaria protestanckie
- Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.
