Spółgłoska uderzeniowa
Z Wikipedii
Spółgłoska uderzeniowa- spółgłoska, artykulacja której polega na zwarciu narzadów mowy, od spółgłoski zwartej różni się:
- krótkim czasem trwania zwarcia
- mniejszą siła zwarcia
Spółgłoski uderzeniowe występują rzadko w językach europejskich, głównie jako allofony głoski [r]; spotykamy je natomiast na przykład w języku japońskim i językach indyjskich oraz drawidyjskich, także w niektórych językach australijskich i afrykańskich.
[edytuj] Przykłady
Istnieją następujące spółgłoski uderzeniowe:
- wargowo-zębowa (IPA v̛ ) - np. w afrykańskim języku Karang v̛ara - zwierzę
- dziąsłowa (IPA ɾ ) - hiszpańskie r w pero - "lub", w angielszczyźnie amerykańskiej tt w wyrazie better
- boczna dziąsłowa (IPA ɺ ) - np. r w japońskim 心 (kokoro) - serce
- retrofleksyjna (IPA ɽ ) - np. w języku hindi w wyrazie baṛā - wielki
- boczna retrofleksyjna (IPA ɺ̢ ) - np. w języku paszto w wyrazie kṛo - czynić
- nagłośniowa (brak symbolu IPA) - alofon bezdźwięcznej zwartej spółgłoski nagłośniowej w języku dahalo
Teoretycznie możliwe, ale niespotykane w żadnym języku naturalnym są: spółgłoska uderzeniowa podniebienna, miękkopodniebienna i języczkowa.
[edytuj] Bibliografia
- Kazimierz Polański (red.), Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, Ossolineum, Wrocław, 2003, ISBN 83-04-04680-6