Spółgłoska zwarto-otwarta
Z Wikipedii
Spółgłoski zwarto-otwarte powstają, gdy w czasie artykulacji dochodzi do zwarcie i równocześnie otwarcia innego kanału (ustnego lub nosowego), którym uchodzi powietrze lub zwarcia i otwarcia następują szybko po sobie.
Spis treści |
[edytuj] Artykulacja
Można wyróżnić zasadniczo trzy typy artykulacji zwarto-otwartej:
- artykulacja nosowa - w jamie ustnej dochodzi o zwarcia, ale podniebienie miękkie jest opuszczone i powietrze może uchodzić przez jamę nosową
- artykulacja drżąca - polegająca na serii szybkich zwarć i rozwarć w jamie ustnej
- artykulacja boczna - dochodzi o częściowego zwarcia jamie ustnej, ale powietrze może wydostawać równocześnie innym torem ustnym.
Dwie ostatnie artykulacje określamy jako płynne.
Spółgłoski zwarto-otwarte są zwykle dźwięczne i w wielu językach mogą być elementem sylabotwórczym. Cechy te zbliżają spółgłoski do samogłosek.
[edytuj] Przykłady
W międzynarodowym alfabecie fonetycznym IPA wymienione są m.in. następujące głoski zwarto-otwarte:
- spółgłoska nosowa
- drżące:
- boczna:
- dziąsłowe: [l] posłuchaj *, [ɫ] posłuchaj *, [ɺ]
- z retrofleksją: [ɭ] posłuchaj *
- podniebienne: [ʎ] posłuchaj *
- miękkopodniebienne: [ʟ]
[edytuj] Przykłady w języku polskim
W języku polskim występują następujące spółgłoski zwarto-otwarte:
[edytuj] Terminologia
Spółgłoski zwarto-otwarte to inaczej spółgłoski sonorne lub półspółgłoski. Spółgłoski zwarto-otwarte tworzą razem ze spółgłoskami półotwartymi klasę sonantów (rzadziej stosowana nazwa sonorantów). Określenie spółgłoski półotwarte używane też jest zamiennie z terminem spółgłoski zwarto-otwarte.