Sprint (Safeguard)

Z Wikipedii

Sprint
Informacje podstawowe
Zwalczane cele	ICBM
Faza	terminalna
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Martin Marietta
Wejście do służby	• IOC: 3 września 1974 • FOC: 1 października 1975
Status systemu	nieaktywny
Wycofanie ze służby	2 października 1975
Pocisk
Platforma pocisku	silosy
Miary pocisku
Długość	8,23 m
Średnica	1,37 m
Masa	3401,94 kg
Prędkość przy wypaleniu	17 Ma (5780 m/s)
Napęd
Ilość stopni napędu	dwustopniowy
I stopień	Hercules X-265, ciąg: 2900 kN, na paliwo stałe
II stopień	Hercules X-271, na paliwo stałe
Głowica
Liczba głowic	jedna
Rodzaj głowicy	jądrowa W-66, 1 kT
Zasięg i pułap
Zasięg	40 km
Zakres pułapu antybalistycznego	38,4 km
System
Nazwa	Safeguard
Radar	• Multifunction Array Radar (MAR) • Missile Site Radar (MSR) • Perimeter Acquisition Radar (PAR)
Użytkownicy
US Army

Sprint uzbrojony w głowicę jądrową o mocy 1 kT pocisk antybalistyczny krótkiego zasięgu, stanowiący - obok pocisku Spartan - element amerykańskiego systemu antybalistycznego Safeguard.

[edytuj] Geneza

Po likwidacji programu antybalistycznego Setinel i rezygnacji z rozwoju związanego z tym programem pocisku Nike-Zeus, Sekretarz Obrony USA Robert McNamara zdecydował iż Armia potrzebuje bardziej zaawansowanego systemu obrony antybalistycznej do zastąpienia starego systemu uzbrojonego w ulepszone pociski o wiekszym przyśpieszeniu. Decyzja o powstaniu nowego systemu, pod tymczasowym kodem Nike X, została ogłoszona 30 stycznia 1964 roku. Nowy system miał byc systemem dwówarstwowym, w którym nadlatujące glowice międzykontynentalnych pocisków balistycznych miałyby być zwalczane w pierwszej kolejności na wysokości 112 do 160 km, druga zaś linia obrony przechwytywać miała wrogie głowice na wysokości 32 do 48 km. Realizujące te koncepcję, podjęto prace nad pociskiem dalekiego zasięgu Spartan oraz pociskami krótkiego zasięgu Sprint.

To jest tylko zalążek artykułu związanego z bronią. Jeśli potrafisz, rozbuduj go.