Stanisław Kozicki
Z Wikipedii
Stanisław Kozicki (ur. 4 kwietnia 1876 r. w Łępicach na Mazowszu - zm. w Polanicy Zdroju 28 września 1958) - polityk i publicysta ruchu narodowego, współpracownik Romana Dmowskiego.
[edytuj] Działalność
W 1899 roku wstąpił do Ligi Narodowej, a w 1902 przystąpił do SND. Od 1910 r. wchodził w skład Komitetu Centralnego Ligi Narodowej i Zarządu Głównego Stronnictwa Demokratyczno-Narodowego. W 1918 roku został członkiem Komitetu Narodowego Polski w Paryżu. Po przyjeździe do Paryża w grudniu 1918 r. został mianowany przez Dmowskiego sekretarzem generalnym delegacji polskiej na konferencję paryską zakończoną podpisaniem traktatu wersalskiego.
W maju 1920 r. powrócił do Polski i zamieszkał w Poznaniu. W 1922 r. Kozicki został wybrany posłem do Sejmu z listy Związku Ludowo-Narodowego, zostając najpierw członkiem prezydium klubu, potem zaś jego przewodniczącym oraz prezesem Zarządu Głównego ZLN. Gdy 3 lutego 1926 r. objął funkcję ambasadora RP w Rzymie, obóz sanacyjny, na czele z Kazimierzem Świtalskim, dyskredytował nowego ambasadora, imputując mu poparcie dla włoskiego faszyzmu. W wyniku tej kampanii odwołano go z Rzymu 1 grudnia 1926 r. Do 1925 był posłem, w latach 1928-1935 (przez dwie kadencje) senatorem. Już w końcu lat dwudziestych nie wierzył w możliwość utrzymania pokoju w Europie, był szczególnie krytyczny wobec Ligi Narodów. Apelował, aby nie zaniedbywać wysiłków w celu przygotowania Polaków do wojny.
Po 1935 r. Kozicki wycofał się z czynnej działalności politycznej i podjął pracę jako tłumacz i pisarz historyczny. Poświęcił się wtedy studiom nad twórczością Mickiewicza, Słowackiego i Krasińskiego, czego owocem stała się praca o polskiej myśli politycznej okresu romantyzmu.
W chwili wybuchu wojny mieszkał w Warszawie. Podczas okupacji gen. Stefan Rowecki zaproponował Kozickiemu uczestnictwo w komitecie doradczym. Propozycja Grota została przyjęta. Mając zaufanie do szefa ZWZ popierał Kozicki tzw. akcję scaleniową wszystkich grup politycznych i wojskowych. Po upadku powstania Kozicki opuścił Warszawę, inwigilowany przez UB, mieszkał najpierw w Krakowie, a od 1947 r. w Polanicy Zdroju. W marcu 1947 r. został członkiem Instytutu Zachodniego w Poznaniu.
Kozicki był redaktorem wielu pism. Kiedy w 1910 r. wrócił z Francji do Warszawy, Dmowski powierzył Kozickiemu stanowisko redaktora naczelnego "Gazety Warszawskiej", a w Przeglądzie Narodowym zajmował się sprawami polityki międzynarodowej. Od 1914 do 1918 redagował "Gazetę Polską", w Poznaniu kierował "Kurierem Poznańskim" i Przeglądem Wszechpolskim. Od 1924 r. redagował ponownie Gazetę Warszawską. Od 1945 współpracował z pismami katolickimi, "Tygodnikiem Powszechnym" i "Kierunkami".
Napisał jeszcze kilka artykułów, lecz Tygodnik Powszechny odmawiał ich publikacji. Później Kozicki zajął się pisaniem książki Historia Ligi Narodowej. Zajmował się również tłumaczeniem prac naukowych autorów obcych na język polski.
Zmarł w 1958 r. w wieku 82 lat. W 2001 r. z inicjatywy Towarzystwa Miłośników Polanicy odsłonięto tablicę upamiętniającą S. Kozickiego, przed domem, w którym mieszkał.
[edytuj] Bibliografia
- Marian Mroczko, Stanisław Kozicki 1876-1958. Biografia polityczna, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, 354 s., ISBN: 83-7017-868-5; Wyszukaj tę książkę w księgozbiorze Biblioteki Narodowej
- Marian Mroczko, Stanisław Kozicki 1876-1958. Polityk i patriota, "Nieregularnik Polanicki", nr 1(2)/2002, s. 11-15;
