Stanisław Królicki

Z Wikipedii

Stanisław Królicki (ur. 10 lutego 1893, zm. 28 września 1939) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Przed wybuchem I wojny światowej był członkiem Związku Strzeleckiego. Pod koniec 1914 został przydzielony do 1 Pułku Ułanów Władysława Beliny-Prażmowskiego. Internowany w obozie w Szczypiornie, następnie jako poddany austriacki służył w wojsku austriackim. Od 11 listopada 1918 służył w odrodzonym Wojsku Polskim kolejno: w szeregach 11 Pułku Ułanów , a następnie w 12 Pułku Ułanów W 1927 awansował do stopnia majora, a w 1933 – podpułkownika. W 1929 został przeniesiony do 17 Pułku Ułanów na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Ukończył m.in. kursy: dowódców pułków kawalerii i pułków piechoty. W lipcu 1937 objął funkcję dowódcy 1 Pułku Strzelców Konnych w Garwolinie. 19 marca 1939 r. awansował do stopnia pułkownika. W lipcu 1939 został przeniesiony na własną prośbę na dowódcę 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich w Biedrusku pod Poznaniem. Na jego czele uczestniczył w kampanii wrześniowej w składzie Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. 17 września pod Zamościem Kampinoskim został ciężko ranny. 28 września zmarł w Modlinie, gdzie został pochowany. W 1945 jego zwłoki zostały ekshumowane i przeniesione na cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie.