Stefan Bronarski
Z Wikipedii
Stefan Bronarski (ur. 17 sierpnia 1916 r. w Płocku, zm. 18 stycznia 1951 r. w Warszawie) – żołnierz TAP, NSZ, AK i NZW, komendant Okręgu XXIII NZW Mazowsze Zachodnie w latach 1946-1948, ps. "Liść", "Ordon", "Zygmunt", "Roman"
Był synem Teodora Bronarskiego i Heleny z domu Pilarska. Uczęszczał do Szkoły Ćwiczeń i Gimnazjum im. Władysława Jagiełły w Płocku. W latach 1937-1938 służył w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Pułtusku. Następnie rozpoczął studia w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, które przerwał wybuch wojny. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. w obronie stolicy. W niewoli niemieckiej przebywał krótko w obozie jenieckim w Aupitz koło Berlina. Pod koniec 1939 r. powrócił do Warszawy, gdzie wstąpił do Tajnej Armii Polskiej. Od 1942 r. był członkiem Narodowych Sił Zbrojnych; działał w strukturach NSZ w Płocku, a następnie w Pułtusku. Po scaleniu NSZ z AK wiosną 1944 r., został szefem Kedywu w sztabie Inspektoratu Płocko-Sierpeckiego AK. Po zajęciu ziem polskich przez Armię Czerwoną pozostał w konspiracji. W styczniu 1945 r. objął funkcję zastępcy komendanta Podokręgu Północnego NZW, a w 1946 r. – komendanta nowo utworzonego Okręgu XXIII Mazowsze Zachodnie NZW. Powołał tzw. patrole do walki z bezprawiem, które operowały w powiatach: Lipno, Mława, Płock, Płońsk, Rypin, Sierpc i Włocławek. 26 września 1948 r. został aresztowany przez UB wraz z pozostałymi członkami komendy Okręgu oraz oskarżony o udział w "nielegalnych organizacjach AK i NSZ", współpracę z Niemcami i walkę z "patriotycznie nastawionymi partyzantami GL i AL". Po bardzo brutalnym śledztwie 3 lipca 1950 r. Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie pod przewodnictwem Mieczysława Widaja skazał go na 5-krotną karę śmierci. 18 stycznia 1951 r. został stracony w więzieniu mokotowskim.