Tadeusz Bielecki
Z Wikipedii
Tadeusz Bielecki (30 stycznia 1901 - 5 lutego 1982), polski polityk, publicysta, prezes Stronnictwa Narodowego, działacz emigracyjny.
Urodził się 30 stycznia 1901 we wsi Słupia w Kieleckiem. W wojnie 1920 r. ochotnik w Wojsku Polskim. Doktor filologii i literatury polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego, magister prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Po studiach pracował jako nauczyciel gimnazjalny. W okresie studiów był czynny w kołach naukowych i ideowo-politycznych, m.in. był członkiem władz organizacji Związek Akademicki Młodzież Wszechpolska. Od 1924 był członkiem tajnej Ligi Narodowej, a od 1928 sekretarzem kontynuacji L.N. - tajnej organizacji wewnętrznej "Straż Narodowa" i szefem pionu odpowiedzialnego za młodzież. Przez wiele lat pełnił funkcję osobistego sekretarza Romana Dmowskiego.
Był jednym z głównych liderów pokolenia "młodych" narodowców, związanych z założonym w 1926 Obozem Wielkiej Polski (OWP). Należał do władz OWP: Wydziału Wykonawczego, a od 1927 wiceprzewodniczącym autonomicznego Wydziału Wykonawczego Ruchu Młodych OWP. Po tzw. "Wyborach Brzeskich" w 1930 otrzymał mandat posła na Sejm, wybrany z listy Stronnictwa Narodowego, który sprawował do 1935. Po rozwiązaniu OWP przez władze sanacyjne w 1933, opowiedział się za włączeniem młodzieży OWP w szeregi Stronnictwa Narodowego. Od 1933 pełnił obowiązki kierownika Sekcji Młodych Stronnictwa Narodowego. Był przeciwny frondzie młodych z ruchu narodowego i powoływaniu nowej formacji pod nazwą Obóz Narodowo-Radykalny (ONR), uważając, że rozbije to i osłabi polski ruch narodowy. Dzięki jego wysiłkowi i przeprowadzeniu serii spotkań z terenowymi działaczami "młodych" udało się znacznie ograniczyć proces przechodzenia członków SN do ONR. Jak całe jego pokolenie narodowców („młoda endecja”), uosabiał Bielecki zwrot ku nacjonalizmowi chrześcijańskiemu, wyzbywającemu się pozostałości liberalizmu i pozytywistycznego agnostycyzmu. Za najbliższy jego pojmowaniu nacjonalizmu uważał salazaryzm, a po wojnie również gaullizm. Odróżniał dwa rodzaje nacjonalizmów: 1) „dzikie, pogańskie, rewolucyjne, integralne, lewicowe, imperialistyczne, materialistyczne, biologiczne, negatywne, antyparlamentarne i zamknięte”, oraz 2) „oświecone, chrześcijańskie, ewolucyjne, republikańskie, «burżuazyjne», obronne, spirytualistyczne, humanistyczne, konstruktywne, demokratyczne, otwarte”.
Był członkiem tajnego kierownictwa obozu narodowego powołanego przez R. Dmowskiego w 1934, tzw. "Siódemki" - zespołu siedmiu głównych i najbardziej zaufanych działaczy SN, poszerzonego w 1936 do dziewięciu osób ("Dziewiątka"). 10 lutego 1935 dzięki poparciu Dmowskiego został mianowany wiceprezesem Zarządu Głównego SN i kierownikiem wydziału organizacyjnego. Był liderem umiarkowanej grupy działaczy SN, która akceptowała możliwość porozumienia z rządzącym obozem sanacyjnym (Grupa Bieleckiego). Przeciwstawiał się bezkompromisowemu stanowisku działaczy skupionych wokół K. Kowalskiego i J. Giertycha, którzy krytykowali politykę ministra Józefa Becka wobec Czechosłowacji (zajęcie Zaolzia w 1938). W czerwcu 1939 został wybrany prezesem Rady Naczelnej Stronnictwa Narodowego, którą to funkcję sprawował do śmierci.
W sierpniu 1939 został zmobilizowany i uczestniczył w kampanii wrześniowej, następnie przedostał się na Węgry. W Paryżu od końca 1939 był zastępcą przewodniczącego I Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej. Po upadku Francji przez Vichy i Portugalię dotarł do Wielkiej Brytanii. Pod jego kierownictwem Stronnictwo Narodowe prowadziło politykę opozycyjną wobec rządu gen. Sikorskiego. Krytykował zawarcie układu Sikorski-Majski (1941), stojąc na stanowisku, że umowa ta nie potwierdziła jednoznacznie integralności przedwojennej granicy wschodniej Państwa Polskiego, co może mieć w przyszłości konsekwencje polityczne dla Polski. Doprowadziło to do wystąpienia działaczy SN z rządu gen. Władysława Sikorskiego
Po wojnie pozostał na emigracji, biorąc czynny udział w życiu politycznym polskiego wychodźstwa, m.in. współtworzył reprezentację polskich stronnictw powołaną w 1949 pod nazwą Rada Polityczna, która funkcjonowała do 1954. W tym samym roku został prezesem powołanej Rady Jedności Narodowej i obowiązki te pełnił aż do jej rozwiązania w 1972. Zmarł w Londynie 5 lutego 1982 i został pochowany na cmentarzu w Gunnersburry.
Opublikował relację pamiętnikarską z okresu współpracy z R. Dmowskim pt. "W szkole Dmowskiego", Polska Fundacja Kulturalna, Londyn 1968 (ostatnie wyd. Exter, Gdańsk 2000).
