TK-3

Z Wikipedii

TK-3
Dane podstawowe
Państwo	Polska
Producent	PZInż.
Typ pojazdu	tankietka
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	2
Historia
Prototypy	1931
Produkcja	1931 - 1933
Wyprodukowano	ok. 300
Dane techniczne
Silnik	1 silnik benzynowy, 4-cylindrowy Ford A o mocy 40 KM przy 2200 obr./min.
Transmisja	mechaniczna
Poj. zb. paliwa	60 l
Pancerz	płyty pancerne, walcowane o grubości: 4 - 8 mm
Długość	2,58 m
Szerokość	1,78 m
Wysokość	1,32 m
Prześwit	0,30 m
Masa	2 430 kg (bojowa)
Moc jedn.	16,5 KM/t
Osiągi
Prędkość	46 - 48 km/h (po drodze)
Zasięg	200 km (po drodze) 100 km (w terenie)
Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)	0,50 m
Rowy (szer.)	1,20 m
Kąt podjazdu	37°
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 karabin maszynowy Hotchkiss wz.25 (zapasem amunicji 1800 sztuk)
Użytkownicy
Polska

TK-3 - lekki czołg rozpoznawczy (tankietka) konstrukcji polskiej z okresu przed II wojną światową.

[edytuj] Historia

TK-3 powstał jako rozwinięcie tankietek TK-1 i TK-2 będących kopiami brytyjskiej tankietki Vickers Carden Loyd Mark VI. Prace projektowe nad tym czołgiem rozpoczęły się na początku 1931 roku, a kierował nimi inż. Trzeciak, odpowiedzialny także za poprzednie modele. Prototyp TK-3 został przygotowany przez zakłady Ursus w maju 1931 roku i już 14 lipca został przyjęty na uzbrojenie Wojska Polskiego. Polskie przeróbki w konstrukcji wozu sprawiły, że był dużo lepszy od protoplasty - komfort jazdy był nieporównywalnie większy, wzrósł zasięg i prędkość w terenie, a górny pancerz poprawiał bezpieczeństwo załogi. Do 1933 roku powstało około 300 egzemplarzy TK-3, które, mimo że stopniowo zastępowane przez tankietki TKS, wzięły udział w kampanii wrześniowej w liczbie 156 sztuk. Na podwoziu TK-3 powstały pojazdy: TKW, TKD i TKF.

[edytuj] Konstrukcja

Napęd TK-3 stanowił silnik benzynowy typu Ford A o mocy 40 KM pozwalający na rozwijanie prędkości dochodzącej do 48 km/h. Tankietka uzbrojona była w pojedynczy karabin maszynowy wz. 25 z zapasem 1800 naboi. W roku 1937 podjęto próby przezbrojenia TK-3 w karabin maszynowy wz. 38FK kal. 20 mm. Próby wypadły pomyślnie i wg złożonego przed wojną zamówienia miało powstać 40 tak przezbrojonych czołgów TK-3 i 60 sztuk TKS, jednak ostatecznie zdążono przerobić jedynie 24 czołgi, w tym jeden TK-3. Wnętrze pojazdu składało się z jednej komory, w której mieściło się dwóch członków załogi, nieosłonięty silnik, skrzynie z amunicją i 60-litrowy zbiornik paliwa. Wadą czołgu TK-3 było jego zawieszenie - mimo zastosowania stali manganowej w gąsienicach podzespoły układu jezdnego miały bardzo niską żywotność. Po prawej stronie wozu znajdował się uchwyt na karabin maszynowy umożliwiający ostrzał celów powietrznych. Cały czołg pokryty był pancerzem nitowanym o grubości dochodzącej do 8 mm, co zapewniało ochronę przed pociskami karabinowymi i odłamkami, ale nie chroniło przed bronią przeciwpancerną. Do wozu załoga dostawała się przez włazy górnej części pancerza, zamykane dwudzielnymi pokrywami. Budowano także gąsienicowe przyczepki do tankietek TK, służące do przewozu amunicji i sprzętu.

[edytuj] Bibliografia

• Adam Jońca, Rajmund Szubiński, Jan Tarczyński Wrzesień 1939 Pojazdy Wojska Polskiego wyd. WKiŁ Warszawa 1990 ISBN 83-206-0847-3