Trałowce projektu 206F

Z Wikipedii

Opis typu
Trałowce projektu 206F

Producent	Polska
Użytkownicy	Polska
Stocznia	Stocznia im. Komuny Paryskiej w Gdyni
Wprowadzenie do służby	1963
Zbudowane okręty	12
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	500 t
Długość	58,2 m
Szerokość	7,7 m
Zanurzenie	2,1 m
Napęd	początkowo: 2 silniki Diesla Fiat 2312SS o mocy nominalnej 1400 KM, maksymalnej 1800 KM później na części okrętów: 2 silniki Diesla Sulzer 6AR25/30 o mocy 1100 KM, dwie śruby nastawne systemu LIPS
Prędkość	18,4 węzła
Załoga	49
Uzbrojenie	3 podwójnie sprzężone działka przeciwlotnicze kaliber 25 mm 2M3M 2 poczwórne wyrzutnie Fasta-4M przeciwlotniczych pocisków rakietowych bliskiego zasięgu Strzała 2M (zapas 16 rakiet) (dodane w latach 80.) 2 zrzutnie bomb głębinowych z zapasem 12 bomb 8 - 16 min morskich (w zależności od typu)

Trałowce projektu 206F to seria polskich trałowców bazowych, nazywanych też typem Orlik od pierwszego okrętu serii, a w kodzie NATO typem "Krogulec".

[edytuj] Historia

Wcielenie do Polskiej Marynarki Wojennej 12 trałowców bazowych projektu 254, budowanych według projektu radzieckiego, pozwoliło na zastąpienie trałowców starszych typów. W celu dalszego wzmocnienia sił przeciwminowych, Dowództwo PMW postanowiło zbudować drugi dywizjon trałowców nowego projektu, opracowanych tym razem w Polsce w CBKO-2. W efekcie, zamówiono 12 nowych trałowców, które uzyskały oznaczenie projektu 206F. Głównymi projektantami byli inż. Henryk Andrzejewski i inż. Dionizy Wiśniewski.

Serię 12 okrętów projektu 206F zbudowano w Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni. Budowę rozpoczęto w 1961 roku, a poszczególne trałowce weszły do służby w latach 1963 - 1967. Nadano im nazwy: OORP Orlik (613), Krogulec (614), Jastrząb (615), Kormoran (616), Czapla (617), Albatros (618), Pelikan (619), Tukan (620), Flaming (621), Rybitwa (622), Mewa (623) i Czajka (624). Utworzyły one 13. Dywizjon Trałowców 9 Flotylli Obrony Wybrzeża na Helu.

W latach 1989 - 1994 wycofano ze służby 7 trałowców tego typu, w roku 2000 wycofano kolejne 2. Pozostałe trzy: ORP Flaming, ORP Czajka i ORP Mewa zostały natomiast gruntownie zmodernizowane i przebudowane na niszczyciele min, przy czym oznaczenie projektu zmieniono na projekt 206FM.

Trałowce projektu 206F mogły poszukiwać pól minowych za pomocą podkilowej stacji hydrolokacyjnej MG-11M. W latach 90. niektóre okręty otrzymały nowocześniejszą polską holowaną stację hydrolokacyjną SHL-200. Niszczenie min prowadzone było za pomocą trałów kontaktowych, akustycznych i elektromagnetycznych. Trałowanie można było prowadzić do prędkości 12 węzłów. Stalowy kadłub o wzmocnionej konstrukcji miał zapewnić podwyższoną odporność na wybuchy podwodne. Uzbrojenie artyleryjskie okrętów zostało ograniczone tylko do małokalibrowych armat przeciwlotniczych, które służyły także do rozstrzeliwania wytrałowanych min. W latach 80. uzbrojenie uzupełniły dwie poczwórne wyrzutnie rakiet przeciwlotniczych bliskiego zasięgu Strzała 2M, lecz nie był to już wówczas skuteczny środek walki przeciw nowoczesnym samolotom. Trałowce mogły również w ograniczonym zakresie zwalczać okręty podwodne za pomocą bomb głębinowych. Ciekawostką jest, że początkowo na trałowcach tych zamontowano importowane z Włoch (kraju NATO) silniki Fiat. Na części trałowców (614, 619, 620 i 621) zostały one później w toku eksploatacji wymienione na silniki Zgoda - Sulzer.