Władimir Bagirow

Z Wikipedii

Władimir Bagirow
Państwo	ZSRR Łotwa
Data i miejsce urodzenia	16 sierpnia 1936 Baku
Data i miejsce śmierci	21 lipca 2000 Jyväskylä
Tytuł szachowy	arcymistrz (1978)

Władimir Bagirow, łot. Vladimirs Bagirovs, ros. Владимир Константинович Багиров (ur. 16 sierpnia 1936 w Baku, zm. 21 lipca 2000 w Jyväskyli) – łotewski szachista i trener pochodzenia azerskiego, arcymistrz od roku 1978.

W latach 60. i 70. należał do szerokiej czołówki radzieckich szachistów. Pomiędzy 1960 a 1991 rokiem dziesięciokrotnie uczestniczył w finałach indywidualnych mistrzostw ZSRR, najlepszy wynik osiągając w debiutanckim starcie w Leningradzie, gdzie zajął IV miejsce (za Wiktorem Korcznojem, Tigranem Petrosianem i Jefimem Gellerem, a przed m.in. Lwem Poługajewskim, Jurijem Awerbachem, Wasilijem Smysłowem, Markiem Tajmanowem, Borysem Spasskim i Dawidem Bronsteinem)^[1]. W roku 1961 wystąpił w Oberhausen w drużynowych mistrzostwach Europy, zakończonych zwycięstwem zespołu ZSRR. W tym samym roku zdobył również dwa złote medale (wraz z drużyną oraz za indywidualny wynik na II szachownicy) w drużynowych mistrzostwach świata studentów, rozegranych w Helsinkach.

W kolejnych latach osiągnął wiele sukcesów w turniejach międzynarodowych, m.in. w Baji (1971, II m. za Gyozo Forintosem), Tbilisi (1971, dz. I m. wraz z Eduardem Gufeldem), Banja Luce (1976, dz. III m. za Vlastimilem Hortem i Milanem Vukiciem, wraz z Enverem Bukiciem i Bruno Parmą), Berlinie (1979, III m. za Wasilijem Smysłowem i Istvanem Csomem), Starym Smokovcu (1981, dz. I m.), Erywaniu (1982, dz. II m. za Michaiłem Talem, wraz z Jewgienijem Władimirowem i Smbatem Lputianem), Lizbonie (1986, I m.), Ter Apel (1990, dz. II m. za Istvanem Csomem, wraz z Wolfgangiem Uhlmannem), Giessen (1993, dz. I m. wraz z Henrikiem Teske) oraz w Würzburgu (1995, dz. II m. za Michaelem Bezoldem i 1998, dz. II m. za Geraldem Hertneckiem)^[2]. Z dużym powodzeniem startował w mistrzostwach świata seniorów (zawodników powyżej 60. roku życia), w roku 1998 zdobywając tytuł mistrza świata^[3], a w 1999 - wicemistrza^[4].

Po rozpadzie Związku Radzieckiego należał do podstawowych zawodników reprezentacji Łotwy: dwukrotnie (1992, 1996) brał udział w szachowych olimpiadach, oprócz tego w roku 1992 wystąpił w drużynowych mistrzostwach Europy, a w 1993 - w drużynowych mistrzostwach świata^[5].

Duże osiągnięcia zdobył jako szachowy szkoleniowiec. W roku 1975 trenował narodowy zespół Azerbejdżanu oraz współpracował z Garrim Kasparowem. Pod koniec lat 70. zamieszkał na Łotwie, trenując Michaiła Tala, a w późniejszych latach m.in. Aleksieja Szirowa i Aleksandra Szabałowa. Uznanie zdobył również jako szachowy teoretyk. Opublikował dwie książki poświęcone partii angielskiej oraz multimedialne opracowanie wariantu wymiennego w gambicie hetmańskim.

Zmarł w roku 2000 na atak serca w czasie IV rundy turnieju Heart of Finland, w trzech pierwszych rundach odnosząc komplet zwycięstw^[6].