Władysław Rubin

Z Wikipedii

Kardynał Władysław Rubin
Kościół tytularny S. Maria in Via Lata
Urodzony	20 września 1917 Toki k. Zbaraża
Święcenia kapłańskie	30 czerwca 1946
Nominacja biskupia	1964 biskup pomocniczy gnieźnieński
Sakra biskupia	29 listopada 1964
Kreacja kardynalska	30 czerwca 1979
Za papieża	Jana Pawła II
Zmarł	28 listopada 1990 Rzym

Władysław Rubin (ur. 20 września 1917 w Tokach koło Zbaraża, zm. 28 listopada 1990 w Rzymie) - polski ksiądz katolicki, kardynał.

Uczęszczał do gimnazjum w Tarnopolu, które ukończył w 1935. Po zdaniu egzaminu dojrzałości wstąpił do seminarium duchownego we Lwowie. Przerwał jednak naukę w seminarium i wstąpił do Szkoły Podchorążych w Tarnopolu, następnie studiował na Uniwersytecie Jana Kazimierza. Po wybuchu II wojny światowej uczestniczył w kampanii wrześniowej, po czym próbował przedostać się do Rumunii, jednak został schwytany przez Sowietów i uwięziony. Był przerzucany z więzienia do więzienia, w końcu zesłany do Archangielska i przydzielony do ciężkiej pracy przy karczowaniu lasu. Po powstaniu Armii Andersa wstąpił w jej szeregi. Po opuszczeniu Rosji skierowany do Bejrutu, gdzie ukończył studia teologiczne w Uniwersytecie św. Józefa. 30 czerwca 1946 otrzymał święcenia kapłańskie w Bejrucie i został duszpasterzem uchodźców polskich, a szczególnie młodzieży i studentów. Następnie udał się na studia do Rzymu (1949-1952). Uzyskał doktorat z prawa na Uniwersytecie Gregoriańskim. Ukończył też Studia Rotalne. W 1953 mianowany przez Kongregację Konsystorialną duszpasterzem Polaków. Następnie objął stanowisko rektora Kolegium Polskiego w Rzymie. Pełnił tę funkcję w latach 1959-1964. Papież Paweł VI mianował go w 1964 biskupem sufraganem archidiecezji gnieźnieńskiej. 29 listopada 1964 otrzymał sakrę biskupią z rąk kard. Wyszyńskiego, abpa Karola Wojtyły i bpa Stefana Bareły. Po śmierci bpa Józefa Gawliny delegat prymasa Polski Stefana Wyszyńskiego do opieki nad emigracją i uchodźstwem polskim (1964- 1980). Objął stanowisko rektora kościoła i hospicjum św. Stanisława w Rzymie. Mianowany sekretarzem generalnym Synodu Biskupów. W latach 1967-1977 kierował pracami pięciu zgromadzeń ogólnych i dwóch nadzwyczajnych. 30 czerwca 1979 papież Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej. W latach 1980-1984 pełnił funkcję prefekta Kongregacji dla Kościołów Wschodnich. Zmarł po ciężkiej chorobie w Rzymie, pochowany w krypcie katedry lubaczowskiej.