Ignacy Jeż

Z Wikipedii

Kardynał Ignacy Ludwik Jeż
Biskup senior koszalińsko-kołobrzeski
Urodzony	31 lipca 1914 Radomyśl Wielki
Święcenia kapłańskie	20 czerwca 1937
Nominacja biskupia	20 kwietnia 1960 biskup pomocniczy gorzowski 28 czerwca 1972 biskup diecezjalny koszalińsko-kołobrzeski
Sakra biskupia	5 czerwca 1960
Kreacja kardynalska	17 października 2007 (pośmiertnie)
Za papieża	Benedykta XVI
Zmarł	16 października 2007 Rzym
Dewiza Veni ignem mittere Przyszedłem ogień rzucić na ziemię.

Ignacy Ludwik Jeż (ur. 31 lipca 1914 w Radomyślu Wielkim, zm. 16 października 2007 w Rzymie) – polski duchowny katolicki, biskup pomocniczy gorzowski, biskup senior koszalińsko-kołobrzeski, kardynał elekt. W latach 1972-1992 ordynariusz koszalińsko-kołobrzeski.

Spis treści 1 Biografia 2 Honory i odznaczenia 3 Publikacje 4 Źródła 5 Przypisy 6 Zobacz też

[edytuj] Biografia

Ukończył III Liceum Ogólnokształcące im. Adama Mickiewicza w Katowicach. W latach 1932-1937 studiował teologię na Uniwersytecie Jagiellońskim; obronił magisterium z historii Kościoła, przyjął święcenia kapłańskie 20 czerwca 1937 z rąk biskupa Stanisława Adamskiego. Podjął pracę duszpasterską jako wikariusz w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Hajdukach Wielkich (obecnie Chorzów Batory). W sierpniu 1942 został aresztowany przez Niemców za odprawienie Mszy św. za zmarłego w niemieckim obozie koncentracyjnym proboszcza Józefa Czempiela (dzisiaj błogosławiony) ^[1]. Był więziony w obozie koncentracyjnym Dachau (nr obozowy 37196), gdzie osobiście poznał ojca Józefa Kentenicha, założyciela Międzynarodowego Ruchu Szensztackiego. Po wyzwoleniu obozu był kapelanem obozu repatriacyjnego w Göppingen koło Stuttgartu. Powrócił do Polski w maju 1946. Był wikariuszem w Radlinie i parafii św. Szczepana w Katowicach-Bogucicach. W latach 1946-1960 pracował jako katecheta i dyrektor Gimnazjum Katolickiego im. św. Jacka w Katowicach oraz rektor Niższego Seminarium Duchownego.

20 kwietnia 1960 został mianowany biskupem pomocniczym gorzowskim, ze stolicą tytularną Alabe Martine; odebrał sakrę biskupią 5 czerwca 1960 z rąk kardynała Stefana Wyszyńskiego. Brał udział w obradach Soboru Watykańskiego II. Był współautorem listu biskupów polskich do niemieckich z 1965 roku. W czerwcu 1972 został pierwszym biskupem nowej diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. Erygował ok. 100 nowych parafii, doprowadził do budowy nowego budynku Wyższego Seminarium Duchownego w Koszalinie. Zorganizował wizytę w Koszalinie Jana Pawła II 1-2 czerwca 1991. Uczestniczył w pracach Komisji Episkopatu Polski ds. Środków Społecznego Przekazu, a także Komitetu Księży Polskich b. Więźniów Obozów Koncentracyjnych (wieloletni przewodniczący). 1 lutego 1992 został przeniesiony w stan spoczynku, a jego następcą w diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej mianowano biskupa pomocniczego katowickiego Czesława Domina.

20 czerwca 2007 obchodził 70-lecie święceń kapłańskich. Podczas czerwcowych obchodów 70. rocznicy święceń kapłańskich sam jubilat, który słynie z poczucia humoru, żartował, że za trzy lata ma kolejny jubileusz – 50-lecie sakry biskupiej. – Trzeba dożyć – mówił z uśmiechem.

Zmarł 16 października 2007 w klinice Gemelli w Rzymie w rocznicę wyboru kard. Karola Wojtyły na papieża. 17 października 2007 na zakończenie audiencji generalnej Benedykt XVI poinformował, że chciał na najbliższym konsystorzu tj. 24 listopada 2007 wynieść do godności kardynalskiej księdza biskupa Ignacego Jeża. Papież 26 stycznia 2008 powiedział, że mimo, iż bp Jeż nie zdążył odebrać kapelusza kardynalskiego, przysługuje mu tytuł kardynała, o czym poinformował bp Edward Dajczak.^[2]. Został pochowany 23 października 2007 w krypcie Bazyliki konkatedralnej Wniebowzięcia NMP w Kołobrzegu.

[edytuj] Honory i odznaczenia

Honorowy Obywatel Miasta i Gminy Radomyśl Wielki (od 2004 roku), Honorowy Obywatel Miasta Słupska (od 2006 roku). Honorowy obywatel Katowic (od 2007). Kawaler Orderu Uśmiechu, który otrzymał na wniosek dzieci z rąk Kanclerza Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu Cezarego Leżeńskiego. Odznaczony m.in. Wielkim Krzyżem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (2005) oraz Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski (2 czerwca 2007 – za wybitne zasługi na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, zaangażowanie w niesieniu pomocy ludziom potrzebującym oraz za działalność na rzecz współpracy polsko-niemieckiej). Był wieloletnim protektorem i opiekunem Ruchu Szensztackiego w Polsce.

Postanowieniem z dnia 28 czerwca 2007 Senat KUL przyznał biskupowi Ignacemu Jeżowi medal "Za zasługi dla Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego". Uroczystość wręczenia medalu zaplanowana była na grudzień 2007.

6 czerwca 2008 w Słupsku poświęcono rondo Jego imienia przy zbiegu ulic Sobieskiego i Banacha.

[edytuj] Publikacje

• Listy pasterskie w latach 1972-1988 (1989)
• Błogosławcie Pana światła i ciemności (1993, tłumaczone na niemiecki)
• Nawrócenie przywilejem wolności (2001, nauki rekolekcyjne dla Episkopatu Polski wygłoszone w 2000 r.)
• Nadzwyczajnie zwyczajny. Biskup uśmiechu o Janie Pawle II (2005)

[edytuj] Źródła

• Grzegorz Polak, Kto jest kim w Kościele katolickim?, Warszawa 1996

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Notka biograficzna na obrazku pamiątkowym wydanym z okazji uroczystości pogrzebowych przez Kurię Metropolitalną w Katowicach w październiku 2007
2. ↑ Kardynał Ignacy Jeż!

[edytuj] Zobacz też

Sukcesja apostolska
Konsekrator:	Stefan Wyszyński
Współkonsekrator:	Bolesław Kominek
Data konsekracji	5 czerwca 1960
Współkonsekrował
Biskup	Data konsekracji
Józef Kurpas	24 lutego 1963
Paweł Socha	26 grudnia 1973
Tadeusz Werno	25 maja 1974
Piotr Krupa	15 kwietnia 1984
Józef Pazdur	12 stycznia 1985