Wasyl Tatarski
Z Wikipedii
Wasyl Tatarski, ukr. Василь Татарський (ur. 28 listopada 1898 r. w miejscowości Merefa w Rosji, zm. 2 lipca 1992 r. w Monachium) – ukraiński wojskowy (generał chorąży), oficer kontraktowy Wojska Polskiego w okresie międzywojennym, oficer 14 Dywizji Grenadierów SS, a następnie szef sztabu brygady Ukraińskiej Armii Narodowej podczas II wojny światowej, emigracyjny działacz wojskowy i kombatancki
Po ukończeniu gimnazjum wstąpił do armii rosyjskiej. Służył w 9 pułku dragonów, stacjonującym w Gori w Gruzji. W grudniu 1917 r. ukończył tam szkołę młodszych oficerów. W 1918 r. wstąpił do wojsk ukraińskich. Służył w 4 berdyczowskim pułku piechoty. Od listopada tego roku brał udział w wojnie z Polakami, a następnie z bolszewikami w szeregach 2 wołyńskiej dywizji piechoty. Został dowódcą jednego z pułków. Od marca 1920 r. dowodził 2 beresteczkowym pułkiem piechoty w składzie 1 Zaporoskiej Dywizji Strzelców Armii Czynnej Ukraińskiej Republiki Ludowej. Doszedł do stopnia generała-chorążego. Po internowaniu ukraińskiej armii w Polsce przebywał w obozie w Kaliszu. W 1926 r. na wniosek ministerstwa wojny emigracyjnych władz Ukraińskiej Republiki Ludowej (URL) rozpoczął naukę w szkole oficerskiej. Po jej ukończeniu służył w Wojsku Polskim jako oficer kontraktowy. Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. Wypuszczony przez Niemców z obozu jenieckiego podjął kolaborację. Pracował w ukraińskich przedstawicielstwach w Berlinie. W 1944 r. wstąpił do 14 Dywizji Grenadierów SS "Galizien". W 1945 r. krótko przed końcem wojny objął funkcję szefa sztabu brygady w składzie Ukraińskiej Armii Narodowej. Po wojnie przebywał w obozie przesiedleńczym w zachodnich Niemczech. Od 1950 r. przewodniczył Związkowi Ukraińskich Weteranów, działał w różnych towarzystwach kombatanckich. Był też członkiem wyższej rady wojskowej przy emigracyjnych władzach URL. Zmarł 2 lipca 1992 r.
