Wiązówka błotna

Z Wikipedii

Wiązówka błotna
Systematyka wg Reveala
Domena	jądrowce
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	naczyniowe
Nadgromada	nasienne
Gromada	okrytonasienne
Klasa	Rosopsida
Rząd	różowce
Rodzina	różowate
Rodzaj	wiązówka
Gatunek	wiązówka błotna
Nazwa systematyczna
Filipendula ulmaria (L.) Maxim.
Galeria zdjęć i grafik

Wiązówka błotna (Filipendula ulmaria) – gatunek byliny należący do rodziny różowatych. Jest gatunkiem eurosyberyjskim, występuje w strefie klimatu oceanicznego, od niżu aż po wysokie położenia górskie. W Polsce jest rośliną pospolitą, miejscami występuje bardzo licznie. Status gatunku we florze Polski: gatunek rodzimy.

Spis treści 1 Charakterystyka 2 Zastosowanie 3 Ciekawostki 4 Przypisy 5 Bibliografia

[edytuj] Charakterystyka

Łodyga

Wzniesiona, prosta, naga i sztywna, górą rozgałęziająca się. Osiąga wysokość do 150 cm, łatwo łamie się.

Liście

Liście przerywano nieparzysto-pierzaste, pofałdowane, posiadające półokrągłe, ząbkowane przylistki częściowo zrośnięte z łodygą. Listki główne są szerokojajowate, listek szczytowy jest znacznie większy, szeroki. U roślin rosnących w zbiorowisku muraw na niżu jest on zwykle dłoniasto trójklapowy, u roślin rosnących w wilgotnych lasach pięcioklapowy. Wszystkie listki są podwójnie ząbkowane, na górnej stronie ciemnozielone i nagie, spodem jaśniejsze, mniej lub bardziej filcowane.

Kwiaty

Drobne, żółtobiałe, tworzą na wierzchołku łodygi dużą wierzchotkę dwuramienną. Składają się z 5-6 płatków korony, licznych pręcików, mających nitki dwukrotnie dłuższe od płatków korony oraz kilku, skręconych śrubowato słupków. Kwiaty wydzielają lekki zapach, przywabiając nim owady, które je zapylają, mimo, że roślina nie wytwarza nektaru. Owady zbierają za to obficie wytwarzany pyłek. Kwitnie od czerwca do sierpnia.

Owoc

Spiralnie skręcona, brunatna, jednonasienna niełupka.

Kłącze

Członowane, zdrewniałe, grube z licznymi włóknistymi korzeniami.

Biotop, wymagania

Brzegi wód, mokre łąki, świetliste zarośla nadrzeczne, rowy. Jest lubiącym półcień hygrofitem. Bardzo często występuje w zaroślach wierzby szarej. W górach rośnie aż po piętro kosówki. Hemikryptofit. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla zespołu związków (All.) Filipendulion^[1].

[edytuj] Zastosowanie

• Roślina uprawna: wyhodowano odmiany, sadzone, jako rośliny ozdobne, szczególnie nad sztucznymi zbiornikami wodnymi (oczkami wodnymi).
• Roślina lecznicza:
  • Surowiec zielarski: kwiaty (Flos ulmariae) zawierają olejki eteryczne, flawonoidy, garbniki, kwasy organiczne, sole mineralne i glikozydy fenolowe (spireina, salicyna)^[2].
  • Działanie: ma właściwości przeciwgorączkowe (dzięki zawartości salicyny), napotne, moczopędne i przeciwreumatyczne. Napar używany jest do leczenia przeziębień, chorób górnych dróg oddechowych, pomocniczo przy grypie i chorobach reumatycznych, zwykle w mieszance z innymi ziołami; czarnym bzem, korą wierzby, liśćmi brzozy.^{[2] [3]}
  • Zbiór i suszenie: zbiera się całe kwiatostany i suszy w cieniu, w temperaturze nie przekraczającej 30 stopni Celsjusza.

[edytuj] Ciekawostki

• Własności lecznicze wiązówki błotnej poznano już w średniowieczu.
• Dawniej w medycynie ludowej była ważną rośliną zielarską – używano jej do również do zwalczania pasożytów przewodu pokarmowego, jako zioło przeciwkrwotoczne i przeciwbiegunkowe^[3].
• Z liści otrzymywano dawniej żółtozielony barwnik do tkanin.
• Używana jest do aromatyzowania niektórych gatunków piwa i wódki.

Przypisy

[edytuj] Bibliografia