Witold Friemann

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: standard biograficzny. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Witold Friemann
Urodzony	20 sierpnia 1889 Konin
Zmarł	22 marca 1977 Laski
Galeria w Wikimedia Commons
Kolekcja cytatów w Wikicytatach

Witold Friemann (1889-1977) - polski kompozytor, pianista, dyrygent i pedagog.

[edytuj] Nota biograficzna

Urodził się 20 sierpnia 1889 roku w Koninie. Podstaw muzyki uczył się w zakresie teorii muzyki (u M. Zawirskiego) i gry na fortepianie (u P. Romaszki). Później (od 1909 r.) rozszerzył swoją edukację o studia w warszawskim konserwatorium. W latach 1909-1913 studiował w Lipsku i Meiningen. Rozpoczętą udanym debiutem w Lipsku, w 1914 r. karierę pianisty musiał przerwać z powodu wojny. Już w 1921 roku powrócił do działalności koncertowej. Tym razem we Lwowie, gdzie sprowadził go Adolf Chybiński. Do 1929 roku prowadził klasę fortepianu we lwowskim konserwatorium Polskiego Towarzystwa Muzycznego. W tym czasie stał się sławny jako kompozytor, głównie dzięki swojej liryce wokalnej i utworom fortepianowym, które często wykonywał na koncertach we Lwowie. W 1929 roku osiedlił się w Katowicach, gdzie zorganizował Śląskie Konserwatorium Muzyczne, którego został dyrektorem. Z jego inicjatywy przy tej uczelni założona została jedyna w kraju Wojskowa Szkoła Muzyczna. Cztery lata później przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował w Polskim Radiu; najpierw jako "kontroler muzyczny", a następnie jako "referent muzyki poważnej". W czasie okupacji brał udział w koncertach konspiracyjnych. Od 1946 roku, przez 17 lat pracował jako dyrygent chóru i nauczyciel gry na fortepianie w zakładzie dla ociemniałych w Laskach k. Warszawy. Po przejściu na emeryturę pozostał w dawnym miejscu pracy. Tam zmarł 22 marca 1977. Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Madalem Pontyfikatu Papieża Pawła VI i dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi. W 1963 roku otrzymał Nagrodę II st. Ministra Kultury i Sztuki za twórczość fortepianową i wokalną.

[edytuj] Twórczość

Friemann uważał się za romantyka. Traktował swą sztukę emocjonalnie, odrzucając wszelką kalkulację. Zachowywał, jednak znaczną dyscyplinę kompozytorską. Wysoko oceniany przez krytyką (m.in. A. Chybińskiego i S. Łobaczewską) w okresie międzywojennym, po wojnie był raczej zapomniany. Przez ostatnie 30 lat tworzył w z resztą świadomej izolacji od środowiska muzycznego, dążąc do utrwalenia zdobyczy swojego indywidualnego języka muzycznego, niż do unowocześniania warsztatu przez wprowadzanie nowych technik kompozytorskich. U kompozytora głównym środkiem wyrazu jest melodyka. W harmonice nie wykraczał poza rozbudowany system odniesień dur-moll, stosując chętnie takie zabiegi jak skracanie lub eliminację procesów modulacyjnych.
W twórczości fortepianowej - przede wszystkim w koncertach i w ulubionych przez siebie gatunkach tanecznych - ujawnił doskonalą znajomość faktura fortepianu.
Największą popularność zyskały pieśni p. Witolda, z których tylko ułamek jest wydany w druku. W repertuarze utrzymują się kompozycje na instrumenty dęte i na altówkę, pisane często z inspiracji i przy współpracy wybitnych instrumentalistów. Ogromna większość rękopisów dzieł znajduje się w BN w Warszawie.