Wszechwład Maracewicz
Z Wikipedii
| Wszechwład Maracewicz komandor podporucznik |
 |
| ur. 26 X 1907 w Rydze zm. 18 VIII 1987 w Buenos Aires |
|
 |
|
|
|
|
|
|
|
 ORP "Piorun" ORP "Krakowiak" |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 Virtuti Militari Krzyż Walecznych Medal Morski Distinguished Service Order |
|
Wszechwład Maracewicz (ur. 26 października 1907, zm. 18 sierpnia 1987) - polski wojskowy, morski oficer pokładowy niszczycieli, komandor podporucznik. Podczas II wojny światowej dowodził OORP "Piorun" i "Krakowiak".
Spis treści |
[edytuj] Wykształcenie
Wszechwład Maracewicz urodził się 26 października 1907 w Rydze. Stamtąd wędrując wraz z rodzicami przez Irkuck, Odessę, Petersburg i Kijów dotarł do Polski w 1921. Maturę zdał w Warszawie, a w 1931 ukończył Szkołę Podchorążych Marynarki Wojennej w Toruniu i otrzymał promocję oficerską. Był również absolwentem II Kursu Oficerów Sygnałowych (1935).
[edytuj] Służba wojskowa
Po odbyciu kursu aplikacyjnego, jako podporucznik marynarki wyznaczony został oficerem wachtowym i p.o. zastępcy dowódcy na okręcie szkolnym, szkunerze ORP "Iskra". Od 1935 służył w dowództwie dywizjonu kontrtorpedowców na stanowisku oficera sygnałowego, a od 1936 oficera flagowego dowódcy dywizjonu. W 1938 był oficerem sygnałowym stawiacza min ORP "Gryf" (w pierwszej załodze) i oficerem nawigacyjnym ORP "Iskra", po czym powrócił na oficera flagowego dowódcy dywizjonu kontrtorpedowców.
30 sierpnia 1939, będąc zaokrętowanym przy dowódcy dywizjonu na niszczycielu ORP "Błyskawica" brał udział w realizacji planu Peking - przejściu 3 niszczycieli do Wielkiej Brytanii. W 1940 został oficerem kursowym w Szkole Podchorążych Marynarki Wojennej na ORP "Gdynia", potem oficerem sygnałowym na niszczycielu ORP "Piorun". Od 1941 do 1942 jako oficer sygnałowy niszczyciela ORP "Burza" brał udział w konwojach do Islandii. Następnie był zastępcą dowódcy okrętu na niszczycielach OORP "Ślązak" i "Garland" podczas desantu pod Dieppe i patroli azorskich. W latach 1943-1944 dowodził niszczycielem eskortowym ORP "Krakowiak", brał udział w osłonie desantu na Sycylii (operacja Husky), rajdzie na wody Dodekanezu i lądowaniu w Normadii, podczas którego zatopił dwa niemieckie okręty patrolowe. Od 1944, po awansie na komandora podporucznika był kierownikiem Referatu Personalnego w Kierownictwie Marynarki Wojennej. W 1945 został I oficerem krążownika ORP "Conrad", a potem dowódcą ORP "Piorun". Tym ostatnim uczestniczył w operacji Deadlight - topieniu poddanych U-bootów w Wilhelmshaven. Jako ostatni dowódca okrętu w 1946 przekazał ORP "Piorun" Brytyjczykom.
Od czasów przedwojennych współpracował z Oddziałem II Sztabu Generalnego. Zajmował się cenzurowaniem korespondencji. Po zakończeniu II wojny światowej i kilku nieudanych próbach przedarcia się żony i syna na Zachód, wyemigrował w 1948 do Argentyny. Pracował jako I oficer na statkach handlowych. Zmarł 18 sierpnia 1987 w Buenos Aires.
Awansowany kolejno na stopnie oficerskie:
- podporucznik marynarki - 1931
- porucznik marynarki - 1934
- kapitan marynarki - 1939
- komandor podporucznik - 1944.
[edytuj] Odznaczenia
- Srebrny Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari (IV kl.)
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
- Medal Morski (z trzema okuciami)
- brytyjski Distinguished Service Cross
[edytuj] Bibliografia
- Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, Maria Babnis, Alfons Jankowski, Jan Sawicki. "Kadry Morskie Rzeczypospolitej. Tom II. Polska Marynarka Wojenna. Część I. Korpus oficerów 1918-1947." Wyższa Szkoła Morska. Gdynia 1996. (ISBN 83-86703-50)
