Zbigniew Kiedacz

Z Wikipedii

Zbigniew Stanisław Kiedacz (ur. 11 września 1911 w Drohobyczu, zm. 23 września 1944 pod Civitella di Romagna) - podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.

W 1938 rozpoczął studia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Naukę zakończyć miał w roku 1940 (XIX promocja). W lipcu 1939 r. w stopniu porucznika skierowany na praktykę w charakterze oficera informacyjnego do sztabu Nowogródzkiej Brygady Kawalerii dowodzonej przez gen. Władysława Andersa. W kampanii wrześniowej przeszedł cały szlak bojowy Brygady (później Grupy Operacyjnej Kawalerii gen. Andersa) - od granicy polsko- niemieckiej pod Działdowem do granicy polsko-węgierskiej w okolicach Skola w Karpatach. Po najeździe sowieckim na Polskę wzięty do niewoli nad granicą polsko-węgierską przez Armię Czerwoną, zbiegł z obozu jenieckiego w Szepietówce (gdzie był przetrzymywany pomiędzy 1 a 29 października 1939 r.). Brawurowa ucieczka Kiedacza uchroniła go przed losem kolegów - prawie w całości ofiar zbrodni katyńskiej. Przekroczył granicę polsko-rumuńską i przedostał się do Armii Polskiej we Francji. We Francji ukończył trzymiesięczny kurs sztabu w Centre d' État Major w Compiegne, otrzymując z dniem 3 maja 1940 r. awans na rotmistrza. Po klęsce Francji w czerwcu 1940 r. przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie pełnił funkcje dowódcze w formowanych polskich jednostkach pancernych.

Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej i zawarciu układu Sikorski-Majski w lipcu 1941 r. na wiadomość o rozpoczęciu tworzenia przez generała Władysława Andersa Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, zgłosił się na ochotnika do służby przy boku generała. Od stycznia do kwietnia 1942 r. był szefem Wydziału I w Oddziale II Dowództwa Armii Polskiej w ZSRR. W bardzo trudnych warunkach zorganizował i wyszkolił sześsetosobowy elitarny oddział o doskonałych walorach bojowych - batalion "S", który stał się fundamentem do reaktywowania 15 Pułku Ułanów Poznańskich. Kiedacz twardą ręką dowodził zarówno Batalionem "S" jak i następnie - na Bliskim Wschodzie i w kampanii włoskiej - odrodzonym 15 Pułkiem Ułanów Poznańskich w składzie 2 Korpusu.

W trakcie swej oficerskiej kariery od swoich przełożonych otrzymywał zawsze oceny bardzo dobre i celujące. Przy jego uporze, zawziętości, wielkiej ambicji i kawaleryjskiej osobowości, dawało to wybuchową mieszankę. Był surowy i wymagający. Jego przysłowiowa twarda ręka przeszła do legendy, a ułani odpłacili się swojemu dowódcy żurawiejką:

Lepiej muchę znaleźć w zupie,
Gołą d... siąść na jeża,
Lepiej zginąć na dnie sracza,
Niźli służyć u Kiedacza.

W 2 Korpusie w latach 1943- 1944 był najmłodszym dowódcą pułku. Zginął wskutek wybuchu miny. Został pochowany na cmentarzu Santa Sofia, później jego ciało przeniesiono na cmentarz w Bolonii.

Był odznaczony Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari oraz Krzyżem Walecznych.