Zdzisław Studziński

Z Wikipedii

Zdzisław Studziński wiceadmirał
ur. 14 VIII 1922 w Łodzi zm. 7 III 1976 w Gdyni

Kariera:
zastępca szefa Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego
Marynarka Wojenna ORP "Błyskawica" ORP "Mors"
Działania zbrojne:
nie brał udziału
Odznaczenia:
Polonia Restituta Order Sztandaru Pracy Krzyż Zasługi Order Lenina

Zdzisław Studziński (ur. 14 sierpnia 1922, zm. 7 marca 1976) – polski wiceadmirał, morski oficer pokładowy oraz oficer polityczny. Podczas służby w Ludowym Wojsku Polskim był m.in. dowódcą Marynarki Wojennej i zastępcą szefa Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego.

[edytuj] Wykształcenie wojskowe

W latach 1945-1949 Zdzisław Studziński ukończył Centralną Szkołę Oficerów Politycznych w Warszawie oraz Oficerską Szkołę Marynarki Wojennej w Gdyni. Był również absolwentem Wyższego Kursu Akademickiego w Akademii Marynarki Wojennej ZSRR w Leningradzie (1958).

[edytuj] Służba wojskowa

Po promocji oficerskiej został wyznaczony dowódcą okrętu na trałowcu bazowym ORP "Mors". Od 1950 do 1952 dowodził niszczycielem ORP "Błyskawica". Od 1952 służył w Dowództwie Marynarki Wojennej w Gdyni. Początkowo zajmował stanowisko zastępcy dowódcy Marynarki Wojennej ds. liniowych, a w latach 1955-1969 pełnił funkcję dowódcy Marynarki Wojennej. Na czas jego pobytu w Akademii Marynarki Wojennej ZSRR (1956-1958) czasowo pełniącym obowiązki dowódcy Marynarki Wojennej został wyznaczony szef Sztabu Głównego - zastępca dowódcy kontradmirał Jan Wiśniewski. Od 1969 wiceadmirał Zdzisław Studziński był zastępcą szefa Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego.

Należał do pokolenia tzw. szybkich admirałów. Byli to oficerowie pierwszej powojennej promocji w Marynarce Wojennej, którzy mieli przejąć najwyższe stanowiska po oficerach przedwojennych i radzieckich. Szybko obejmowali kolejne funkcje, a awanse na następne stopnie wojskowe otrzymywali nawet po kilka razy w roku. Sam Zdzisław Studziński jest jak do tej pory najwcześniej awansowanym na kontradmirała i najmłodszym dowódcą w powojennej historii.

[edytuj] Kariera państwowa

Od 1945 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej, a po zjeździe zjednoczeniowym w 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1952 został wybrany posłem na sejm i zasiadał w nim przez kilka kolejnych kadencji. W czasie IV (1964) i V Zjazdu Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (1968) był wybierany na zastępcę członka Komitetu Centralnego. Zmarł nagle 7 marca 1976 w Gdyni. Pochowany jest na cmentarzu komunalnym w Gdyni Witominie.