Zima nuklearna
Z Wikipedii
Zima jądrowa – hipoteza zmian klimatu wywołanych przez prowadzoną na dużym obszarze wojnę atomową.
Wg tej teorii zjawisko, może wystąpić przy jednoczesnym wybuchu wielu bomb atomowych. Uniesione przez wybuchy pyły (zwłaszcza sadze) przesłaniają Słońce. Obniżeniu ulega temperatura powierzchni Ziemi i atmosfery, ciemności uniemożliwiają fotosyntezę – giną rośliny, brakuje pożywienia, giną zwierzęta i ludzie. Skutkiem zimy nuklearnej może być zniszczenie życia na Ziemi. Arsenały państw dysponujących bronią atomową mają moc kilkadziesiąt razy większą od wymaganej do wywołania zimy nuklearnej.
Podobne wyniki może spowodować uderzenie wielkiego meteorytu lub potężny wybuch wulkanu (to ostatnie zjawisko zaobserwowano, chociaż na mniejszą skalę w 1815 roku[1]) jako rok bez lata.
Spis treści |
[edytuj] Historia
W 1982 w piśmie Ambio ukazał się artykuł autorstwa Paula Crutzena i J. Birksa opisujący możliwy wpływ wojny nuklearnej na środowisko oraz atmosferę. W 1983 grupa naukowców: R.P. Turco, O.B. Toon, T.P. Ackerman, J.B. Pollack i Carl Sagan (nazwana od nazwisk członków TTAPS) rozpoczęła regularne badania nad konsekwencjami wojny nuklearnej dla klimatu i atmosfery Ziemi. Finalny raport w tej sprawie został opublikowany w grudniu 1983 w magazynie Science.
[edytuj] Dezinformacja
Zima jądrowa -
- zdewaluowana z naukowego punktu widzenia w latach 90. W 2007 ujawniono, że była w rzeczywistości, opowiedzianej przez byłego agenta KGB pracującego dla USA, akcją dezinformacyjną przeprowadzoną przez ZSRR. Wg koncepcji dezinformacji ZSRR miało by propagować groźbę oziebienie klimatu podczas gdy w USA propagowano w tym czasie groźbę ocieplenia.
- Nie jest pewne czy odwierty z lodowca Antarktydy wykazujące wzrost pyłu (en.dust) w epokach maksymalnego zlodowacenia nie są też częścią tej dezinformacji. podobnie jak i poziomu CO2 Wątpliwość tą wzbudza fakt że pochodzą ze okolic antarktycznej stacji Wostok kontrolowanej od 1957 roku przez Rosjan.[2]
- Publikacja (Science) wzbudziła szereg krytycznych komentarzy ze strony środowiska naukowego, ponieważ nie zostały do niej załączone rzekome wyniki badań (obejmujące 130 +/-7 stron) dowodzące poprawności hipotezy, które ostatecznie nie zostały opublikowane nigdy. Krytykowano również fakt wcześniejszego opublikowania raportu w specjalnym dodatku do popularnego magazynu Parade, zanim został on poddany ocenie naukowej – jak się potem okazało, krytycznej.
- 'Eksperyment NASA'
Zainteresowanie hipotezą zimy jądrowej gwałtownie zmalało po I Wojnie w Zatoce Perskiej, kiedy to w Kuwejcie przez wiele dni paliło się 526 szybów naftowych. Zorganizowano wtedy eksperyment naukowy (m.in. samolot badawczy NASA) i okazało się, że sadze miały niewielki wpływ na globalną zmianę temperatury w atmosferze, głównie dlatego, że szybko osiadały (sucha depozycja) lub były wymywane (mokra depozycja) przez deszcze. Przypuszcza się, że tylko pyły, które dostają się do stratosfery (np. tak jak to jest obserwowane przy wybuchach wulkanów), mogą dostatecznie długo pozostać w atmosferze, żeby spowodować zimę jądrową. Nie wiadomo jednak, czy w wojnie atomowej pyły przedostaną się do stratosfery.
- Jednak wiadomo że stratosfera zaczyna sie na wysokosci 15-20 km a najwieksze bomby wznoszą swój grzyb ponad 30 km. Strategia wojny atomowej zakłada uzycie dużej ilosci bomb w pierwszych minutach.
- Grzyb atomowy unosi się nieco wyżej niż dym z palącej się ropy. Dodatkowo dym opada po paru kilometrach. Temperatura płonącej ropy jest też tysiące razy niższa. 'Eksperyment' ma też pewien metodologiczny nietypowy błąd, gdyż trudno odnaleźć globalne ochłodzenie ponad największym pożarem ostatniego piędziesięciolecia. Płonąca ropa wytwarza dużo czarnego dymu. Zawarta w nim sadza jest ciałem czarnym. Musi więc (prawa fizyki) absorbować prominiowanie słoneczne i emitować rozproszone podczerwone. Jednym słowem zawarte tu powyżej (i dookoła) nieweryfikowalne wywiadowcze donosy i 'fakty' to dezinformacja .
- W rzeczywistości nastąpił spadek temperatury o 10 oC w odległosci 200 km[3]
[edytuj] Agenci i wywiady
Opublikowane w 2007 roku zeznania Siergieja Tretjakowa, byłego rosyjskiego oficera wywiadu, który uciekł do USA rzuciły nowe światło na teorię "zimy nuklearnej". Według Tretiakowa historia tej teorii została zapoczątkowana pod koniec lat 70. przez KGB i była od początku operacją dezinformacyjną przeprowadzoną w celu zablokowania instalacji 572 rakiet Pershing II w Europie, przegłosowanej przez NATO w 1979 roku w odpowiedzi na znaczne zwiększenie ilości rosyjskich rakiet SS-20.
Historia "nuklearnej zimy" rozpoczęła się od publikacji artykułu rosyjskiego akademika Kiryła Kondratiewa, który miał przeprowadzić na pustyni Karakum eksperyment dowodzący możliwości długotrwałego utrzymywania się pyłów po wybuchu w górnych warstwach atmosfery. Kanałami KGB udało się wzbudzić zainteresowanie nim KGB ze strony BBC, które nagłośniło je na Zachodzie.
Pomimo, że badanie nie było poddane żadnej formie naukowej recenzji, szybko zostało potraktowane przez zachodnie media jako fakt naukowy. Efekt został wzmocniony przez opublikowany wkrótce potem raport naukowców Georija Golicyna i N.N. Mojsiejewa, w którym za pomocą fikcyjnych modeli matematycznych dowodzono, że w razie ataku ZSRR na Europę użycie w odpowiedzi broni jądrowej spowoduje katastrofalne skutki dla klimatu. Oba raporty zostały podrzucone redaktorom Ambio, którzy wobec rosnącego zainteresowania tematem i rzekomych wyników radzieckich zamówili wspomniany wyżej artykuł Crutzena i Birksa. Artykuł był jeszcze przed publikacją dystrybuowany w amerykańskich kręgach naukowych, zaś jego znacznie nagłaśniano przy pomocy znajdujących się pod wpływem KGB zachodnich organizacji rozbrojeniowych i ekologicznych – np. za sumę ponad 100 tys. dolarów zlecono agencji PR Porter, Noveilli and Associates "rozpropagowanie zagrożenia zimy nuklearnej".
- Głosy krytyków (m.in. NASA, Wall Street Journal, National Review) wskazujących na brak jakichkolwiek rzetelnych badań naukowych w tym zakresie, ewidentne błędy w matematycznych modelach (jak się później okazało celowe) oraz życzeniowość wniosków zostały zagłuszone przez międzynarodowe media i organizacje pozarządowe, apelujące o zaniechanie rozmieszczenia rakiet Pershing II w Europie. Ostatecznie NATO, pomimo nacisku opinii publicznej, nie odstąpiło od planów instalacji rakiet w odpowiedzi na zbrojenia rosyjskie.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Bibliografia
- Pete Earley, "Comrade J: The Untold Secrets of Russia's Master Spy in America After the End of the Cold War", Penguin Books, 2007, ISBN-13 978-0-399-15439-3, str. 161-177
