Zygmunt Zieliński (generał LWP)

Z Wikipedii

Zygmunt Zieliński (ur. 1925 w Łodzi) - generał dywizji ludowego Wojska Polskiego, dr nauk wojskowych.

Syn zawodowego wojskowego, przed wojną mieszkał we Włodzimierzu Wołyńskim, skąd po napaści Armii Czerwonej na Polskę 17 września 1939 roku został deportowany wraz z rodziną na Syberię. W 1943 wstąpił do formowanej na terytorium ZSRR 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, w 1944 jako prymus ukończył Szkołę Oficerską w Riazaniu. Od 1944 służył w szkolnictwie wojskowym LWP - był kolejno dowódcą plutonu, starszym adiutantem dowódcy batalionu, wykładowcą taktyki. W 1946 ukończył Centrum Wyszkolenia Piechoty. W 1948 awansował do stopnia kapitana, a w 1951 - majora. W 1951 roku ukończył Akademię Sztabu Generalnego WP. Następnie był wykładowcą w tej akademii - w kolejnych latach służby awansował aż do stanowiska szefa katedry służby sztabów ASG. Pułkownik z 1957. W 1962 uzyskał tytuł doktora nauk wojskowych. Przełomowym w jego karierze wojskowej był rok 1965 kiedy to został szefem Gabinetu Ministra Obrony Narodowej marszałka Mariana Spychalskiego. Od 1968 roku nieprzerwanie przez 18 lat sprawował kluczową w hierarchii LWP funkcję szefa Departamentu Kadr MON. Generał brygady od 1968, a generał dywizji od 1972 roku. Na VII, VIII i IX Zjeździe PZPR wybierany na zastępcę członka KC PZPR (1975-1986). W okresie stanu wojennego (1981-1983) sprawował funkcję sekretarza Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego. W latach 1987-1990 minister pełnomocny - Szef Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie Zachodnim. Od listopada 1990 roku w stanie spoczynku.

Odznaczony m. in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy oraz wieloma innymi odznaczeniami polskimi i zagranicznymi.

Źródła: