Eugeniusz Molczyk

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Eugeniusz Longin Molczyk (ur. 1 października 1925 w Gostyniu, zm. 31 maja 2007 w Warszawie) – generał broni.

Od sierpnia 1943 w Wojsku Polskim; ukończył szkołę podoficerską 3 DP i został skierowany do radzieckiej Szkoły Oficerskiej Czołgów im. Liziukowa w Saratowie , którą ukończył z wyróżnieniem 1 października 1944.

Od października 1944 oficer 1 Korpusu Pancernego Wojska Polskiego. Potem dowódca kompanii czołgów w 2 Brygadzie Pancernej uczestnicząc w walkach pod Budziszynem, Dreznem i czeskim Mielnikiem. Po II wojnie światowej został dowódcą 1 pułku czołgów, potem szefem sztabu i następnie dowódcą 16 Kaszubskiej Dywizji Zmechanizowanej w Elblągu. W 1951 ukończył Akademię Wojsk Pancernych w Moskwie. Wykładał w ASG w Rembertowie. dowodził kolejnymi jednostkami i zwiazkami taktycznymi. General brygady z 1960, generał dywizji z 1966.

Od 1962 Eugeniusz Molczyk był zastępcą dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego, od 1963 dowódcą Ślaskiego Okręgu Wojskowego. Po odejściu z Okręgu był m.in. zastępca szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Głównym Inspektorem Szkolenia Bojowego Wojska Polskiego i wiceministrem Obrony Narodowej (1972-1986). Generał broni z 1974. W 1981 wszedł w skład WRON. Od lutego 1986 odwołany ze wszystkich stanowisk. Do czasu przeniesienia w stan spoczynku (18 marca 1988) pozostawał w dyspozycji Ministerstwa Obrony Narodowej.