Chogye

Z Wikipedii

Chogye (조계종) – koreańska zjednoczona szkoła (kor. chogye chong) buddyzmu.

Spis treści 1 Historia 2 24 parafialne klasztory Korei – Chogye 3 Linia przekazu 4 Zobacz też 4.1 Bibliografia 5 Przypisy

[edytuj] Historia

Nazwa Chogye pochodzi od chińskiej nazwy Caoxi-shan Baolin-si, klasztoru i góry, gdzie przebywał Szósty Patriarcha chan Huineng. Koreański odpowiednik brzmiał Chogye san Porim sa (klasztor Baolin na górze Caoxi/Caoqi).

Szkołę chogye, w niezwykle trudnych czasach dla przetrwania buddyzmu w Korei założył T'aego Poŭ w 1356 r. Było to tzw. Pierwsze Zjednoczenie realizując częściowo ideę mistrza sǒn Chinula o połączeniu się wszystkich tradycji buddyjskich. Początkowo była to szkoła jednocząca wszystkie tradycje tzw. dziewięciu górskich szkół sǒn (chin. chan, jap. zen, wiet. thiên).

Obok T'aego Poŭ innymi ważnymi mistrzami sǒn tego okresu byli Muhak Chach'o (1317-1405. Jego nauczycielem był mistrz sǒn Naong Hyegun (1320-1376, który, tak jak i T'aego, wprowadził do Korei nauki chińskiej szkoły chan linji; w Korei szkoła nosiła nazwę imje. Równie wybitnym mistrzem był Hamhǒ Tŭkt'ong (1376-1433.

Jednak prześladowania buddyzmu przez konfucjańską dynastię Yi (Chosǒn) (1392-1910), zmusiły buddystów do połączenia się i chogye połączyła się w 1424 r. z dwoma szkołami doktrynalnymi (kor. kyo) ch'ǒnt'ae (odpowiednik chińskiej szkoły tiantai) i chongam. Było to tzw. Drugie Zjednoczenie. W wyniku tego powstała nowa szkoła sǒn (sǒn chong) (zaprzestano wtedy właściwie używać nazwy chogye; przywrócono ją dopiero w 20 wieku) a pozostałe cztery szkoły doktrynalne: hwaǒm (chin. huayan, jap. kegon, wiet. hôa nghiêm), chaun, chungsin i sihung utworzyły szkołę doktrynalną (kyo chong). Trzeba tu dodać, że zarówno pierwsze jak i drugie zjednoczenie było głównie administracyjne. W najmniejszym stopniu nie rozwiązało to podstawowych różnic pomiędzy szkołami sǒn i kyo.

Chogye stała się więc nie tylko szkołą sǒn, ale w harmonijny sposób łączyła wszystkie nauki: egzoteryczne i ezoteryczne. Jednak już sama nazwa szkoły określa wielki wpływ praktyki kunganowej (chin. gongan, jap. kōan, wiet. công an) hwadu (chiń. huatou).

Prześladowanie buddyzmu trwało 500 lat, likwidowanie klasztorów, wyrzucanie mnichów buddyjskich z miast, zmuszanie mnichów do obowiązkowej pracy na rzecz władz bez wynagrodzenia, podcinanie samowystarczalności klasztorów sǒn przez opodatkowanie i pozbawianie ich własności ziemskiej spowowodowały prawie całkowity upadek buddyzmu w Korei.

Szkoła chogye przetrwała ten okres wycofując się daleko w niedostępne góry, gdzie zdecydowani i zahartowani mnisi prowadzili dalej praktykę. To odseparowanie od bardziej zaludnionych miejsc spowodowało zerwanie więzów buddyzmu z ludnością, co jest widoczne nawet we współczesnej Korei^[1]. Wierni zaczęli odchodzić także widząc, iż buddyzm nie jest w stanie obronić się przed prześladowaniami i poddaje się bez walki konfucjańskim atakom. Buddyzm zaczął także tracić swoją siłę intelektualną, gdyż był odizolowany od wszelkich ważnych dysput intelektualnych tego okresu. Jego pozostali wyznawcy rekrutowali się także z ludzi mieszkających z dala od wszelkich centrów miejskich, z reguły zwykłych niepiśmiennych wieśniaków.

Wybitnym mistrzem okresu dynastii Yi i zarazem jednym z trzech nawiększych myślicieli koreańskiego sǒnu był Chǒnghǒ Hyujǒng, znany bardziej jako Sǒsan Taesa (1520-1604). Wsławił się m.in. bohaterską obroną Korei przed japońską inwazją w roku 1592 r. Na jego wezwanie, nie bacząc na prześladowania, zgłosiło się do niego ok. 5000 mnichów z całej Korei, którzy wsławili się w walkach. Sam Sǒsan stał się bohaterem folkloru koreańskiego. Jego dziełem jest także, używany do dziś, Podręcznik dla uczniów sǒn.

Sǒsan miał kilku wybitnych uczniów, z których wymienić trzeba Samyonga Yujǒnga (1543-1610) i P'yǒnyanga Ǒngi (1581-1644).

W drugiej połowie 19. wieku pojawił się w Korei wielki mistrz sǒn, któremu zawdzięczać należy ponowne ożywienie koreańskiego sǒnu. Był nim Kyǒnghǒ Sǒngu (1849-1912) dorównujący takim osobowościom jak Chinul czy Sǒsan. Odbył kilkunastoletnią misyjną wędrówkę po Korei oraz nadzorował wydanie koreańskiego kanonu buddyjskiego w momencie, gdy w Korei nie było już żadnego egzemplarza kanonu z dawnych wydań. Zaczął także prowadzić nauczanie dla świeckich ludzi.

Gdy w 1910 r. Japończycy zajęli Koreę uznali, że podstawą koreańskiego nacjonalizmu jest buddyzm (pamiętali klęskę korpusu Hideyoshiego w Korei, do której przyczynili się mnisi). Zaczęli więc siłą zmierzać do wprowadzenia korzystnych dla siebie zmian i podkopania siły moralnej tkwiącej w buddystach. Zaczęto więc np. zmuszać mnichów do zakładania rodzin itd., aby zmniejszyć ich zaangażowanie^[2]. Sytuacja zaczęła znów przypominać okres dynastii Yi^[3]. W ciągu trzech lat 80% klasztorów usunęło wszelkie restrykcje kończąc erę tradycyjnego koreańskiego buddyzmu i jego reguł oraz rozpoczynając okres walk pomiędzy schizmatycznymi żonatymi mnichami (kor. taech'ǒsŭng) a tradycyjnymi mnichami (kor. pigusŭsŭng; pigu jest koreańskim odpowiednikiem bhikṣu). Żonaci mnisi musieli zmienić tradycje monastycyzmu; musieli gromadzić dobra materialne i zapewnić sobie źródło dochodów aby utrzymać rodziny. Dokonywali tego uszczuplając dobra klasztorne, powodując tym samym problemy z tradycyjnymi mnichami (bhikṣu). Mieli także mniej czasu na obowiązki klasztorne, na praktykę medytacji, na studiowanie sutr i szerzenie buddyzmu. Były też plusy. Ponieważ byli bardziej związani z rodzinami, nie byli także skłoni do odbywania wędrówek pomiędzy klasztorami, dzięki czemu ich szpiegowskie misje były stosunkowo rzadkie.^[4]

W okresie tym niezwykle aktywnie działało m.in. pięciu wybitnych uczniów Kyǒnghǒ – Manggong Wǒlmyǒn (1872-1946), Yongsong (1864-1940), Suwǒl (1855-1928), Hanam (1876-1951) i Hyewǒl (1861-1937).

Na skutek represyjnych działań japońskich przeciwko buddyzmowi stało się jasne, że sangha powinna stanowić pewną jedność. Po dwóch spotkaniach wstępnych w 1928 i 1929 r.^[5] ustalono we wspólnym dokumencie 31 punktów zgody pomiędzy szkołą sǒn (Chogye) i szkołą doktryny (kyo). W 1935 r. obie szkoły połączyły się ostatecznie w jedną, pod nazwą chogye.

Po II wojnie światowej, a zwłaszcza po wojnie koreańskiej doszło do otwartego konfliktu pomiędzy prawie 7000 mnichów zjaponizowanych (kor. waesaek sŭngnyǒ) a mnichami tradycyjnymi w liczbie 600 (z czego około 300 pochodziło z Sudok sa prowadzonego przez właściwego przywódcę buddyjskiego ruchu oporu przeciwko Japończykom, mistrza sǒn Manggonga). Mnisi tradycyjni domagali się usunięcia wszelkich śladów wpływów japońskich, co nazywali ruchem oczyszczenia (kor. chǒnghwa undong). Prowadzili także mocną kampanię przeciwko żonatym mnichom.

5 sierpnia 1955 r. prezydent Syngman Rhee (Yi Sŭngman), oddany buddysta, wydał rozporządzenie wzywające do rezygnacji zjaponizowanych mnichów z wszelkich klasztornych stanowisk w celu przywrócenia władzy mnichom tradycyjnym. Mnisi zjaponizowani odmówili i do początku lat 60. dochodziło do kampanii, dyskusji i ostrych starć, nawet fizycznych, pomiędzy oboma grupami mnichów. W styczniu 1962 r. powstał Buddyjski Komitet Odbudowy skupiający po 50 mnichów z każdej strony. Po wielu uzgodnieniach 12 kwietnia 1962 r. mnisi tradycyjni zorganizowali siebie pod historyczną nazwą chogye^[6], a mnisi zjaponizowani ustanowili nowy zakon t'aego, od imienia wielkiego mistrza sǒn T'aego Poŭ. W kolejnych ustawach prawo stawało po stronie mnichów i mnisi zjaponizowani musieli zwrócić właściwie wszystkie klasztory w Korei, mimo przedstawiania sfałszowanych dokumentów. Dzisiaj szkoła t'aego posiada tylko kilka miejskich klasztorów i nie ma nawet wytarczająco wielu mnichów do ich obsadzenia.

W okresie powojennym, korzystając z urbanizacji, słabego wsparcia buddyzmu, po 500 latach wirtualnego nieistnienia, przez ogół Koreańczyków oraz zatargów w łonie buddyzmu pomiędzy mnichami zjaponizowanymi i tradycyjnymi, misjonarze chrześcijańcy (głównie protestanccy) zaczęli z ogromnym sukcesem wprowadzać nową religię do Korei. Ich sukces można przypisać wielu czynnikom ale głównym było zapewne skojarzenie tej religii z modernizacją, demokratyzacją i społecznym i ekonomicznym postępem.

Również same władze koreańskie zagroziły istnieniu buddyzmu. Ponieważ klasztory znajdowały się w niezwykle atrakcyjnych miejscach, zaczęto odbierać im najwartościowsze tereny i stan posiadania klasztorów coraz bardziej się kurczy. Te straty były szczególnie ciężkie dla klasztorów, które musiały być odbudowane po zniszczeniach wojennych^[7].

Zakon chogye posiada obecnie także swój uniwersytet Tongguk Taehakkyo, na którym studiuje ponad 15,000 studentów. Związanych z nim jest 9 college'ów, cztery szkół wyższe, osiem szkół średnich, jedna podstawowa i kilka akademickich instytutów^[8]. Uniwersytet prowadzi także specjalne seminaria dla mnichów i mniszek.

Głównym klasztorem szkoły (o znaczeniu administracyjnym) jest Chogye wybudowany w 1929 r. i przebudowany w 1955 r. aby mógł lepiej pełnić swoje funkcje. Jego pierwotną nazwą była T'aego sa.

Po względnych sukcesach buddyzmu w latach 70., od lat 80. następuje powolny spadek. Dane z 31 grudnia 1983 wykazały: ogólna liczba świątyń (zarówno oficjalnych jak i nieoficjalnych) – 7,253; mnisi (razem 20,755), w tym mnichów 14,206 i mniszek 6,549; świeccy wyznawcy (razem 11,130,288) w tym mężczyzn 3,969,584 i kobiet 7,160,704.

W 1986 r. zakon posiał 1,628 klasztorów, 7,708 mnichów, 4,163 mniszki i ponad 14,000,000 świeckich wyznawców

Obecnie szkoła Chogye jest największym buddyjskim zakonem w Korei. Z 25 świątyń parafialnych zarządza się podległymi klasztorami i świątyniami w liczbie ok. 2000.

[edytuj] 24 parafialne klasztory Korei – Chogye

W nawiasach liczba podległych klasztorów.

• 1. Chogye sa (187): Kyǒnji-dong, Ch'ongno-gu, Seul.
• 2. Yongju sa (66): T'aean-ŭp, Hwasǒng, Kyǒnggi-do.
• 3. Sinhŭng sa (35): Sǒrak-dong, Sokcho, wschodnie Kangwon-do.
• 4. Wǒlchǒng sa (68): Chinbu-myǒn, P'yǒngch'ang, Gangwon-do.
• 5. Pǒpchu sa (59): Naesongni-myǒn, Boŭn, Ch'ungch'ǒngbuk-do.
• 6. Magok sa (78): Sagok-myǒn, Kongju, Ch'ungch'ǒngnam-do.
• 7. Sudǒk sa (37): Teoksan-myǒn, Yesan, Ch'ungch'ǒngnam-do.
• 8. Chikchi sa (58): Daehang-myǒn, Kimch'ǒeon, kyǒngsangbuk-do.
• 9. Tonghwa sa (72): Tohak-dong, Tong-gu, Taegu.
• 10. Ŭnhae sa (52): Ch'ǒngtong-myǒn, Yǒngch'ǒn, Kyǒngsangbuk-do.
• 11. Pulguk sa (61): Chinhyǒn-dong, Kyōngju, Kyǒngsangbuk-do
• 12. Haein sa (82): Kaya-myǒn, Hapch'ǒn, Kyǒngsangnam-do.
• 13. Ssanggye sa (51): Hwagae-myǒn, Hadong, Kyǒngsangnam-do.
• 14. Pǒmǒ sa (114): Ch'ǒngnyong-dong, Gŭmjǒng-gu, Pusan.
• 15. T'ongdo sa (92): Habuk-myǒn, Yangsan, Kyǒngsangnam-do.
• 16. Koun sa (57): Danch'on-myǒn, Uisǒng, Kyǒngsangbuk-do.
• 17. Kŭmsan sa (87): Kŭmsan-myǒn, Kimje, Chǒllabuk-do.
• 18. Paengyang sa (30): Bukha-myǒn, Changsǒng, Chǒllanam-do.
• 19. Hwaǒm sa (23): Masan-myǒn, Kurye, Chǒllanam-do.
• 20. Sǒnam sa] (1): Chogye san, południowa prowincja Chǒlla
• 21. Songgwang sa (41): Songgwang-myǒn, Sunch'ǒn, Chǒllanam-do.
• 22. Taehŭng sa (48): Samsan-myǒn, Haenam, Chǒllanam-do.
• 23. Kwanŭm sa (38): Ara-dong, Cheju-si, Cheju-do.
• 24. Sǒnun sa (36): Asan-myǒn, Goch'ang, Chǒllabuk-do.
• 25. Pongsǒn sa (77): Jinjǒp-ŭp, Namyangju, Gyǒnggi-do.

[edytuj] Linia przekazu

Pierwsza liczba: kolejność w lini przekazu od Buddy. Druga liczba: kolejność linii przekazu od Bodhidharmy. Trzecia liczba: kolejność linii przekazu w danym kraju (w Korei od T'aego Poŭ), (w USA Seung Sahna – w tym wypadku 4 liczba)

• 56/29. Shishi Qinggong
• 57/30/1. T'aego Poŭ (1301-1382)
• 58/31/2.Wanam Honsu
• 59/32/3. Kugok Kakun
• 60/33/4. Pyǒkke Chŭngsim
• 61/34/5. Pyǒksong Chiǒm
• 62/35/6. Puyong Yǒnggwan
• 63/36/7. Sosan Taesa Chǒnghǒ Hyujǒng (1520-1604)

• 64/37/8. Samyung Songgun (1544-1609)
• 64/37/8. Pyǒngyang Ǒnggi

• 65/38/9. Pungjung Hǒnsim

• 66/39/10. Wǒldam Sǒlje

• 67/40/11. Hwansǒng Chian

• 68/41/12. Hoam Chejǒng

• 69/42/13. Chǒngbong Kǒan

• 70/43/14. Yulbong Chǒnghwa

• 71/44/15. Kŭmhǒ Pǒpjǒm

• 72/45/16. Yǒngam Heǒng

• 73/46/17. Yǒngwǒl Pongyu

• 74/47/18. Manhwa Posǒn

• 75/48/19. Kyǒnghǒ Sǒngwu (1849-1912)

• 76/49/20. Yongsong (1864-1940)
• 76/49/20. Suwǒl (1855-1928)
• 76/49/20. Pang Hanam (1876-1951)
• 76/49/20. Sin Hyewǒl (1861-1937)
• 76/49/20. Manggong Wǒlmyǒn (1872-1946)

• 77/50/21. Haeam Hyǒnmu (1866-1985)
• 77/50/21. Paekcho (1893-1986)
• 77/50/21. Kobong Hyǒnuk (1890-1961)

• 78/51/22. Songil mniszka
• 78/51/22. Kyeju mniszka
• 78/51/22. Sedung mniszka
• 78/51/22/1. Sŭngsan Haengwon (1927-2006) także w pisowni Seung Sahn; USA szkoła Kwan Um

• 79/52/2. Sǒnghyang^[9]
• 79/52/2. Daekwang
• 79/52/2. Bonyǒn^[10]
• 79/52/2. Bonhaeng^[11]
• 79/52/2. Bonsǒng^[12]
• 79/52/2. Wukwang^[13]
• 79/52/2. Wubong^[14]
• 79/52/. Daebong
• 79/52/. Bonyo^[15]
• 79/52/. Daekwan mniszka
• 79/52/. Chong Gak Shim Korea
• 79/52/. Dae Sǒn Haeng Korea
• 79/52/1. Bonshim^[16] POLSKA Szkoła Zen Kwan Um w Polsce

[edytuj] Zobacz też

• Buddyzm koreański
• Sǒn – koreański zen
• T'aego Poŭ
• Imje chong

[edytuj] Bibliografia

• Mu Soeng Sunim. Thousand Peaks. Korean Zen – Tradition & Teachers.
• Robert E. Buswell, Jr. The Korean Approach to Zen.
• Robert E. BUswell, Jr. The Zen Monastic Experience.
• Shim Jae-ryong. Korean Buddhism. Tradition and Transformation.

Przypisy