Jean-Michel Jarre

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi.
Należy w nim poprawić: scalić edycje.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu.
Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Jean-Michel Jarre
Jean-Michel Jarre w 2000 roku
Imię i nazwisko	Jean-Michel André Jarre
Data i miejsce urodzenia	24 sierpnia 1948 Lyon
Instrument	syntezator, instrument klawiszowy, harfa laserowa
Gatunek	muzyka elektroniczna, new age, ambient
Zawód	Artysta, muzyk, kompozytor, producent
Aktywność	1971 – obecnie
Wytwórnia płytowa	Disques Dreyfus Polydor Records Sony Music Warner Music EMI
Współpracownicy
Laurie Anderson
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Jean-Michel André Jarre (ur. 24 sierpnia 1948 w mieście Lyon we Francji) – kompozytor muzyki elektronicznej, syn kompozytora muzyki filmowej, Maurice'a Jarre'a.

Mówi się, że Jarre stworzył muzykę elektroniczną "dla wszystkich". Pierwszym albumem (naprawdę czwartym w całej karierze), który przyniósł artyście sławę był Oxygène za który otrzymał nagrodę Grand Prix Du Disques. Następną płytą była Equinoxe, którą można nazwać kontynuacją poprzedniczki. Obie płyty stanowią do dziś największe osiągnięcie artysty.

Artysta słynie z tworzonych z rozmachem koncertów-przedstawień dla dużej publiczności. W czasie występów Jarre gra głównie na thereminie, syntezatorach.

Występy cieszą się wielką popularnością i Jarre kilkakrotnie ustanawiał nowe rekordy Guinnessa jeśli chodzi o liczbę widzów. Na koncert w Moskwie w 1997 przybyło aż 3,5 miliona ludzi. Innym rekordem jest cena, za jaką została sprzedana jedyna wytłoczona sztuka płyty Music for Supermarkets – 69 000 ówczesnych franków francuskich. Oryginalne taśmy zostały spalone w obecności notariusza.

26 sierpnia 2005 dał dwuipółgodzinny koncert pt. "Przestrzeń wolności" dla upamiętnienia 25. rocznicy powstania "Solidarności". Koncert odbył się na terenie Stoczni Gdańskiej, przybyło ponad sto tysięcy widzów, artysta nie wziął za występ żadnego honorarium. Koncert transmitowany był na żywo przez telewizję publiczną, w repertuarze znalazł się m.in. utwór "Mury" Jacka Kaczmarskiego. W trakcie koncertu pojawił się na scenie także Lech Wałęsa.

Jean-Michel Jarre komponuje do dzisiaj. Nie jest już tak popularnym artystą, jednak jego muzyka jest wciąż rozpoznawalna wśród wielbicieli muzyki elektronicznej. Od jego nazwiska została nazwana jedna z planetoid – 4422 Jarre. Jest kompozytorem oprawy muzycznej nowego kanału informacyjnego: TVP INFO Telewizji Polskiej S.A., który ruszył 6 października 2007 roku w miejsce dawnego programu TVP3 i jego "Kuriera".

[edytuj] Biografia

Ta sekcja wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi.
Należy w niej poprawić: dane poniżej należy poddać wikizacji i zastosować w głównej części artykułu.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu.
Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

JMJ był dwukrotnie żonaty. Z Tessą Charlotte Rampling (1978-2000) ma syna Davida (1977). Obecnie jest w związku z Anne Parillaud (2005), z którą wychowuje dwójkę dzieci z poprzedniego związku Anne. Pierworodna córka Emilie (1975) jest nieślubnym dzieckiem Jeana, ze związku z Flore Guillard (1975-1977). Pochodzi z muzykalnej rodziny. Ojciec jest jednym z najsłynniejszych francuskich kompozytorów muzyki filmowej (filmy 'Lawrence z Arabii' czy 'Doktor Zhivago'). Również dziadek JMJ był związany z muzyką. Grał na oboju, był też inżynierem i wynalazcą. Skonstruował pierwszy elektryczny gramofon, a także jeden z pierwszych stołów mikserskich dla francuskiego radia. Gdy Jarre miał 5 lat, jego rodzice rozeszli się. Ojciec wyjechał do USA, a Jarre rozpoczął naukę gry na pianinie. Rozłąka z ojcem trwała 13 lat. Jego nauczycielka jednak nie odznaczała się talentem pedagogicznym, bo zniechęciła młodego muzyka do muzyki (napisał nawet na ścianie w swoim pokoju "I hate piano"). Całe szczęście nie na tyle, żeby Jarre do końca życia zrezygnował z muzyki. W 1957 zmienił się jego nauczyciel i Jarre wrócił do nauki muzyki. Dziesiąte urodziny świętował w jazzowym klubie Le Chat-qui-peche w Paryżu w towarzystwie wielu jazzmanów m.in. Cheta Bakera – znanego i cenionego muzyka jazzowego. Chociaż interesowały go nauki ekonomiczne (podjął studia ekonomiczne), to cały czas pogłębiał wiedzę muzyczną. Był uczestnikiem kursu, organizowanego przez wykładowców Konserwatorium Paryskiego dla dzieci wykazujących duże uzdolnienia muzyczne. W międzyczasie poznał kilku muzyków, którzy spowodowali, że muzyka stała się dla niego najważniejszą rzeczą – potrafił uciekać z lekcji w szkole, żeby podglądać uliczne zespoły i kupił pierwszą gitarę. W 1964 JM wyjeżdża na koncert grupy "Danny Logan & The Pirates" i kiedy wraca do szkoły, zakłada swój własny zespół – Les Mystere IV, z którym wygrał pierwszą nagrodę na paryskim festiwalu muzycznym. Jego kolejny zespół – The Dustbins – założony w 1967 odniósł kolejne sukcesy – występował w scenie w filmie "Des Garcon Et Des Filles" i miał małe tournee po Francji. Później JM rozpoczyna studia w paryskim konserwatorium pod opieką Jeannine Rueff. W 1968 JM skończył swoją pracę na wydziale literatury zatytułowaną "The Faust Of Literature and Music" ze szczególnym uwydatnieniem Goethego i Berlioza. Krótko po tym, JM opuścił paryskie konserwatorium i poznał człowieka, który zmienił jego sposób pojmowania muzyki i technologii – Pierre'a Schaeffer'a z grupy G.M. Schaeffer był człowiekiem, który wprowadził pojęcie muzyki elektroakustycznej i muzyki konkretnej. To zmieniło podejście Jarre'a do muzyki. Muzyka tworzona do tej pory przez Jarre'a stylem przypominała 'The Kings' i 'The Beatles'. Zaczął uczyć się tworzenia nowych dźwięków, miał dostęp do nowych instrumentów i komputerów. Stworzył swój pierwszy utwór " Hapiness is a Sad Song " dla Maison de Culture, który nie został nigdy oficjalnie wydany. W 1969 wydał pierwszy swój singel – " La Cage ". później nagrał kolejny utwór "Erosmachine". W 1971 opuścił G.M. i zaczął tworzyć muzykę elektroniczną dla grupy "Triangle". Rozpoczyna występy w paryskiej operze, by uczcić ponowne jej otwarcie. Był najmłodszą osobą, która występowała tam na żywo. Stworzył muzykę do sztuki pt. " Aor "., do którego choreografię ułożył Norman Schmucki. W kolejnym poznał Francisa Dreyfusa, właściciela firmy płytowej Disques Dryefus, która wydała większość jego płyt. Wydał płytę " Deserted Palace " i nagrał muzykę do filmu "Les Granges Brulees" reż. Jean Chapot z Delonem i Signoret w rolach głównych. Ścieżka ta została także wydana na longplayu. W tym czasie tworzył muzykę do reklam, do telewizji, był także kompozytorem i autorem tekstów dla innych muzyków takich jak Christophe czy Patrick Juvet. Nagrał utwór Zig-Zag, który zdobył dużą popularność. W 1974 poznał Michela Geiss'a – inżyniera, który tworzy instrumenty specjalnie dla Jarre'a. W 1975 Jarre ożenił się z Flore Guillard i urodziła się im córka Emilie. Małżeństwo trwało krótko. Spotykał następnie na swojej drodze angielską aktorkę Charlotte Rampling, która 2 lata później została jego drugą żoną. W 1976 wydał płytę " Oxygene " (tłum. tlen), która stała się przełomem w jego karierze, choć początkowo wiele osób sceptycznie odnosiło się do materiału zawartego na płycie. Jednak płyta dotarła na szczyty list przebojów (nawet w Wielkiej Brytanii zdobyła pierwsze miejsce, co muzyce francuskiej rzadko się do tej pory zdarzało). Jarre był chętnie zapraszany przez wszystkich, podróżował po świecie i udzielał wywiadów. Płyta Oxygene rozeszła się w nakładzie 10 mln egzemplarzy. Do dziś jest to najlepiej sprzedający się na francuskim rynku muzycznym album a także wielki hit przełomu lat 76/77. Utwór "Oxygene part 2" oparty na triolowym temacie przypominającym gigue sugeruje na zafascynowanie się artysty twórczością Bacha. Czołowy utwór z tej płyty "Oxygene part 4" jest chyba jednym z najbardziej znanych utworów muzycznych na świecie. Wszyscy podkreślali harmonię dźwięków, to czego brakowało w muzyce elektronicznej innych artystów, takich jak Tangerine Dream, czy Klaus Schulze. Dzięki zarobionym pieniądzom kupił dom w Croissy pod Paryżem i zbudował swoje studio nagraniowe, wyposażając je m.in. w instrumenty Geissa. Otrzymał " Grand Prix Du Disques ", nagrodę za płytę "Oxygene" od Charles Cross Academy. Został uznany przez magazyn "People" Człowiekiem Roku. Geniusz jego muzyki potwierdził kolejny album " Equinoxe " (tłum. zrównanie dnia z nocą, 7 milionów sprzedanych egzemplarzy). Dzięki zakupionym instrumentom na nowym albumie pojawiły się nowe brzmienia i efekty, dzięki temu płyta królowała na listach przebojów w wielu krajach. Pod względem muzycznym album jest bardzo podobny do poprzedniego jednak jest od niego trochę bardziej zrytmizowany. Odnosi nieco mniejszy sukces od swego poprzednika, gdyż sprzedaje się tylko w ilości ok. 4 milionów egzemplarzy. Muzyka z albumu wykorzystana została jako ścieżka dźwiękowa w filmie Petera Fleischmana "La Maladie de Hambourg", lepiej znanym pod tytułem "The Illnes Of Hamburg". Jarre stał się najbardziej znanym francuskim muzykiem. Muzyka z płyty "Equinoxe" została wykorzystana jako ścieżka dźwiękowa w filmie Petera Fleischmana "La Maladie de Hambourg". W tym samym Jarre ożenił się z brytyjską gwiazdą filmową Charlotte Rampling. Zostaje ponownie uznany człowiekiem, tym razem przez magazyn 'Time'. 1979 to, który wszystkim fanom kojarzy się z pierwszym wielkim koncertem "światło i dźwięk". W dniu 14 lipca (narodowe święto Francuzów – rocznica zburzenia Bastylii) na Placu de la Concorde w Paryżu zebrała się milionowa publiczność, co dało muzykowi pierwszy wpis do Księgi Rekordów Guinessa w kategorii największa publiczność zgromadzona na koncercie. Wśród niej znajdował się także Mick Jagger, który po koncercie powiedział kompozytorowi "W życiu nie widziałem podobnej rzeczy!" Wydarzenie to zapoczątkowało serię wielkich spektakli Jarre'a na całym świecie. W tym samym "Oxygene" wykorzystano jako muzykę do baletu w paryskiej operze a także w australijskim filmie Petera Wier'a "Gallipoli". JM otrzymał złoty medal za muzyczną transmisję z S.A.C.E.M. za rozpropagowanie francuskiej kultury na całym świecie. W 1981 została wydana kolejna płyta " Magnetic Fields " (tłum. Pola Magnetyczne), której tytuł został zaczerpnięty z poematu Andre Bretona i Philippe'a Soupalta, sztandarowego dzieła nadrealizmu. Oprócz używanych wcześniej instrumentów Jarre wykorzystał instrument Fairlight, dzięki któremu uzyskał niesamowite efekty dźwiękowe pojawiające się po raz pierwszy w muzyce. Album ten, bardziej skomercjalizowany niż poprzednie, oprócz fragmentów przypominających zawartość dwu wcześniejszych płyt zawiera także kompozycje ujawniające chęć nawiązania nią do muzyki awangardowej. Płyta była utrzymana w surrealistycznym klimacie, który szczególnie uwypukla ostatni utwór " La derniere Rhumba ". Płyta okazała się olbrzymim sukcesem w całej Europie. Jednocześnie Jarre, który zawsze był zafascynowany muzyką Wschodu, gdy udało mu się uzyskać zgodę na występ, udał się w podróż do Chin. Było to o tyle ważne, że jak dotąd żaden zachodni artysta oficjalnie tam nie występował. Jeszcze zanim wyruszył do Chin, jego muzyka była już tam bardzo popularna. W rozgłośniach radiowych była puszczana jako jedna z pierwszych, pochodzących spoza kraju. W sumie odbyło się 5 koncertów (2 w Pekinie i 3 w Szanghaju), na które przyszło w sumie 200 tys. ludzi. Większość osób na koncercie zostało wybranych przez władzę i mogło uczestniczyć w koncertach tylko dzięki jej zgodzie. Został honorowym członkiem pekińskiego konserwatorium muzycznego, gdzie wygłosił kilka referatów nt. muzyki konkretnej. Udało się ustalić terminy 5 koncertów w Pekinie i Szanghaju. Chińczycy, dla których symbolem nowoczesnej muzyki francuskiej była twórczość Debussy'ego byli zafascynowani muzyką, która była tak inna od tego co mieli okazję do tej pory słuchać, to istna rewolucja muzyczna. Jarre ze swoimi instrumentami był dla nich jak istota z innej planety Nowoczesna technologia, oryginalne pomysły sprawiły ogromne wrażenie na słuchaczy i przełamały konserwatyzm chińskiej kultury. Dla chińskich widzów instrumenty, których używał artysta i jego współpracownicy a zwłaszcza po raz pierwszy zaprezentowana laserowa harfa, stały się symbolem zachodniej wolności i kosmicznej techniki. Także utwory Jarre'a z jego dwóch pierwszych albumów były pierwszymi zagranicznymi utworami wyemitowanymi w chińskim radiu. Koncerty były transmitowane przez radio i słuchało ich 500 mln słuchaczy. Wydany został podwójny album " Concerts in China ", gdzie znalazło się kilka nowych utworów, które zostały skomponowane w czasie pobytu w Chinach. Pojawił się też utwór " Fishing Junks at Sunset " (tłum. połów ryb dżonkami o zachodzie słońca), który został wykonany przez orkiestrę na starych tradycyjnych instrumentach z wstawkami syntezatorów. Płyta oddawała klimat życia w Chinach, słychać na niej dźwięki dużych miast. Płytę kończy utwór " Souvenir of China " (tłum. pamiątka z Chin), gdzie piękną melodię przerywają dźwięki aparatu fotograficznego. W następnym został wydany pierwszy album pieczętujący wizytę w Chinach, 'The Concerts in China'. W 1983 Jarre'a poproszono skomponowanie utworów na zbliżającą się wystawę dzieł sztuki bazujących na produktach z supermarketów. Wystawa z muzyką Jarre'a okazała się sukcesem. JM widząc, że postępująca komercjalizacja nie omija muzyki, zapragnął zaprotestować przeciwko takiej tendencji. Muzyka z wystawy została zgromadzona na albumie " Music for Supermarkets " (tłum. muzyka dla supermarketów). Album mimo sprzeciwów wydawcy został wytłoczony w jednym egzemplarzu (płytę matkę notarialnie zniszczono), Jarre chciał w ten sposób pokazać, że muzyka jest dziełem sztuki, a nie produktem, który liczy się tylko pod względem ilości sprzedanych płyt. Był to wyraźny protest z jego strony przeciwko komercjalizacji muzyki, co można by było interpretować jako namowa do piractwa. Album wystawiono na aukcji w hotelu Drouot w Paryżu. Osiągnął on cenę 69000 franków, co spowodowało, że Jarre po raz kolejny pojawił się w Księdze Rekordów Guinessa, za najdroższy francuski album. Pieniądze ze sprzedaży przekazano na rzecz UNESCO. W jej siedzibie znajduje się do dzisiaj Płytę w przeddzień aukcji puszczono w całości w Radio Luxemburg. Istnieją, poza oryginalną płytą "nieoficjalne" kopie albumu, na których znajduje się materiał nagrany podczas radiowej emisji. W tym samym roku na rynku ukazał się nowy album Jarre'a "Music aus Zeit und Raum" i zawierał utwory z wcześniejszych albumów. W tym samym roku wydana została również płyta "The Essential" (tłum. esencja), która zawierała kompilację najlepszych utworów z poprzednich płyt. Płyta ta była jednocześnie ścieżką filmową do produkcji pt. " Le Voyage D'Orphee ". Artysta otrzymał nagrodę "the Designers & Art Directors Associations Award" za wybitną kampanię reklamową. Już w następnym roku (1984) Jarre wydał następny album, 'Zoolook'. Już sama nazwa wskazuje to, że jest co najmniej oryginalny. Udowodnił nią, że nie na darmo jest uznawany za pioniera muzyki elektronicznej. Płytę, którą przygotowywał przez półtora roku (m.in. z Laurie Anderson i Marcusem Millerem), wypełniały dźwięki, które powstały ze zmiksowania głosów ludzi różnych narodowości, słynnych wypowiedzi znanych ludzi. Płyta została płytą roku we Francji i USA. Jarre otrzymał za nią wiele nagród m.in. "Grand Prix du Disque" od Charles Cross Academy oraz nagrodę "Victoires de la Musique" – w kategorii najlepszego albumu instrumentalnego. JM Jarre odbył promocyjną podróż do Japonii i Australii, gdzie został zaproszony przez wodza aborygenów na wycieczkę do Parku Narodowego Uluru, gdzie zobaczył górę Ayers Rock – święte miejsce ludności rdzennej. Jednocześnie NASA zaprosiło Jarre'a do rozmów, aby uświetnił 150-lecie powstania miasta Houston i 25-lecie tej organizacji. Podczas koncertu miało odbyć się po raz pierwszy w historii muzyki wykonanie utworu przez muzyków na Ziemi i w przestrzeni kosmicznej. Wykonawcą muzyki na statku kosmicznym miał być Ron McNair, fizyk i saksofonista z zamiłowania. Katastrofa promu Challenger i tragiczna śmierć załogi, w tym Rona, uniemożliwiła realizację tego pomysłu i pozostawiła wizję koncertu pod znakiem zapytania. Mimo tych problemów koncert doszedł jednak do skutku. Jarre wydał specjalnie na tę okazję płytę "Rendez-vous" (tłum. spotkanie, randka). Płyta powstała w ciągu 2 miesięcy. Jeden z utworów – "Last rendez-vous – Ron's piece" został poświęcony pamięci Rona McNaira i załogi promu Challenger. 5 kwietnia 1986 roku śródmieście Houston zostało zamienione w miejsce wielkiego widowiska Jarre'a. Iluminowane były olbrzymie drapacze chmur, tony sztucznych ogni i 1,3 mln słuchaczy sprawiło, że koncert został uznany jako największe widowisko muzyczne. Tym samym Jarre po raz kolejny wpisał się do Księgi Rekordów Guinessa. Podobne widowisko miało miejsce w Lyonie 5 października tego samego. Okazją do koncertu było uczczenie osoby Jana Pawła II, który nawiedził w tym czasie Francję. Przed koncertem odbyło się błogosławieństwo Jana Pawła II dla Lyonu, po czym w mieście panowała już tylko muzyka Jarre'a oraz mnóstwo efektów laserowych i fajerwerków. Podczas koncertu pojawił się głos Papieża, a na budynkach wyświetlane były postacie Lecha Wałęsy i Matki Teresy z Kalkuty. Widowisko obejrzało 800 tys. ludzi zebranych nad Saoną otaczało stare miasto pamiętające jeszcze czasy renesansu. Renesansowe święto, mieszanka klasycyzmu i awangardy, sztuki i technologii, przeszłości i przyszłości, koncert w Lyonie będzie długo pamiętany jako niesamowite zdarzenie. Oba koncerty były także promocją nowego albumu, 'Rendez-Vous' – sześcioczęściowej suity stworzonej z myślą o kwietniowym koncercie. Sprzedał się w samej tylko Francji w ponad 3 milionach egzemplarzy. W 1987 ukazała się płyta koncertowa 'Cities in Concert – Houston/Lyon'. W tym samym Jarre otrzymał dwie nagrody "Victoires" – za najlepszy album instrumentalny za " Rendez-Vous " i za najlepszy spektakl tego za " Rendez-Vous Houston ". W 1987 został wydany album " In concert – Houston/Lyon ", który zawierał najlepsze utwory z obu koncertów. Wydana została oficjalna biografia Jarre'a napisana przez Jean-Louisa Remilleux. W 1988 wydano album " Revolutions " (tłum. rewolucje), który Jarre poświęcił "wszystkim dzieciom rewolucji". Płyta była inspirowana muzyką Bliskiego Wschodu. Dźwięki muezzina wzywającego na modlitwę mieszały się z nowoczesnymi rytmami i industrialnym brzmieniem. Jednocześnie trwały przygotowania do koncertu w Londynie. Początkowo planowano jeden 24 sierpnia – w 40 urodziny artysty. Mimo wielu problemów w londyńskich dokach koncert (podzielony na dni) odbył się w październiku w strugach deszczu. Koncert Destination Docklands odbył się 8 i 9 października 1988 roku w portowej, częściowo zdewastowanej dzielnicy Londynu. Atmosferę doprawił nieustannie padający deszcz i chłodny wiat Pomimo tego, aż kilkaset tysięcy Brytyjczyków uczestniczyło w tym wydarzeniu co było wielkim sukcesem. Jakiś czas po odbyciu się koncertu został wydany album koncertowy 'Jarre Live' (także pod innym tytułem: 'Destination Docklands') z zapisem obydwu koncertów. W kolejnym Jarre koncertował pod wieżą Eiffla z okazji 100-lecia jej powstania. W tym została zorganizowana wystawa " Concert D'Images ". Zwiedzający mogli obejrzeć fotografie z koncertów " La Concorde " i " Destination Docklands ". Każdy mógł spróbować gry na harfie laserowej, którą Jarre wykorzystuje w koncertach. W tle wystawy słychać było utwór, który został później umieszczony na płycie " Waiting for Cousteau " W 1990 pojawiła się wyżej wspomniana płyta poświęcona badaczowi podwodnych głębin – Kapitanowi Jacques-Yves Cousteau (zm. 1997). Została nagrana z zespołem "The Amoco Renegades " z Trynidadu i Tobago. Na albumie oprócz trzyczęściowej suity zatytułowanej Calypso – tak nazywa się statek Cousteau, znajduje się jeden z najdłuższych utworów muzyki współczesnej o tym samym tytule co album – 46 minutowy utwór ambient, który zapoczątkował te styl. Tego samego 14 lipca został zorganizowany koncert w nowoczesnej dzielnicy Paryża – La Defense. Ponad 2 milionowa widownia szczelnie wypełniła centrum Paryża, aby razem świętować rocznicę zburzenia Bastylii. Jarre uzyskał tym samym roku kolejny wpis do księgi Guinness'a za rekordową publiczność. W 1991 11.07. planował koncert. w Teotihuacan w Meksyku. Miał się rozpocząć się wraz z całkowitym zaćmieniem Słońca i skończyć razem z nim. Niefrasobliwość władz meksykańskich, które przekładały terminy pozwoleń i zatonięcie statku, który wiózł scenę i instrumenty spowodowały, że koncert się nie odbył. Jarre przykładał wielką wagę do tego projektu i bardzo przeżył to niepowodzenie. W tym samym czasie powstał " Images " (tłum. obrazy) składanka najlepszych utworów, które zostały na nowo nagrane. Na płycie znalazły się 3 zupełnie nowe utwory, które miały być wykorzystane podczas koncertu w Meksyku. JM został redaktorem pisma " Figaro ". Stworzył również muzykę do filmu " Palawan " w reż. J. Costeau. Zgodził się również, żeby stworzyć hymn dla firmy " Lyonnaise Des Eaux-Dumez " produkującej wodę mineralną. W 1992 Jarre pomógł przy organizacji Olimpiady Zimowej w Albertville i zagrał 2 koncerty. Po raz pierwszy dał też koncert poza miastem – u podnóża góry Mattenhorn w szwajcarskiej wiosce Zermatt. Drugi to w rzeczywistości trzy godzinne koncerty w RPA w grudniu tego, zorganizowane dla uświetnienia otwarcia kompleksu hoteli w Lost City. W RPA, w kurorcie Lost City, miał miejsce koncert, który odbył się podczas trwania konkursu Miss World. Powstał na tę okazję utwór "Volcanic Dance". Koncert różnił się od innych tym, że muzyka była odtwarzana z dysków, na które wcześniej Jarre nagrał swoje utwory, a on sam zajął się projekcją obrazów i kontrolą efektów specjalnych. 45 tysięcy biletów przeznaczonych na ten koncert zostało sprzedane w 2 tygodnie. W 1993 roku powstała nowa płyta "Chronologie" inspirowana "Krótką historią czasu" – książką S. Hawkinga. Jarre współpracując z firmą Swatch, zorganizował pierwszą swoją trasę koncertową " Europe in Concert ", którą rozpoczął na wyspie Mont-Saint Michel. Pomiędzy lipcem a październikiem 1993 miało miejsce tournee po 15 głównych miastach Europy, zwane 'Europe in Concert'. Odbyło się ok. 20 koncertów w 13 krajach Europy. Koncerty te odniosły niesamowity sukces z powodu świetnej współpracy widowni z artystami. W tym samym roku JMJ został Ambasadorem Tolerancji i Młodych UNESCO. Pierwszym zadaniem, jakie otrzymał, było napisanie deklaracji na ogłoszony przez UNESCO Międzynarodowy Rok Tolerancji, którego został patronem. W 1994 roku Jarre dał koncert na otwarcie stadionu w Hongkongu. Koncert został zapisany na płycie "Hong Kong". Artysta przygotowywał się w międzyczasie do trasy koncertowej "Europe in Concert 2", z powodów finansowych projekt upadł. W tym samym roku został mianowany Kawalerem Legii Honorowej. W 1995 wydano płytę "Jarremix", która zawierała miksy utworów Jarre'a zrobione przez różnych artystów. W kolejną rocznicę zburzenia Bastylii, na 50 lecie UNESCO, pod wieżą Eiffela (zmienioną nie do poznania) dał koncert dla 1,5 mln publiczności. Koncertowi przyświecała idea szeroko pojętej tolerancji. Artysta szedł zawsze z duchem postępu – w 1996 powstała jego pierwsza strona internetowa. W 1997 wydana została nowa płyta "Oxygene 7-13" będąca niejako kontynuacją "Oxygene" sprzed 20 lat. Wykorzystane zostały te same instrumenty analogowe, które Jarre nazwał "stradivariusami muzyki elektronicznej". Płyta zadedykował swojemu nauczycielowi – P. Schaefferowi. W tym samym ukazał się też album łączący obie 'Oxygene' w całość, 'Complete Oxygene'. Wyruszył po raz drugi w nową trasę koncertową – odbył się również występ w katowickim Spodku, poświęcony dla dzieci niesłyszących. 6 września 1997 odbył się największy koncert w historii muzyki. W Moskwie, naprzeciw słynnego uniwersytetu zgromadziło się aż 3,5 miliona publiczności, co oczywiście poprawiło dotychczasowy wynik Jarre'a w 'Księdze Rekordów Guinness'a'. Z okazji 850. rocznicy powstania miasta, uroczystości miały miejsce cały 1997. Koncert JMJ był jednym z absolutnie największych atrakcji tych obchodów. Podczas koncertu połączono się ze stacją załogową MI Wydana została limitowana seria " Complete Oxygene – special edition ", gdzie wraz z biografią i zdjęciami pojawiły się utwory z obu płyt "Oxygene" połączonych w jedno nowym utworem – " Oxygene in Moscow ". Na krótko po wydaniu 'Oxygene 7-13' Jarre zorganizował wielkie tournee po całej Europie. W większości były to koncerty w halach i na stadionach. Odbył się też pierwszy koncert w Polsce, 21.06 w katowickim Spodku. Niedługo potem miał się odbyć inny wspólny koncert artysty z innymi wykonawcami muzyki elektronicznej w Gdańsku z okazji jego 1000 urodzin, ale nie doszedł do skutku z przyczyn czysto organizacyjnych. W 1998 Jarre po raz kolejny przyleciał do Polski, aby odebrać Złotą Płytę za swój ostatni album, wręczyć Fryderyka dla Grzegorza Ciechowskiego i wziąć udział w wbudowaniu kamienia węgielnego budowanego Centrum w Kajetanach dla dzieci niesłyszących. Dochód z koncertu, który odbył się w 1997 w Spodku, został przeznaczony na potrzeby budowy tego właśnie Centrum. Powstała płyta " Oddysey through O2 ", która zawierała remiksy różnych części " Oxygene ". Nad całością czuwał znany DJ Claude Monet. Na płycie znalazł się także program stworzony przez firmę JArKaos do produkcji teledysków. Wraz z grupą Apollo 440 stworzył na potrzeby Mistrzostw Piłki Nożnej utwór "Rendez-vous 98" zmiksowany ze swojego hitu – "Fourth Rendez-Vous". Po wygraniu przez Francję Mistrzostw Świata 14 lipca odbył się kolejny wielki koncert. Tym razem koncert składał się wyłącznie z remiksów – grali je m.in. Apollo 440, DJ Cam, a Jarre zajął się wizualizacją i efektami specjalnymi. 9.10 tego samego w Brukseli Jarre odebrał nagrodę europejskiego przemysłu muzycznego – IFPI Platinum Europe Award za wkład w muzykę europejską. W 1999 trwały przygotowania do koncertu pod egipskimi piramidami. Pomimo wielu propozycji na występ uparł się jednoznacznie, że powita XXI wiek właśnie tutaj To było wielkie marzenie muzyka. Koncert nazwano " 12 Dreams of Sun " (tłum. 12 snów Słońca). 12 godzinny koncert rozpoczął się 31 grudnia w Gizie o zachodzie Słońca i skończył 1 stycznia 2000 o wschodzie Słońca. Obok Jarre'a wystąpiło wielu różnych muzyków. Podczas koncertu można było usłyszeć utwory z nowego albumu, 'Methamorphoses' W styczniu 2000 wydana została nowa płyta "Metamorphoses" (tłum. metamorfozy), która zaskoczyła wszystkich fanów Jarre'a – po raz pierwszy Jarre stworzył płytę wokalną – znalazły się tam głosy Laurie Anderson, Natashy Atlas i innych. Współproducentem był Joachim Garraud, który miał także swój wkład w postaci profesjonalnych efektów perkusyjnych. Ku rozpaczy polskich (i nie tylko) fanów muzyka nie odbył się zapowiedziany na 18 maja koncert uświetniający 80 rocznicę urodzin Papieża Jana Pawła II. Początkowo koncert miał odbyć się w Warszawie, później w Wadowicach ale jak wiadomo nic z tego nie wyszło. 1 stycznia 2001 odbył się na na okinawskiej plaży koncert zatytułowany " Odyseja Kosmiczna 2001 ", którego tytuł został zaczerpnięty z powieści Arthura C. Clarka.JM zaprosił do współpracy Marka Fishera – doskonałego scenografa oraz japońskiego kompozytora – Tetsuya "TK" Komuro, tworząc trio pod nazwą The Vizitors. Spektakl zaowocował wieloma nowymi utworami, utrzymanymi w konwencji techno/pop. Widowisko okazało się jednak niewypałem. Panowały bowiem nieprzychylne warunki pogodowe. Przedsięwzięcie nie uzyskało również pożądanego wsparcia ze strony mediów. Kolejny występ(będący jednocześnie jedną z głównych atrakcji corocznego ateńskiego festiwalu kultury), a właściwie dwa, miały miejsce 19 i 20 czerwca na Akropolu w Grecji. Został stworzony specjalnie utwór Akropolis. Scenę stanowił starożytny odeon Herodesa Attyki, mający ponad 2000 lat i mogący pomieścić 5 tys. ludzi. Widowisko łączyło w sobie elementy tradycji i współczesności. Oczywiście każdy koncert zgromadził komplet publiczności.

Wydany został następnie album "Interior music" zawierający 2 utwory 25-minutowe. Jarre stworzył też ścieżkę filmową do "Qui Veut Devenir Une Star" w reżyserii Patrice'a Pooyarda. W 2002 miało miejsce kilka małych występów Jarre'a. Duży koncert " Aero " odbył się we wrześniu w miejscowości Aalborg w Danii. Głównym celem przedsięwzięcia było wspieranie ekologicznego uzyskiwania energii. Scena usytuowana była na polu elektrycznych wiatraków, które zaopatrywały w energię wszystkie urządzenia, działające podczas koncertu. Gościem specjalnym JMJ był duński zespół Safri Duo, zajmujący się tworzeniem muzyki tanecznej. Energia potrzebna do występu została wyprodukowana za pomocą wielkich wiatraków, występ więc był w 100% ekologiczny. Jarre stworzył nowy utwór Aero, a kilka nowych utworów zagrał na Aero z zespołem Safri Duo. Muzyk uwielbia zaskakiwać swoich fanów – wydaje nową płytę " Session 2000 ", która jest przykładem muzyki z kręgu jazzu. W 2003 Jarre wydaje nową płytę " Geometry of love " (tłum. kształt miłości). W 2004 wydane zostaje wydawnictwo z najlepszymi utworami: "JM Jarre: the Essential". Ukazuje się również nowy kompilacyjny album DVD + CD "AERO" zrealizowany w całości w technologii Dolby 5.1 Surround Sound. Jest to nowe podejście do muzyki, Jarre znowu okazuje się być pionierem, który wytycza nowe standardy w muzyce. Również koncert w Zakazanym Mieście w Chinach został zrealizowany w technice Dolby 5.1, czego inni nie zdążyli zrealizować. Powstała płyta DVD jako zapis tego właśnie występu. W 2005 Jarre przyjechał do Polski na koncert w Gdańsku na 25-lecie powstania Solidarności. Koncert nosił tytuł "Przestrzeń Wolności".

Mówi się, że Jarre stworzył muzykę elektroniczną "dla wszystkich". Artysta słynie z tworzonych z rozmachem koncertów-przedstawień dla dużej publiczności. W czasie występów Jarre gra głównie na thereminie, syntezatorze oraz laserowej harfie.

Występy cieszą się wielką popularnością i Jarre kilkakrotnie ustanawiał nowe rekordy Guinnessa jeśli chodzi o liczbę widzów. 26 sierpnia 2005 dał trzygodzinny koncert pt. "Przestrzeń wolności" dla upamiętnienia 25. rocznicy powstania "Solidarności". Koncert odbył się na terenie Stoczni Gdańskiej, przybyło ponad sto tysięcy widzów, a artysta nie wziął za występ żadnego honorarium. Koncert transmitowany był na żywo przez telewizję publiczną. W repertuarze znalazł się m.in. utwór "Mury" Jacka Kaczmarskiego. W trakcie koncertu pojawił się na scenie także Lech Wałęsa. JMJ komponuje do dzisiaj. Nie jest już tak popularnym artystą, jednak jego muzyka jest wciąż rozpoznawalna wśród wielbicieli muzyki rozrywkowej

[edytuj] Dyskografia

[edytuj] Albumy studyjne

1971 La Cage/Erosmachine
1972 Deserted Palace
1973 Les Granges Brulées
1976 Oxygène
1978 Equinoxe
1981 Les Chants Magnétiques (aka Magnetic Fields)
1983 Music for Supermarkets (wyłącznie jedna kopia)
1984 Zoolook
1986 Rendez-Vous
1988 Revolutions
1990 En Attendant Cousteau (aka Waiting For Cousteau)
1993 Chronologie
1997 Oxygene 7-13
2000 Metamorphoses
2002 Sessions 2000
2003 Geometry of Love
2004 AERO
2007 Téo & Téa
2007 Oxygene – Live In Your Living Room

[edytuj] Albumy koncertowe

[edytuj] Remiksy

[edytuj] Składanki

[edytuj] Koncerty

1979 – Place de la Concorde Plac Concorde (Paryż, Francja).
1981 – The Concerts in China Koncerty w Chinach (Pekin/Szanghaj, Chiny).
1986
- Rendez-vous Houston (Houston, USA).
- Rendez-vous Lyon (Lyon, Francja).
1988 – Destination Docklands (Londyn, Wielka Brytania).

Koncert w Paryżu w dzielnicy la Défense

1990 – Paris la Défense (Paryż, Francja).
1992
- Swatch the World (Zermatt, Szwajcaria).
- Legends of the Lost City (Republika Południowej Afryki).
1993 – Europe in Concert (różne miejsca w Europie).
1994 – Hong Kong (Hongkong).
1995 – Concert Pour la Tolerance (Paryż, Francja).
1997
- The Oxygene Tour (różne miejsca w Europie, w tym Katowice).
- Oxygene in Moscow (Moskwa, Rosja).
1998
- Nuit Electronique (Paryż, Francja).
- Jarre@apple Expo.
1999 – The Twelve Dreams of the Sun (Giza, Egipt).
2000 – Metamorphoses Showcase.
2001
- Rendez-vous in Space (Okinawa, Japonia).
- Hymn to the Akropolis (Ateny, Grecja).
2002
- Le Printemps de Bourges (Bourges, Francja).
- AERO (Aalborg, Dania).
2004 – Live at Beijing (Pekin, Chiny).
2005
- Once upon a time (Kopenhaga, Dania).
- Przestrzeń Wolności (Gdańsk, Polska).
2006
- Water for Life (Merzouga, Maroko).
2007
- Concert In Theatre Marigny (Paris),
2008
- Oxygene Tour (Europe),