Julia Tymoszenko

Z Wikipedii

Julia Wołodymyriwna Tymoszenko ukr. Юлія Володимирівна Тимошенко, z domu Hryhian ur. 27 listopada 1960 w Dniepropietrowsku
Premier Ukrainy
Okres urzędowania	od 24 stycznia 2005 do 8 września 2005
Przynależność polityczna	Blok Julii Tymoszenko, Batkiwszczyna
Poprzednik	Mykoła Azarow
Następca	Jurij Jechanurow
Premier Ukrainy
Przynależność polityczna	BJuT, Batkiwszczyna
Okres urzędowania	od 18 grudnia 2007
Poprzednik	Wiktor Janukowycz

Julia Wołodymyriwna Tymoszenko, ukr. Юлія Володимирівна Тимошенко z domu Hryhian, ukr. Григян (ur. 27 listopada 1960 w Dniepropietrowsku) – polityk ukraińska, była wicepremier, doktor ekonomii. Premier Ukrainy w 2005 roku i ponownie od 18 grudnia 2007 r. jako 20. premier Państwa.

Spis treści 1 Życiorys 2 Udział w polityce 3 Wybory 2002 4 Wybory 2004 5 Wybory 2006 6 Wybory 2007 i powrót do władzy 7 Przypisy 8 Linki zewnętrzne

[edytuj] Życiorys

Julia Tymoszenko urodziła się 27 listopada 1960 roku w Dniepropetrowsku. Jej ojciec Wołodymyr Abramowicz Hryhian był pochodzenia ormiańskiego. Porzucił rodzinę kiedy Julia miała 3 lata. Wychowała ją matka Ludmyła Mykołajiwna Telehina. Julia ukończyła studia ekonomiczne na uniwersytecie w Dniepropietrowsku (1984). Julia Tymoszenko była zdolną studentką i ukończyła uniwersytet z czerwonym dyplomem (tzn. miała zdecydowaną większość ocen 5). Była działaczką Komsomołu. Po studiach pracowała jako ekonomista w przemyśle zbrojeniowym (Dnieprzańskim Zakładzie Budowy Maszyn im. Lenina). W 1988 r. razem z mężem, Ołeksandrem, rozpoczęła działalność gospodarczą (po uzyskaniu niepodległości ich firma negocjowała m.in. kontrakty rządowe), w latach 1996-1997 r. była prezesem Zjednoczonych Systemów Energetycznych Ukrainy. Julia Tymoszenko jest kandydatką nauk ekonomicznych (jest autorką ponad 50 prac naukowych).

[edytuj] Udział w polityce

Od 1996 r. była deputowaną i wiceprzewodniczącą partii byłego premiera, Pawła Łazarenki, Hromady. Po ucieczce Łazarenki z kraju (1998) i aresztowaniu go przez władze amerykańskie pod zarzutem prania brudnych pieniędzy, Tymoszenko, chcąc uniknąć niefortunnych skojarzeń, wystąpiła z partii z grupą deputowanych i utworzyła umiarkowanie nacjonalistyczno-demokratyczne ugrupowanie Batkiwszczyna (Ojczyzna). W latach 1997-1998 była przewodniczącą Państwowego Komitetu Budżetowego. W 1999 obroniła doktorat na kijowskim Narodowym Uniwersytecie Ekonomicznym.

W wyborach prezydenckich poparła Leonida Kuczmę, tworząc w parlamencie proprezydencką większość, w zamian za co w 2000 r. otrzymała stanowisko wicepremiera ds. energetyki w rządzie Wiktora Janukowycza. Podjęcie walki z korupcją i drastyczne reformy rynku górnictwa przysporzyły jej wielu wrogów, szczególnie wśród ukraińskich (i rosyjskich) oligarchów. Jej relacje z prezydentem Kuczmą zaczęły się zmieniać, a w sierpniu 2000 r. jej mąż został aresztowany pod zarzutem, że jako szef Zjednoczonych Systemów Energetycznych Ukrainy doprowadził do utraty przez skarb państwa setek milionów dolarów. Jesienią tego samego roku rozpoczęło się również śledztwo przeciwko samej Julii Tymoszenko, która w styczniu 2001 została zdymisjonowana, a w lutym aresztowana pod zarzutem korupcji. W marcu sąd w Kijowie odrzucił zarzuty i anulował nakaz aresztowania. Po odejściu z rządu spotkała się licznymi utrudnieniami i szykanami ze strony władz.

[edytuj] Wybory 2002

W styczniu 2002 r., w czasie kampanii przed marcowymi wyborami parlamentarnymi, Tymoszenko uległa ciężkiemu wypadkowi samochodowemu w Kijowie (odnosząc obrażenia głowy i klatki piersiowej), którego okoliczności nie zostały wyjaśnione – wysunięte zostały podejrzenia, że zdarzenie nie było przypadkowe.

[edytuj] Wybory 2004

W wyborach prezydenckich 2004 Tymoszenko poparła kandydaturę Wiktora Juszczenki i wzięła aktywny udział w akcji protestu po ogłoszeniu wstępnych wyników wyborów ogłaszających zwycięzcą Wiktora Janukowycza.

24 stycznia 2005 r. została powołana na funkcję p.o. premiera Ukrainy. 4 lutego 2005 po zatwierdzeniu przez Radę Najwyższą objęła oficjalnie funkcję premiera. Została zdymisjonowana, gdy 8 września 2005 roku prezydent Juszczenko podpisał dekret o dymisji jej rządu, w wyniku konfliktu z otoczeniem prezydenta.

[edytuj] Wybory 2006

Tymoszenko stanęła na czele listy wyborczej swojego bloku, który niespodziewanie zajął 2. miejsce za Partią Regionów, która nie zdobyła jednak większości parlamentarnej. W tej sytuacji Tymoszenko podjęła próbę ponownego sklejenia koalicji pomarańczowej z udziałem Naszej Ukrainy i SPU. Jednak ostatecznie koalicja po kilkunastotygodniowych negocjacjach nie powstała, gdyż lider socjalistów Ołeksandr Moroz dążył do objęcia funkcji marszałka Werchownej Rady, kandydatem pomarańczowych był jeden z liderów NU Petro Poroszenko. Ostatecznie powstała koalicja Partii Regionów, komunistów i socjalistów, a Moroz został szefem parlamentu.

[edytuj] Wybory 2007 i powrót do władzy

W wyborach jej blok zdobył 30,71% głosów i 156 miejsc w parlamencie, zajmując drugie miejsce po Partii Regionów Ukrainy. Jednak BJuTy jest uważany za faktycznego zwycięzcę tych wyborów. Mimo, iż Partia Regionów wygrała wybory nie była w stanie utworzyć większościowej koalicji, niezbędnej do zachowania władzy. Było to spowodowane m.in. tym, że w skład parlamentu nie weszła Socjalistyczna Partia Ukrainy, dotychczasowy koalicjant partii Janukowycza.

15 października 2007 BJuTy oraz prezydencka NU/NS zgodziły się utworzyć wspólną koalicję rządową. 29 listopada 2007 miało miejsce oficjalne podpisanie umowy koalicyjnej, która przewidywała objęcie funkcji premiera przez Tymoszenko, a jej partii zapewniała obsadzenia resortów gospodarczych. Koalicja dwóch "pomarańczowych" partii dysponuje jednak tylko 228 głosami w Radzie Najwyższej, co daje kruchą większość zaledwie dwóch głosów.

6 grudnia 2007 prezydent Wiktor Juszczenko desygnował Julię Tymoszenko na stanowisko szefa rządu. 11 grudnia 2007 Julia Tymoszenko nie otrzymała zatwierdzenia na stanowisku przez parlament. W głosowaniu otrzymała 225 głosów, o jeden za mało niż wynosiła potrzebna większość. Posłowie pomarańczowej koalicji argumentowali, że nie zadziałały karty do głosowania dwojga z nich. ^[1] W drugim głosowaniu 18 grudnia 2007 kandydatura Julii Tymoszenko uzyskała niezbędne 226 głosów poparcia, co pozwoliło jej oficjalnie objąć stanowisko premiera. ^[2]

Jej rząd podjął intensywne starania o przyjęcie Ukrainy do grona państw kandydujących do NATO. Ukraina uzyskała poparcie m.in. USA i Polski. Ostateczna decyzja ma zapaść w grudniu 2008 podczas zebrania ministrów spraw zagranicznych NATO.

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Юлія Тимошенко – персональний сайт, oficjalna strona Julii Tymoszenko (dostępna w wersji ukraińskiej, angielskiej i rosyjskiej)
• Julia Tymoszenko ponownie premierem