Nicolas Sarkozy

Z Wikipedii

Nicolas Sarkozy
Data urodzenia	28 stycznia 1955
23. Prezydent Republiki Francuskiej Współksiążę Andory
Okres urzędowania	od 16 maja 2007
Przynależność polityczna	Unia na rzecz Ruchu Ludowego
Poprzednik	Jacques Chirac

Nicolas Sarkozy (ur. 28 stycznia 1955, w Paryżu, jako Nicolas Paul Stéphane Sárközy de Nagy-Bocsa posłuchaj ^*) – francuski polityk prawicowy, obecny prezydent Republiki Francuskiej, od 24 listopada 2004 do 14 maja 2007 przewodniczący centroprawicowej partii politycznej Union pour un Mouvement Populaire (Unia na rzecz Ruchu Ludowego). Były minister spraw wewnętrznych w rządzie Dominika de Villepin (do 26 marca 2007). Były deputowany do francuskiego Zgromadzenia Narodowego. Sprawował również funkcję ministra ekonomii, finansów i przemysłu oraz ministra spraw wewnętrznych.

Spis treści 1 Pochodzenie i wykształcenie 2 Kariera polityczna 3 Wybory w 2007 4 Prezydentura 4.1 Polityka krajowa 4.1.1 Rząd 4.2 Polityka zagraniczna 5 Życie osobiste 5.1 Wywód genealogiczny 6 Przekonania 7 Linki zewnętrzne 8 Przypisy

[edytuj] Pochodzenie i wykształcenie

Syn węgierskiego imigranta (Paula Sarközy de Nagy-Bocsa) i Francuzki żydowsko-greckiego pochodzenia ^[1] – Andrée Mallah. Paul, wtedy jeszcze Pál, obawiający się represji jako właściciel dużego majątku ziemskiego uciekł z Węgier przed komunistami do Francji, gdzie w 1949 poznał Andrée.

Ojciec Andrée i dziadek Nicolasa, Benedict, urodził się w Salonikach jako syn żydowskiego jubilera. W wieku 14 lat przybył do Francji do prestiżowej szkoły z internatem. Ukończył medycynę. W 1917 poślubił Adèle Bouvier, wdowę z burżuazji lyońskiej, dla której przeszedł na katolicyzm, aby spełnić wymagania przyszłych teściów. Benedict w Paryżu stał się uznanym urologiem i wenerologiem.

Paul porzucił Andrée w 1959 z trójką chłopców (Guillaume, Nicolas, Francois) oraz odmówił pomocy w utrzymaniu dzieci, mimo wzbogacenia się jako właściciel agencji reklamowej. Rodzina Nicolasa znalazła się pod opieką dziadka i zamieszkała u niego w 17. dzielnicy Paryża przy rue Fortuny. Po jego śmierci w 1973 przeniosła się do Neuilly-sur-Seine, zamieszkując przy Avenue Charles-de-Gaulle ^[2].

Nicolas ukończył prywatną katolicką szkołę średnią Cours Saint-Louis de Monceau w Paryżu. Jest absolwentem prawa na Université Paris X Nanterre oraz nauk politycznych w Institut d'Études Politiques de Paris (bardziej znane jako Sciences Po). Po zdaniu egzaminu państwowego, został prawnikiem specjalizującym się we francuskim prawie biznesowym.

[edytuj] Kariera polityczna

Karierę polityczną rozpoczął w wieku 22 lat, kiedy to został najmłodszym członkiem rady miejskiej miasta Neuilly-sur-Seine. W 1983, wieku 28 lat, został wybrany merem Neuilly-sur-Seine, uzyskując 26 z 49 głosów ^[3]. W 1988 został deputowanym Zgromadzenia Narodowego. Pełnił także funkcję przewodniczącego rady departamentu Hauts-de-Seine. Od 1993 do 1995, sprawował funkcję ministra budżetu w rządzie, którym kierował Édouard Balladur.

W czasie kampanii prezydenckiej w 1995 roku Sarkozy poparł kandydaturę Balladura (który był bardziej liberalny od Chirac'a) razem z Bayrou. Po wygranej Jacques'a Chiraca Sarkozy stracił stanowisko ministra i znalazł się na marginesie władzy politycznej. W 2002 po reelekcji prezydenta Chiraca w wyborach prezydenckich, Chirac mianował Sarkozy'ego ministrem spraw wewnętrznych w gabinecie premiera Jeana-Pierre'a Raffarina.

Po reorganizacji rządu, 31 marca 2004, Sarkozy został przesunięty na stanowisko ministra ekonomii, finansów oraz przemysłu. Po dymisji Alaina Juppé z kierowania partią Union pour un Mouvement Populaire, Sarkozy zajął jego miejsce, uzyskując ponad 85% głosów i obejmując stanowisko przewodniczącego 29 listopada 2004. 13 marca 2005, ponownie został wybrany na członka Zgromadzenia Narodowego (zgodnie z konstytucją Francji, zrezygnował z mandatu deputowanego, kiedy został ministrem w 2002). 31 maja 2005 po dymisji rządu premiera Raffarina, Sarkozy został ministrem spraw wewnętrznych w nowym rządzie premiera Dominika de Villepin. W listopadzie 2005 oskarżany był o brak zdecydowanych działań w związku z zamieszkami, jakie ogarnęły Francję.

[edytuj] Wybory w 2007

14 stycznia 2007 członkowie partii rządzącej zadecydowali większością 98,1% głosów, że Sarkozy zostanie jej jedynym kandydatem w wyborach prezydenckich we Francji w 2007. W celu skupienia się na kampanii prezydenckiej 26 marca 2007 Sarkozy odszedł ze stanowiska ministra spraw wewnętrznych, zastąpił go François Baroin.

22 kwietnia 2007 wygrał I turę wyborów prezydenckich we Francji z wynikiem 31,11%. W II turze 6 maja 2007 pokonał socjalistkę Ségolène Royal (z wynikiem sondażowym 53%) i został następcą Jacques'a Chiraca. Z uwagi na dużą różnicę między kandydatami Royal uznała publicznie zwycięstwo Sarkozy'ego. Jego zwycięstwo w Polsce zostało przyjęte pozytywnie^{[potrzebne źródło]}, z wyjątkiem polityków lewicy: Ryszard Kalisz powiedział, że "Sarkozy będzie robił wszystko w interesie wielkiej Francji"^[4] Uroczyste przejęcie urzędu Prezydenta Republiki Francuskiej odbyło się 16 maja 2007. Konstytucyjny upływ kadencji nastąpi 15 maja 2012.

[edytuj] Prezydentura

[edytuj] Polityka krajowa

W ciągu pierwszego roku przeprowadził 55 reform. Sarkozy jest krytykowany za za brak powagi i arbitralny styl rządzenia. W swoim przemówieniu w kwietniu 2008 przyznał się do błędów. Powiedział, że nie odstąpi od reform gospodarczych. ^[5]. W maju 2008 jego partia przygotowała pakiet 300 ustaw, które zakładają prywatyzację, ograniczenie biurokracji i składek ubezpieczeniowych^[6].

[edytuj] Rząd

18 maja 2007 Sarkozy mianował swojego bliskiego współpracownika Françesa Fillona na stanowisko premiera rządu, w którym 6 na 15 tek ministerialnych objęły kobiety. Szefem MSZ został były socjalista Bernard Kouchner, ministrem obrony centrysta Hervé Morin, wcześniejsza minister ds. handlu Christine Lagarde ministrem gospodarki i finansów, a ministrem MSW była minister obrony Michèle Alliot-Marie.

[edytuj] Polityka zagraniczna

Sarkozy jest politykiem o dość zmiennych poglądach. Uważany jest za proamerykańskiego, lecz stara się też utrzymywać bardzo dobre stosunki z Rosją i ChRL. Wiosną 2008 nie wykluczył, że zbojkotuje udział w ceremonii otwarcia igrzysk olimpijskich w Pekinie w proteście przeciwko łamaniu tam praw człowieka, choć kilka miesięcy wcześniej podczas wizyty w Chinach mówił, że kwestia Tybetu i demokracji to wewnętrzna sprawa Chin ^[7]. Za jego prezydentury zwłaszcza pod koniec 2007 ochłodziły się relacje z Niemcami. Oba kraje poróżniła m.in. kwestia Unii Śródziemnomorskiej. Dotąd złożył dwie wizyty w Polsce. Odbyła sie ona w czerwcu 2007i 28 maja 2008 złożył drugą wizytę z okazji szczytu francusko-polskiego. Wystąpił z przemówieniem w parlamencie. W przemówieniu dotyczącym polityki zagranicznej Francji wygłoszonym 27 sierpnia 2007 roku zaproponował powołanie "komitetu mędrców" (we wrześniu 2007 r. inicjatywę tę poparła Angela Merkel, kanclerz Niemiec). Tematem ich pracy miałaby być przyszłość Europy w latach 2020-2030. Poparł również rozszerzenie grupy G8 do G13 poprzez dołączenie Chin, Indii, Meksyku, Brazylii i RPA. Zapowiedział powrót Francji do struktur wojskowych NATO. Popiera stworzenie "Euroarmii"

Nicolas Sarkozy jest przeciwnikiem akcesji Turcji do Unii Europejskiej. Opowiada się natomiast za utworzeniem tzw. Unii Śródziemnomorskiej, która byłaby stowarzyszona z Unią Europejską i w jej skład wchodziłyby państwa basenu Morza Śródziemnego (w tym Turcja).^[8]

Nicolas Sarkozy jest zwolennikiem powołania Rady Starszych. Latem 2007 włączył się do negocjacji unijno - libijskich o uwolnienie bułgarskich pielęgniarek. Po ich uwolnieniu, Sarkozy złożył wizytę w Libii i podpisał umowy gospodarcze z libijskim przywódcą Muammarem al-Kadafikm

[edytuj] Życie osobiste

Żoną Sarkozy'ego do 2007 roku była Cécilia Sarkozy. To było jego drugie małżeństwo^[9]. 18 października 2007 roku Pałac Prezydencki podał informację o oficjalnej separacji pary. Jeszcze tego samego roku państwo Sarkozy rozwiedli się. Wcześniej, do 1996 roku, Nicolas Sarkozy był przez 14 lat mężem Marie-Dominique Culioli.

Od grudnia 2007 jest związany z byłą supermodelką Carlą Bruni, z którą 2 lutego 2008 zawarł związek małżeński. Jest to pierwszy w historii Republiki Francuskiej przypadek ślubu prezydenta podczas sprawowania urzędu. Sarkozy jest również pierwszym prezydentem Francji, który zawarł związek małżeński w Pałacu Elizejskim ^[10].

[edytuj] Wywód genealogiczny

4. György Sarközy de Nagy-Bocsa
			2. Paul Sarközy de Nagy-Bocsa
5. Catherine Hélène Anne Thomas Toth
						1. Nicolas Sarkozy ur. 1955
6. Benedict Mallah
			3. Andrée Mallah
7. Adèle Bouvier

[edytuj] Przekonania

Sarkozy jest katolikiem. W wywiadzie udzielonym w 2004 r. mówi: "Pochodzę z kultury katolickiej, z tradycji katolickiej, jestem katolikiem. Choć moja praktyka religijna jest sporadyczna, uznaję się za członka Kościoła katolickiego"^[11]. 20 grudnia 2007 otrzymał w bazylice świętego Jana na Lateranie tytuł jej honorowego kanonika, przysługujący od 403 lat głowie państwa francuskiego.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• (fr) Biografia Nicolasa Sarkozy'ego na stronach jego partii
• (en) BBC.co.uk – profil Nicolasa Sarkozy'ego
• (fr) Blog Nicolasa Sarkozy'ego
• (pl) psz.pl – program wyborczy Nicolasa Sarkozy'ego

Przypisy