Władysław Findeisen
Z Wikipedii
| Władysław Findeisen | |
| Data i miejsce urodzenia | 28 stycznia 1926 Poznań |
| senator II kadencji | |
| Okres urzędowania | od 25 listopada 1991 do 31 maja 1993 |
| Przynależność polityczna | Unia Demokratyczna |
Władysław Findeisen (ur. 28 stycznia 1926 w Poznaniu) – polski profesor, były rektor Politechniki Warszawskiej, automatyk, współtwórca teorii systemów (ang. large scale systems theory) w ramach szeroko pojętej nauki o sterowaniu, senator I i II kadencji.
Spis treści |
[edytuj] Życiorys
Ukończył szkołę powszechną oraz XIV Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica w Warszawie, w ramach tajnego nauczania (matura 1944).
W czasie II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej. W jej szeregach brał udział w powstaniu warszawskim (uczestniczył w walkach w Śródmieściu i na Mokotowie). Po upadku powstania przebywał w obozie jenieckim w Niemczech, skąd powrócił w grudniu 1945. W tym samym miesiącu rozpoczął studia wyższe na Wydziale Elektrycznym Politechnice Warszawskiej, które ukończył w 1949.
W 1948 podjął pracę na tej uczelni, jako asystent w Katedrze Miernictwa Elektrycznego, pod kierownictwem prof. Kazimierza Drewnowskiego. W 1954 uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych, a rok później został kierownikiem nowej Katedry Automatyki i Telemechaniki. W 1957 został docentem, w 1962 profesorem nadzwyczajnym i w 1971 profesorem zwyczajnym. W tym roku został też członkiem korespondentem PAN, a w 1986 członkiem rzeczywistym PAN.
11 kwietnia 1981 został wybrany rektorem Politechniki Warszawskiej, w pierwszych, po wieloletniej przerwie, wolnych wyborach władz uczelni. W 1984, mimo oporu uczelnianych i pozauczelnianych organów PZPR, wybrano go na następną kadencję rektorską, ale w listopadzie 1985 decyzją ówczesnych władz PRL został odwołany ze stanowiska rektora.
W latach 1986-1990 przewodniczył Prymasowskiej Radzie Społecznej, należał też do Komitetu Obywatelskiego przy przewodniczącym "Solidarności" Lechu Wałęsie (1988-1990). W 1989 uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu, był współprzewodniczącym (z Aleksandrem Gieysztorem) obrad plenarnych. W pierwszych po wojnie wolnych wyborach do Senatu 4 czerwca 1989 zdobył mandat senatora z ramienia KO w województwie warszawskim. W 1991 po raz drugi został senatorem z listy Unii Demokratycznej, w 1993 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję. W Senacie był przewodniczącym senackiej Komisji Kultury, Środków Przekazu, Nauki i Edukacji Narodowej.
Doktor honoris causa City University w Londynie (1984), Politechniki Warszawskiej (1996), Politechniki Gdańskiej (1997) i Technische Universität Ilmenau (1997). Jest autorem ponad 120 pozycji, w tym około 80 artykułów naukowych oraz 6 książek.
Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym oraz medalem "Zasłużonemu dla Kościoła i Narodu".
Jest żonaty, ma troje dzieci.
[edytuj] Wybrane publikacje
- Findeisen W., red., Poradnik inżyniera automatyka. Wyd. 2 zm., WN-T, Warszawa 1973, ss. XVI, 1124.
- Wielopoziomowe układy sterowania. PWN, Warszawa 1974, ss. 296. Seria: BNI Biblioteka Naukowa Inżyniera.
- Findeisen W., Szymanowski J., Wierzbicki A., Teoria i metody obliczeniowe optymalizacji. PWN, Warszawa 1977, ss. 708. Seria: BNI Biblioteka Naukowa Inżyniera.
- Technika regulacji automatycznej. Wyd. 3 popr. i uzup., PWN, Warszawa 1978, ss. 442. Seria: BNI Biblioteka Naukowa Inżyniera.
- Findeisen W., Szymanowski J., Wierzbicki A., Teoria i metody obliczeniowe optymalizacji. Wyd. 2 popr., PWN, Warszawa 1980, ss. 708. Seria: BNI Biblioteka Naukowa Inżyniera. ISBN 83-01-00976-4.
- Findeisen W., red., Analiza systemowa – podstawy i metodologia. PWN, Warszawa 1985, ss. 747. Seria: Analiza Systemowa i Jej Zastosowania. ISBN 83-01-04991-X.
- Struktury sterowania dla złożonych systemów. Wyd. Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, Warszawa 1997, ss. 190. ISBN 83-87012-84-X.
[edytuj] Bibliografia
- 40-lat PTETiS Biuletyn nr 5 (jubileuszowy), pod red. A. J. Marusaka. Warszawa 2001, ss. 199.
- Biogram przygotowany przez prof. J. Franciszka Milkiewicza, promotora doktoratu honoris causa PG.
