Świadkowie Jehowy w Polsce

Z Wikipedii

Zasięg głoszenia przez Świadków Jehowy na świecie.
(Kolor: szary – kraje, w których Świadkowie Jehowy głoszą oficjalnie; czerwony – kraje, w których działalność Świadków Jehowy jest zakazana i głoszą nieoficjalnie)

Świadkowie Jehowy w Polsce - 128 235 Świadków Jehowy w Polsce, należących do 1803 zborów. W 2007 na uroczystości Pamiątki śmierci Jezusa Chtystusa zebrało się 218 539 osób. Biuro Oddziału nadzorujące działalność Świadków Jehowy w Polsce znajduję się w Nadarzynie pod Warszawą.

[edytuj] Początki

Historia Świadków Jehowy w Polsce sięga ok. roku 1892, kiedy to niejaki Olszański – Badacz Pisma Świętego – wrócił z USA do Polski. Kolejnym Badaczem Pisma Świętego był Szwajcar Bente, który w 1905 roku objął wakat dyrektora w warszawskiej fabryce koronek. Działania tych osób sprawiły, że w już 1915 roku, regularnie, co miesiąc była publikowana Strażnica w języku polskim.

W 1910 w Warszawie złożył wizytę Charles Taze Russell. Mimo, że już wtedy w Warszawie i Łodzi było wiele osób, które interesowały się studiowaniem Biblii, w urządzaniu ich spotkań przeszkadzała Policja Carska. W roku 1913 udało się jednak zalegalizować działalność Badaczy Pisma Świętego. W 1918 roku warszawski zbór zgromadzał już ok. 50 osób, które regularnie przychodziły na wykłady.

Brak kontaktów z resztą Badaczy Pisma Świętego (np. wiadomość o śmierci Russella dotarła do Warszawy aż dwa lata po fakcie) podczas I wojny światowej spowodował, że doszło do podziałów i rozłamów. Jedna z grup wprowadziła swoje nauki i przejęła polski oddział Towarzystwa Strażnica (w tym salę w Warszawie). Wysłana przez amerykański oddział Towarzystwa Strażnica delegacja złożona z dwóch mężczyzn uznała jednak, że nauki tej grupy są niezgodne z naukami Towarzystwa Strażnica i w niedługim czasie przywróciła właściwe poglądy. W 1920 roku do Krakowa powrócił z USA Jan Kusina, który szybko zorganizował w tym mieście grupkę Badaczy Pisma Świętego.

Franciszek Puchała, który przebywał na emigracji w USA po powrocie do Polski wydał na swój koszt ulotkę zawierającą 13 doktryn katolickich. Obiecał w niej, że za udowodnienie ich biblijnego pochodzenia zapłaci po 10 000 marek polskich. Treść dyskusji podjętej i przegranej przez teologów Jezuickich (m.in. Jana Rostworowskiego) została wydana w formie broszury nakładem 10 000 egzemplarzy nie licząc dodruków. Dzięki temu zabiegowi w 1923 roku w Krakowie studiowaniem Pisma Świętego było już zainteresowanych 69 osób. Z czasem władze kościelne wywierały presję na władze świeckie, zmuszając je do aresztowań Badaczy Pisma Świętego. Od 1933 roku ataki na Świadków Jehowy stały się bardzo częste. W 1935 roku dokonano 1000 zatrzymań Świadków Jehowy. Mimo rosnącego sprzeciwu liczebność Świadków Jehowy ciągle wzrastała. W czasie wybuchu II wojny światowej w Polsce było 1039 głosicieli. Na zachodzie kraju Gestapo aresztowało każdego, kto był znany jako Świadek Jehowy. Aresztowano też za posiadanie egzemplarza Strażnicy. Zaraz po wojnie liczebność Świadków Jehowy wzrosła do 2500 i wciąż rosła w bardzo szybkim tempie. Wkrótce jednak zaczęły się napaści ze strony członków Narodowych Sił Zbrojnych, chcących ich siłą zmusić do zostania katolikami. Gdy w roku 1947 podliczono wszystkie napaści NSZ: ucierpiało łącznie 4000 Świadków Jehowy, 60 z nich zamordowano, napadnięto na około 800 ich domostw.

W 1946 roku przedstawiciel Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego próbował nakłonić Świadków do współpracy przeciw Kościołowi katolickiemu. Po otrzymaniu odpowiedzi odmownej na tę oraz powtórzoną cztery miesiące później propozycję, władze zaczęły utrudniać działalność Świadków Jehowy. W 1949 roku wydalono misjonarzy Biblijnej Szkoły Strażnicy - Gilead. W 1950 roku łódzki oddział Towarzystwa Strażnica został splądrowany przez UB. Pod zarzutem rzekomego szpiegostwa na rzecz USA aresztowano członków zarządu; niedługo później aresztowano pozostałych pracowników. 21 czerwca 1950 roku w nocy dokonano też setek rewizji w domach Świadków Jehowy i kilkudziesięciu aresztowań.

[edytuj] Legalizacja i rejestracja

2 lipca 1950 Urząd do Spraw Wyznań zdelegalizował działalność Świadków Jehowy, których liczebność cztery miesiące wcześniej wynosiła około 18 tysięcy głosicieli. Represje UB dotknęły około 90 procent wyznawców tej religii. Niektórych, jak np. J. Szlauera – zastrzelił podczas przesłuchań oficer UBP. Do końca 1956 roku zmarło 16 Świadków Jehowy w wyniku samych tylko tortur lub odmowy udzielenia pomocy lekarskiej. Ponieważ działania UBP przynosiły odwrotny skutek (po 3 latach represji było już 37 411 Świadków Jehowy, co stanowiło ponad 80 procentowy wzrost) władze zaczęły łagodzić politykę wobec tego wyznania. Stopniowo członków tej religii zaczęto zwalniać z więzień.

Później starano się rozbić Świadków Jehowy od wewnątrz. Pojawiły się fałszywe wydania Strażnicy oraz szkalujące listy. W miarę upływu lat, gdy nie dostrzeżono zagrożenia ze strony Świadków Jehowy, sprzeciw władz malał. W drugiej połowie lat 60 XX w. Świadkowie Jehowy zaczęli spotykać się latem większymi grupami w lasach, na tzw. konwencjach leśnych. Pod koniec lat 70 XX w. niektórym wyznawcom udało się wyjechać na zgromadzenia okręgowe poza granice Polski — najpierw do Lille we Francji, potem do Danii. Natomiast latem roku 1980 ok. 2000 Świadków Jehowy otrzymało oficjalne zezwolenie na wyjazd na kongres do Wiednia. Rok później do stolicy Austrii wyjechało na kongres ponad 5000 polskich Świadków Jehowy. W następnych latach władze zezwalały organizowanie zgromadzeń w Polsce, na początku w halach a potem na stadionach. W 1985 roku na czeterech stadionach w Chorzowie, Poznaniu, Wrocławiu i Warszawie odbyły się pierwsze kongresy miedzynarodowe w Polscce. 12 maja 1989 roku, za prezydentury gen. Wojciecha Jaruzelskiego Świadkowie Jehowy zostali oficjalnie zarejestrowani i zalegalizowani. Grupa jest wpisana do rejestru MSWiA pod numerem 34.^[1]. W owym roku po raz drugi w Polsce odbyły się kongresy międzynarodowe na trzech stadionach w Chorzowie, Poznaniu i Warszawie. 28 listopada 1992 roku oddano do użytku Biuro Oddziału w Nadarzynie. W tym okresie oddano do użytku wiele Sal Królestwa, a w późniejszym okresie także Sale Zgromadzeń. W 2006 roku w Chorzowie i Poznaniu odbyły się po raz trzeci w Polsce kongresy międzynarodowe w Chorzowie i Poznaniu.