11 Pułk Piechoty Księstwa Warszawskiego

Z Wikipedii

11 Pułk Piechoty Księstwa Warszawskiego - (wcześniej jako 3 pułk piechoty Legii Poznańskiej) polski pułk piechoty okresu Księstwa Warszawskiego, sformowany w 1806 w Poznaniu. Wchodził w skład 3 DP Jana Henryka Dąbrowskiego. Dowódcą 11 pp. KW od 1808 był Stanisław Kostka Mielżyński.

Spis treści 1 Geneza powstania 2 Działania zbrojne 3 Dowódcy 4 Źródła

[edytuj] Geneza powstania

Dotychczasowy 3 pułk piechoty Legii Poznańskiej otrzymał numer 11 i wszedł w skład 3 Dywizji Piechoty gen. J.H. Dąbrowskiego. Bez specjalnych wydarzeń służba pułku w Gdańsku trwała przez dwa lata do roku 1809.

[edytuj] Działania zbrojne

Wiosną 1809 roku Księstwo Warszawskie zostało zaatakowane przez wojska austriackie. Idący wzdłuż Wisły korpus austriackiego arcyksięcia zdobył Warszawę i posuwał się dalej na północ w kierunku Torunia. Do wzmocnienia obrony twierdzy na początku maja 1809 z Gdańska Mielżyński przybył z jednym batalionem swojego pułku. Uczynił to wbrew rozkazom, a ponadto swoim przykładem pociągnął wielu polskich oficerów stacjonujących bezczynnie w Gdańsku, ale konsekwencji za to nie poniósł. W Toruniu został jednym z trzech członków rady wojennej miasta.

14 maja austriacka awangarda dowodzona przez gen. Mohra stanęła pod Toruniem. Najbardziej wysuniętego szańca przedmostowego fortecy bronił III batalion 11 pułku, złożony jak cała załoga, „ze świeżego rekruta, nieubranego jeszcze, opatrzonego tylko w broń i patrontasze”. Na szańcu stało tylko 6 dział. Austriacy zaatakowali o świcie 15 maja, starając się wpierw zasypać fosę. Pomimo ognia z szańca i fortecy nieprzyjaciel przedarł się z lewego boku i wdarł się na okopy.

Załoga szańca, zagrożona odcięciem, rejterowała do twierdzy. Wtedy wsławił się odważny kapitan Szembek, który dowodził złożoną z Francuzów kompanią grenadierów. Sam Mielżyński zatrzymał się w odwrocie na kępie w środku rzeki, dzielącej most na dwie części, ścigany przez Austriaków aż do położonej tam reduty. Ogień z reduty kierowany przez szefa batalionu Hurtiga i kontratak Białkowskiego zatrzymały wroga. Jako, że komendant Torunia gen. Woyczyński odmówił poddania miasta, a przeciwnik nie mógł go zdobyć, po kilku dniach odstąpiono od oblężenia.

Ogólna sytuacja na froncie była jednak dramatyczna, więc po krótkim pobycie w Toruniu Mielżyński wraz z 600-osobowym oddziałem podążył do Wielkopolski, gdzie organizowała się nowa dywizja J.H. Dąbrowskiego (według stanu na dzień 1 września 1809 11 pułk piechoty S. Mielżyńskiego liczył zaledwie 17 oficerów i 645 szeregowców). Nie dość, że Mielżyński nie poniósł konsekwencji samowolnego opuszczenia Gdańska, to jego odwaga i talent wojskowy zostały dostrzeżone przez przełożonych. Za udział w kampanii 1809 został awansowany na stopień generała brygady (20 marca 1810).

W kampanii napoleońskiej 1812 - pułk brygady Michała Gedeona Radziwiła wchodzący w skład I Korpusu marsz. Ludwika Davouta, a następnie X Korpusu marsz. Stefana Macdonalda.

[edytuj] Dowódcy

• Stanisław Kostka Mielżyński (24 listopada 1806),
• Aleksander Chlebowski (10 czerwca 1810).

[edytuj] Źródła

• Bronisław Gembarzewski, Wojsko polskie. Księstwo Warszawskie. 1807-1814, 1905.

To jest tylko zalążek artykułu historycznego. Jeśli możesz, rozbuduj go.