Bartłomiej Macieja

Z Wikipedii

Bartłomiej Macieja
Bartłomiej Macieja, Opole 2007
Państwo	Polska
Data i miejsce urodzenia	4 października 1977 Warszawa
Tytuł szachowy	arcymistrz (1999)
Ranking	2599 (01.04.2008)
Miejsce w kraju	6
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Bartłomiej Macieja (ur. 4 października 1977 w Warszawie) – polski szachista, arcymistrz od 1999, indywidualny mistrz Europy z roku 2002, wielokrotny medalista mistrzostw Polski w szachach.

W roku 1991 zdobył w Warszawie brązowy medal mistrzostw świata juniorów do lat 14. W 1994 został mistrzem Polski w kategorii do 18 lat, w 1995 zwyciężył w międzynarodowym turnieju w Zlinie, a w 1996 – w Budapeszcie. W 1998 podzielił I lokatę w turnieju strefowym (eliminacji mistrzostw świata) w Krynicy. W 2001 triumfował na Bermudach oraz podzielił I miejsce (wraz z Janem Timmanem) w otwartym turnieju w Curacao. Największy sukces w swojej karierze osiągnął w roku 2002, zdobywając w Batumi tytułu indywidualnego mistrza Europy^[1]. W tym samym roku podzielił II miejsce (za Aleksiejem Szirowem, a wraz z Wiktorem Korcznojem) w Reykjavíku oraz pokonał 5:3 Judit Polgár w meczu szachów szybkich, rozegranym w Budapeszcie. W 2006 II miejsce w memoriale Borislava Kosticia^[2].

Pięciokrotnie reprezentował Polskę na olimpiadach szachowych (w latach 1998 - 2006)^[3]. Czterokrotnie startował w mistrzostwach świata FIDE systemem pucharowym:

1999 Las Vegas – w I rundzie pokonał Wadima Miłowa, natomiast w II rundzie przegrał z Rafaelem Leitao.
2000 New Delhi – w pierwszych trzech rundach zwyciężył Jonathana Speelmana, Michała Krasenkowa oraz Aleksandra Bielawskiego i awansował do najlepszej szestnastki świata. W IV rundzie mistrzostw przegrał ze zwycięzcą turnieju Viswanathanem Anandem.
2001 Moskwa – w I rundzie pokonał Borysa Awrucha, natomiast w II rundzie przegrał z Wasilim Iwanczukiem.
2004 Trypolis – w I rundzie przegrał z Sarunasem Sulskisem.

Wielokrotnie brał udział w zawodach o indywidualne mistrzostw Polski seniorów (czternastokrotnie w latach 1992-2008), zdobywając w roku 2004 w Warszawie tytuł mistrza Polski w szachach. W swoim dorobku ma również trzy medale srebrne (1998, 2002, 2008) i dwa brązowe (1999, 2000). Oprócz tego, jest dziewięciokrotnym drużynowym mistrzem Polski (w barwach zespołu Polonia Warszawa; w roku 1996 oraz w latach 1999-2006). Również w barwach tej drużyny pięciokrotnie wywalczył wicemistrzostwo Europy drużyn klubowych (1997, 1999, 2001, 2003 i 2005), raz sięgając po medal brązowy (2002).

Najwyższy ranking osiągnął 1 stycznia 2004 roku. Posiadał wówczas 2653 punktów i zajmował 40 miejsce na świecie^[4].

[edytuj] Ciekawostki

jako pierwszy zawodnik urodzony w Polsce przekroczył granicę 2600 punktów rankingowych ELO (w kwietniu 2001)
grał z 7 mistrzami świata: A.Karpowem, G.Kasparowem, A.Chalifmanem, V.Anandem, R.Ponomariowem, R.Kasimdżanowem i W.Topałowem
współautor książki Zagadka Kieseritzky'ego (wraz z Tomaszem Lissowskim)
wybrany przez Gazetę Wyborczą w plebiscycie Ludzie roku 2000
2000 i 2002 – wybrany do grona 10 najlepszych sportowców Warszawy
2002 – wybrany do grona 30 najlepszych sportowców Polski
od 2004 roku Sekretarz Stowarzyszenia Szachowych Zawodowców (ACP)
hobby: komputer, Internet, koszykówka, tenis stołowy, tenis ziemny