Bitwa nad Kaczawą

Z Wikipedii

Bitwa nad Kaczawą VI koalicja antyfrancuska wojny napoleońskie
Data	26 sierpnia 1813
Miejsce	nad rzeką Kaczawa, okolice Legnicy
Wynik	porażka wojsk napoleońskich
Strony konfliktu I Cesarstwo Francuskie Prusy Imperium rosyjskie Dowódcy Marszałek Macdonald Gebhard von Blücher Siły 102 tys. żołnierzy[1] 114 tys. żołnierzy[2] Straty 15 tys. zabitych,rannych i wziętych do niewoli[3] ok. 4 tys. zabitych i rannych

VI koalicja antyfrancuska
Lützen - Budziszyn - Grossbeeren - Kaczawa - Drezno - Kulm - Dennewitz - Lipsk - Hanau - Sehested - Brienne - La Rothière - Mincio - Champaubert - Montmirail - Château-Thierry - Vauchamps - Mormant - Montereau - Bar-sur-Aube - Craonne - Laon - Reims - Arcis-sur-Aube - La Fère Champenoise - Obrona Paryża Kampania sześciodniowa

Bitwa nad Kaczawą (znana także jako bitwa pod Legnicą) miała miejsce 26 sierpnia 1813 roku podczas wojny Francji z szóstą koalicją.

Bitwa stoczona została nad rzeką Kaczawą (na rozległych polach między Duninem a Legnicą) między armią francuską (102 000^[1] żołnierzy) dowodzoną przez marszałka Macdonalda a armią prusko - rosyjską (114 000 żołnierzy^[2]) dowodzoną przez feldmarszałka Blüchera.

Podczas saskiej kampanii Napoleon wspólnie z armią Gouviona Saint Cyra ruszył pod Drezno, zostawiając na Śląsku armię Macdonalda, by ta ścigała Armię Śląską Blüchera i nie dopuściła do połączenia sie jej sił z Armią Czeską Schwarzenberga. Realizując zadanie Macdonald 23 sierpnia rozpoczął ofensywę znad linii rzeki Bóbr w kierunku Jawora. Korpusy francuskie maszerowały w znacznej odległości od siebie.

Gdy Blücher dowiedział się o odejściu głównych sił francuskich, także postanowił przejść do ofensywy. W tym celu przeciwko francuskiemu centrum skierował pruski korpus Yorcka, natomiast na lewe skrzydło francuskie skierował w kierunku Legnicy rosyjski korpus Sackena. Pruski korpus de Langerona ruszył na prawe skrzydło francuskie.

Obie wielkie, w przybliżeniu równe sobie armie, wpadły na siebie niespodziewanie 26 sierpnia, w czasie burzy i ulewnego deszczu. Pierwszy zorientował się wódz francuski i wydzieliwszy ze swej armii 60 000 żołnierzy rzucił ich na prawe skrzydło armii prusko-rosyjskiej. Ponieważ kolumny francuskiej armii były zbyt oddalone od siebie, francuskie natarcie nie powiodło się.

W międzyczasie pozostałe 30 000 żołnierzy armii Macdonalda, którzy mieli trzymać wojska prusko-rosyjskie na ich dotychczasowych pozycjach, stanęło wobec potężnego kontrataku. Choć atak korpusu Langerona Francuzi odparli, pozostałe dwa korpusy odniosły sukces, odcinając jedną z francuskich dywizji.

Nie mając żadnego wsparcia ani posiłków Francuzi po niedługim czasie zostali zmuszeni do odwrotu, ponosząc przy tym duże straty. Łącznie Macdonald stracił 15 000 zabitych, rannych i jeńców^[3], natomiast Blücher - około 4000 zabitych i rannych. Pokonana armia francuska wycofała się na Bolesławiec.

Nie licząc poważnych strat, przegrana bitwa pogorszyła ogólną sytuację strategiczną Francuzów. Ta porażka w połączeniu z przegraną cztery dni później bitwą pod Kulm i 6 września pod Dennewitz, z nawiązką zniwelowała korzyści, jakie Francuzi odnieśli dzięki zwycięstwu Napoleona pod Dreznem.

Zwycięstwo nad Kaczawą przyniosło Blücherowi tytuł Księcia Wahlstatt (Wahlstatt - niemiecka nazwa miejscowości Legnickie Pole).

Przypisy

[edytuj] Literatura

• Mała Encyklopedia Wojskowa, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1967, Wydanie I, Tom 2