Bitwa pod Burgos
Z Wikipedii
Bitwa pod Burgos Wojny napoleońskie w Hiszpanii i Portugalii |
|||||||||||||||||
Data | 7 listopada 1808 | ||||||||||||||||
Miejsce | w pobliżu Burgos | ||||||||||||||||
Wynik | zwycięstwo francuskie | ||||||||||||||||
Terytorium | Hiszpanii | ||||||||||||||||
|
Wojny napoleońskie w Hiszpanii i Portugalii |
---|
Dos de Mayo - El Bruc - Cabezón - Saragossa (1808) - Medina del Rio Seco - Bailén - Roliça - Pancorbo - Valmaseda - Burgos - Espinoza - Tudela - Somosierra - Saragossa (1809) - Yevenes - Ciudad Real - Sahagún - Benavente - Cacabelos - La Coruna - Talavera - Almonacid - Gerona (1809) - Ocaña - Alba de Tormes - Fuengirola - Côa - Almeida - Buçaco - Fuentes de Oñoro - Albuera - Vitoria - Tuluza |
Bitwa pod Burgos stoczona została 7 listopada 1808, w trakcie hiszpańskiej kampanii Napoleona. Silny korpus francuski marszałka Jean-Baptiste Bessièresa pokonał w boju, a następnie zniszczył mniej liczne i źle dowodzone siły hiszpańskie księcia Belvedere'a, otwierając armii cesarskiej drogę w głąb kraju.
Idący na lewym skrzydle korpus kawalerii marszałka Soulta obszedł stojące w poprzek traktu wojska hiszpańskie i zaatakował je od tyłu w szyku kolumnowym, z kompaniami wyborczymi na czele, nim te zdołały uformować linie obronne. W rezultacie w szeregach Belvedere'a wybuchła panika.
Kawaleria hiszpańska wykonała tylko jedną szarżę, przy czym dragoni królewscy pędzili ostrym galopem przez ponad kilometr, a gdy konie zaczęły ustawać kawalerzyści Soulta z łatwością sobie z nimi poradzili. Hiszpanie stracili 2500 zabitych i rannych, a Francuzi wzięli - oprócz około tysiąca jeńców - 12 sztandarów i 30 dział. Kawaleria francuska ścigała uchodzącego wroga aż do bram Burgos, które zastała opuszczone przez mieszkańców.
W bitwie tej uczestniczyli również polscy szwoleżerowie rozpoczynając swój szlak bojowy poza granicami Polski. Były to jednak działania nie bojowe, a rozpoznawczo-kurierskie, w czasie których przemierzali - często pod gradem kul - dziesiątki, a nawet setki kilometrów.
Historycy hiszpańscy opisujący tę bitwę[1] podkreślają przede wszystkim daremne bohaterstwo pułków Gwardii Królewskiej i Walończyków generała Quesady. Będąc w straży tylnej rozbitej i cofającej sie armii hiszpańskiej, oddziały te przyjmowały na siebie powtarzające się szarże kawalerii generała Lasalle'a, cofając się krok za krokiem w dobrym porządku. Koszt tej dzielnej obrony był bardzo wysoki: z 307 ludzi ariergardy ocalało zaledwie 74 okrytych krwią ludzi w poszarpanych mundurach, z połamanymi i pogiętymi bagnetami.
Podobno Bessières[2] osobiście zwrócił wziętemu do niewoli Quesadzie szpadę i polecił zająć się jego ranami w polowym szpitalu francuskim. Takie rycerskie gesty, wraz z postępami wojny w Hiszpanii stawały się coraz rzadsze.
[edytuj] Bibliografia
- Dezydery Chłapowski, Memoirs of a Polish Lancer, The Emperor's Press 1992, ISBN 0-96226655-3-3