Oblężenie Tuluzy
Z Wikipedii
| Oblężenie Tuluzy Wojny napoleońskie w Hiszpanii i Portugalii |
|||||||||||||||||
| Data | 10 kwietnia 1814 | ||||||||||||||||
| Miejsce | Tuluza, Francja | ||||||||||||||||
| Wynik | zwycięstwo brytyjsko-portugalsko-hiszpańskie | ||||||||||||||||
| Terytorium | południowa Francja | ||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
| Wojny napoleońskie w Hiszpanii i Portugalii |
|---|
|
Dos de Mayo - El Bruc - Cabezón - Saragossa (1808) - Medina del Rio Seco - Bailén - Roliça - Pancorbo - Valmaseda - Burgos - Espinoza - Tudela - Somosierra - Saragossa (1809) - Yevenes - Ciudad Real - Sahagún - Benavente - Cacabelos - La Coruna - Talavera - Almonacid - Gerona (1809) - Ocaña - Alba de Tormes - Fuengirola - Côa - Almeida - Buçaco - Fuentes de Oñoro - Albuera - Vitoria - Tuluza |
Oblężenie Tuluzy trwające tylko jeden dzień - niedzielę wielkanocną 10 kwietnia 1814 - było jednym z ostatnich starć wojen napoleońskich a tym samym wojny na Półwyspie Pirenejskim, cztery dni po kapitulacji Napoleona przed armiami VI koalicji. Setki żołnierzy poległo w czasie tej bez potrzebnej bitwy zanim wiadomości o ostatnich wydarzeniach dotarły na południe Francji.
Spis treści |
[edytuj] Wstęp
Po inwacji południowo-zachodniego skrawka Francji na początku roku, armia sprzymierzonych, składająca się z brytyjskich, portugalskich i hiszpańskich wojsk pod naczelnym dowództwem feldmarszałka markiza Wellington, podeszła pod Tuluzę, jedno z niewielu miast we Francji wciąż lojalnych wobec Napoleona.
W Tuluzie stacjonował niewielki kontyngent wojsk francuskich podporządkowanych marszałkowi Soultowi. Wojska francuskie u podnóża Pirenejów, zmuszone po raz pierwszy walczyć z nieprzyjacielem na swej własnej ziemi, a także z powodu powtarzających się zwycięstw koalicji na północy i wschodzie kraju, ulegały demoralizacji. Wojska w Hiszpanii były - od roku 1810 - były w stałym odwrocie i do końca 1813 straciły ponad 300 tysięcy ludzi.
[edytuj] Bitwa
Marszałek Soult dowodził około 40 000 ludzi, którzy z odpowiednim wyprzedzeniem przystąpili do budowy fortyfikacji, przygotowując się do obrony, która - zdaniem Soulka - mogła zatrzymać nieprzyjaciół pod murami do nadejścia odsieczy z Włoch. Licząca ponad 50 000 ludzi armia sprzymierzonych zamierzała - przed szturmem - zająć pasmo wzgórz na wschód od miasta; zadanie to powierzono marszałkowi Beresfordowi przy jednoczesnym odciążającym uderzeniu wprost na miasto sił generała Rowlanda Hilla. Wywiad brytyjski nie docenił jednak poziomu morale obrońców, co przyczyniło się do ciężkich strat w szeregach atakujących. W końcu jednak brytyjsko-hiszpańskie oddziały zajęły wzgórza, co pozwoliło na ostrzał artyleryjski miasta i jego fortyfikacji. Wojska sprzymierzonych zaczęły zamykać pierścień oblężenia, dokonując od czasu do czasu sporadycznych ataków na umocnienia. Wszystkie zostały odparte.
Wieczorem 10 kwietnia Soult otrzymał oficjalną wiadomość z Paryża, że Napoleon skapitulował. W tej sytuacji sztab Soulta proponował marszałkowi poddanie miasta argumentując, że przybycie odsieczy jest raczej wątpliwe; po kilku godzinach nadeszła kolejna wiadomość o poddawaniu się armii francuskich w całym kraju. W tej sytuacji Soult wysłał do Wellingtona parlamentariuszy i podjął rozmowy kapitulacyjne. Miasto - po krótkotrwałej okupacji wojsk koalicji latem 1814, które wycofały się za Pireneje we wrześniu - zostało przejęte przez rojalistów.
[edytuj] Bibliografia
- David Gates, The Spanish Ulcer, A History of the Peninsular War, Da Capo Press 2001, ISBN 0-306-81083-2
- Michael Glover, The Peninsular War 1807-1814, Penguin Books 2003, ISBN 0-141-39041-7
