Bitwa pod Kobyłką
Z Wikipedii
| Bitwa pod Kobyłką insurekcja kościuszkowska |
|||||||||||||||||
| Data | 26 października 1794 | ||||||||||||||||
| Miejsce | Kobyłka | ||||||||||||||||
| Wynik | porażka dywizji osłaniających odwrót armii litewskiej | ||||||||||||||||
| Przyczyna | Rosyjska próba niedopuszczenia do wzmocnienia przez wojsko litewskie garnizonu Warszawy | ||||||||||||||||
| Terytorium | przedpola Pragi | ||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
| Insurekcja kościuszkowska |
|---|
 Racławice • insurekcja warszawska • insurekcja wileńska • Niemenczyn • Polany • Lipniszki • Szczekociny • Chełm• Soły• powstanie kurlandzkie• Gołków • Raszyn • Kolno • Błonie • Oblężenie Warszawy (1794)• Sałaty • Słonim • Lubań • Krupczyce • Terespol • insurekcja wielkopolska • Łabiszyn • Bydgoszcz • Maciejowice • Kobyłka • Praga |
Bitwa pod Kobyłką - bitwa stoczona w okolicy wsi Kobyłka 26 października 1794 roku podczas insurekcji kościuszkowskiej pomiędzy wojskami litewskimi generała Mokronowskiego a jazdą ze składu rosyjskiego korpusu pod wodzą Suworowa.
Po klęsce pod Maciejowicami armia litewska dowodzona przez generała Mokronowskiego rozpoczęła odwrót znad górnej Narwi do Warszawy. Armię litewską ścigał rosyjski korpus generała Derfeldena. Ponadto z Brześcia wyruszył korpus generała Suworowa, który zamierzając odciąć Mokronowskiemu drogę do Warszawy, zagroził litewskiemu lewemu skrzydłu. Na prawym skrzydle cofajacych się sił litewskich stał pruski korpus nadnarwiański.
Mokronowski umiejętnie przeprowadzał odwrót swych sił, które przeprawił przez Bug pod Popowem. Po przeprawie armia ruszyła prosto na Warszawę, a jej odwrót osłaniała dywizja generała Meiena[2] (około 3800 żołnierzy) wspólnie z dywizją generała Byszewskiego (około 1700 żołnierzy). By osłonić cofającego się Mokronowskiego przed idącym od wschodu Suworowem obie dywizje zajęły 25 października stanowiska pod Kobyłką.
Suworow o godzinie 5 rano uderzył na litewskie dywizje osłonowe (łącznie 5560 żołnierzy, w tym 1103 jazdy i 9 dział) grupą generała Potiomkina liczącą 7000 jazdy[1] i 12 dział. W czasie walki siły litewskie zostały zmuszone do odwrotu, przy czym część wojsk litewskich została oroczona. Reszta obu dywizji zdołała dotrzeć do Pragi, gdzie przybyły juz wcześniej wszystkie oddziały osłanianej armii Mokronowskiego.
W bitwie poległo 450 żołnierzy litewskich, a 850 dostało się do niewoli.
Przypisy
[edytuj] Literatura
- Mała Encyklopedia Wojskowa, 1967, Wydanie I
