Bogumił Piotr

Z Wikipedii

Bogumił Piotr

Herb

Data wyboru	1186 biskup poznański 1187 arcybiskup gnieźnieński
Urodzony	ok. 1135 Koźmin
Zmarł	1204 Dobrów

Bogumił Leszczyc, w tradycji Kościoła katolickiego Bogumił Piotr (ur. ok. 1135, zm. 1204) - biskup poznański, arcybiskup gnieźnieński, błogosławiony Kościoła katolickiego. Niektórzy naukowcy twierdzą, że postać powstała ze zlania dwóch historycznych postaci, Bogumiła i Piotra, inni, że imię Piotr, było arcybiskupim imieniem Bogumiła, jednak nie ma dowodów na ostateczne poparcie którejkolwiek z teorii, a przez historyków katolickich traktuje się Bogumiła-Piotra jako jedną postać.

Urodził się prawdopodobnie^[1] w Koźminie. Pochodził ze znakomitego rodu Leszczyców. Nie jest pewne czy jego drugie imię, Piotr, to imię zakonne po wstąpieniu do cystersów, czy też imię arcybiskupie. W 1186 r. został biskupem poznańskim. Już rok później, gdy zmarł arcybiskup Zdzisław objął jego tron w Gnieźnie.

Jako arcybiskup przekazał^[2] dochody z kilkunastu wsi na rzecz zakładanego wówczas, z fundacji Kazimierza Sprawiedliwego, opactwa cysterskiego w Sulejowie, zaś cystersom z Łękna przekazał dochody z trzech kolejnych wsi. Do naszych czasów dotrwały w historiografii kościelnej wzmianki o tym, że abp Bogumił (Piotr) w 1191 wziął udział w konsekracji kolegiaty sandomierskiej. Był jakoby również sędzią w sporze między benedyktynami a norbertanami o opactwo św. Wincentego we Wrocławiu w 1193 r. (opactwo trafiło w ręce norbertanów). Starał się również pogodzić zwaśnionych książąt – Kazimierza Sprawiedliwego i Mieszka Starego. To on przypuszczalnie ufundował kościół parafialny pod wezwaniem Świętej Trójcy w należącym do siebie Dobrowie.

W 1198 r. arcybiskup złożył rezygnację na ręce legata papieskiego i przeniósł się do Dobrowa, gdzie na warciańskiej wyspie założył jakoby pustelnię. Według podań nie odciął się jednak całkowicie od ludzi i co niedzielę dla okolicznych mieszkańców odprawiał msze św. i wygłaszał kazania. Arcybiskup przeżył tam ok. 5 lat. Zmarł w 1204 r. Pochowano go w kościele w Dobrowie. Jego relikwie, zgodnie z tradycją kościelną, przechowywane są w kolegiacie w Uniejowie.

Kult Bogumiła Piotra rozpoczął się tuż po jego śmierci, obejmując zwłaszcza wschodnią Wielkopolskę. Wierni modlili się za jego wstawiennictwem by uprosić zdrowie dla żywego inwentarza oraz o szczęśliwe połowy ryb. Przy jego grobie składano liczne wota dziękczynne. Oficjalny proces beatyfikacyjny rozpoczął w roku 1625 prymas Maciej Łubieński. Akta przesłano do Rzymu w 1651 r. Nie został on jednak zakończony, gdyż "księga cudów", którą wypożyczył Sebastian Głębocki, spłonęła w jego dworze w Głębokiem pod Kruszwicą. Proces po raz kolejny rozpoczął w 1908 r. biskup kujawski, Stanisław Kazimierz Zdzitowiecki. Zakończył się on beatyfikacją Bogumiła Piotra przez papieża Piusa XI 27 maja 1925. Papież Paweł VI ogłosił bł. Bogumiła Piotra wraz z bł. Jolentą Heleną patronami archidiecezji gnieźnieńskiej. Ponadto patronuje on także archidiecezjom gdańskiej, poznańskiej, wrocławskiej, diecezji włocławskiej oraz miastom Koło i Uniejów.

W ikonografii bł. Bogumił przedstawiany jest w szatach pontyfikalnych z krzyżem w ręku. Zwykle, gdy przechodzi suchą nogą przez rzekę. Atrybutem jego jest ryba.

Do naszych czasów przetrwała stuła bł. Bogumiła Piotra, przechowywana w skarbcu archikatedry poznańskiej.

W liturgii wspomnienie bł. Bogumiła Biskupa obchodzone jest 10 czerwca.